Take a photo of a barcode or cover
divxalex 's review for:
Ζ Φανταστικό Ντοκιμαντέρ Ενός Εγκλήματος
by Βασίλης Βασιλικός, Βασιλης Βασιλικος, Vassilis Vassilikos
Μια συμπαγής δόση ιστορικού λυρισμού από τον Βασίλη Βασιλικό, στην εξιστόρηση του χρονικού της δολοφονίας Λαμπράκη από το πανταχού παρόν παρακράτος της μεταπολεμικής περιόδου.
Οι χαρακτήρες ολοζώντανοι, λες και τους χαιρέτησες προ 5 λεπτών δια χειραψίας, η ιστορία ρέει απρόσκοπτα, η αλλαγή από ιδιόλεκτο σε ιδιόλεκτο κάθε φορά τονίζει τις διαφορές, στη μόρφωση, στην κοινωνική θέση, ακόμα και στις προθέσεις∙ απολαυστικές καθαρεύουσες και ελληνικούρες των σολοικισμών συνταιριάζουν με μαλλιαρές δημοτικές.
Ακόμη και τα "εσωτερικά" κομμάτια, οι αναστοχασμοί και οι λυρικότεροι των μελαγχολικών συλλογισμών που αποδίδονται στα πρόσωπα του δράματος (αλλά και αυτά του συγγραφέα) δεν κουράζουν.
Αν προσέθετα κάτι θα ήταν... λίγο περισσότερος Δελαπόρτας.
(Στη δίκη που έγινε το 1966 ο εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας τόνισε: «Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δωσιλόγων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται προς εθνοκαπηλία και ανομολογήτως ιδιοτελείς σκοπούς, ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης. Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;»)
Έξι δεκαετίες μετά τη δολοφονία Λαμπράκη (της οποίας οι περιγραφόμενες μεθοδεύσεις θυμίζουν τόσο πολύ την ενορχήστρωση -παρά τα 50 χρόνια διαφορά- της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα από το ανώμαλο μόρφωμα της Χρυσής Αυγής, αυτονομημένο δεκανίκι κι αυτή, σκυλί που γύρεψε να δαγκώσει περισσότερο απ' όσο του επέτρεπαν και μόνον τότε σφίχτηκε το λουρί) είναι πέρα από απολαυστικό στην ανάγνωση και χρήσιμο: γιατί γενιές που μεγάλωσαν μέσα σε "αποκαθαρμένη" δημοκρατία (ναι, με τα όποια στραβά της), δεν έχουν εικόνα της δύναμης και της βίας που άσκησαν τα χυδαία κέντρα αποσταθεροποίησης και ιδιοποίησης της εξουσίας που εξέφραζε μερίδα των νικητών του εμφυλίου, κήνσορες της σχεδόν θεσμοθετημένης ανωμαλίας, ταγοί της νομιμότητας με το ψευδές εθνικοφροσυνόμετρο ανά χείρας, συχνά πρώην συνεργάτες των Γερμανών επί κατοχής, δοσίλογοι, ένοχοι εσχάτης προδοσίας σε ρόλο τιμητή των ηττημένων του '49 αλλά και κάθε προοδευτικής ή ουσιαστικά δημοκρατικής φωνής. Λαός χωρίς μνήμη, είναι καταδικασμένος να ξαναζήσει, αν όχι τα ίδια, χειρότερα.
Οι χαρακτήρες ολοζώντανοι, λες και τους χαιρέτησες προ 5 λεπτών δια χειραψίας, η ιστορία ρέει απρόσκοπτα, η αλλαγή από ιδιόλεκτο σε ιδιόλεκτο κάθε φορά τονίζει τις διαφορές, στη μόρφωση, στην κοινωνική θέση, ακόμα και στις προθέσεις∙ απολαυστικές καθαρεύουσες και ελληνικούρες των σολοικισμών συνταιριάζουν με μαλλιαρές δημοτικές.
Ακόμη και τα "εσωτερικά" κομμάτια, οι αναστοχασμοί και οι λυρικότεροι των μελαγχολικών συλλογισμών που αποδίδονται στα πρόσωπα του δράματος (αλλά και αυτά του συγγραφέα) δεν κουράζουν.
Αν προσέθετα κάτι θα ήταν... λίγο περισσότερος Δελαπόρτας.
(Στη δίκη που έγινε το 1966 ο εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας τόνισε: «Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δωσιλόγων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται προς εθνοκαπηλία και ανομολογήτως ιδιοτελείς σκοπούς, ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης. Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;»)
Έξι δεκαετίες μετά τη δολοφονία Λαμπράκη (της οποίας οι περιγραφόμενες μεθοδεύσεις θυμίζουν τόσο πολύ την ενορχήστρωση -παρά τα 50 χρόνια διαφορά- της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα από το ανώμαλο μόρφωμα της Χρυσής Αυγής, αυτονομημένο δεκανίκι κι αυτή, σκυλί που γύρεψε να δαγκώσει περισσότερο απ' όσο του επέτρεπαν και μόνον τότε σφίχτηκε το λουρί) είναι πέρα από απολαυστικό στην ανάγνωση και χρήσιμο: γιατί γενιές που μεγάλωσαν μέσα σε "αποκαθαρμένη" δημοκρατία (ναι, με τα όποια στραβά της), δεν έχουν εικόνα της δύναμης και της βίας που άσκησαν τα χυδαία κέντρα αποσταθεροποίησης και ιδιοποίησης της εξουσίας που εξέφραζε μερίδα των νικητών του εμφυλίου, κήνσορες της σχεδόν θεσμοθετημένης ανωμαλίας, ταγοί της νομιμότητας με το ψευδές εθνικοφροσυνόμετρο ανά χείρας, συχνά πρώην συνεργάτες των Γερμανών επί κατοχής, δοσίλογοι, ένοχοι εσχάτης προδοσίας σε ρόλο τιμητή των ηττημένων του '49 αλλά και κάθε προοδευτικής ή ουσιαστικά δημοκρατικής φωνής. Λαός χωρίς μνήμη, είναι καταδικασμένος να ξαναζήσει, αν όχι τα ίδια, χειρότερα.