Scan barcode
A review by mennovanwinden
Heterdaad by Johan Harstad
1.0
Thats there
That’s not me
Zo begint ie wederom treffend a la Harstad met Radiohead.
Het hele boek heb ik me afgevraagd of ik het goed vond of vooral ongelooflijk irritant. En ik merkte dat wanneer het goed werd (wanneer er een verhaal kwam in de annotaties) ik ook wist dat ik de rest eigenlijk voornamelijk irritant vond.
Daar was m’n twijfel nog niet mee weg, want als idee zou dit boek kunnen werken. De kritieken die hij geeft en de filosofische ideeën die af en toe langs komen, zouden interessant kunnen zijn, maar zijn het niet. Ze blijven aan de oppervlakte.
Er zitten herkenbare elementen in uit Hässelby, maar nergens raakt het voor mij waar ik Harstad zo goed om vind. Het voelt bijna banaal dit te lezen, alsof het een grap is. Als die grap goed uitgevoerd was dan had dit een prachtig boek kunnen zijn, maar nergens komt de kwaliteit naar voren. Namedropping kun je geen kennis noemen.
Tegen het einde aan begin ik een sympathie te voelen voor Bruno Aigner, maar het raakt me op geen enkel moment echt.
Wellicht is de laatste annotatie treffend: 252 “Bla bla bla”.
En dan uiteraard de laatste pagina van de micro romans.
“I’m not here
This is not happening”.
That’s not me
Zo begint ie wederom treffend a la Harstad met Radiohead.
Het hele boek heb ik me afgevraagd of ik het goed vond of vooral ongelooflijk irritant. En ik merkte dat wanneer het goed werd (wanneer er een verhaal kwam in de annotaties) ik ook wist dat ik de rest eigenlijk voornamelijk irritant vond.
Daar was m’n twijfel nog niet mee weg, want als idee zou dit boek kunnen werken. De kritieken die hij geeft en de filosofische ideeën die af en toe langs komen, zouden interessant kunnen zijn, maar zijn het niet. Ze blijven aan de oppervlakte.
Er zitten herkenbare elementen in uit Hässelby, maar nergens raakt het voor mij waar ik Harstad zo goed om vind. Het voelt bijna banaal dit te lezen, alsof het een grap is. Als die grap goed uitgevoerd was dan had dit een prachtig boek kunnen zijn, maar nergens komt de kwaliteit naar voren. Namedropping kun je geen kennis noemen.
Tegen het einde aan begin ik een sympathie te voelen voor Bruno Aigner, maar het raakt me op geen enkel moment echt.
Wellicht is de laatste annotatie treffend: 252 “Bla bla bla”.
En dan uiteraard de laatste pagina van de micro romans.
“I’m not here
This is not happening”.