Scan barcode
A review by rumeysa
Ölüm Şarkısı by P.J. Parrish, Berna Kahraman
3.0
3.8/5
Hayatımın uzun bir kısmı boyunca polisiye sevmediğime kendimi ikna etmiştim ama bunun için elimde hiçbir dayanak yoktu. Toplamda sanırım 4 tane polisiye kitap okudum ve bu da beşincisi ve aralarında sadece bir tanesini sevmedim. Ahmet Ümit'in Sultanı Öldürmek kitabıydı o da. Ondan sonra zaten polisiyeden soğumuş olabilirim. Ama Ölüm Şarkısı neredeyse beş altı yıldır kitaplığımdaydı ve artık okumam gerek diye düşündüm. Üstelik son birkaç aydır polisiyeyi de aslında seviyor olduğumun bilincindeyim. Okuduğum için hiç de pişman değilim. Okurken çok keyif aldığım bir kitap oldu.
Cinayetlerin çeşitli yerlere yayılmış olması ve karakterlerimizin onların peşinden dolaşması, müziğin kullanılış şekli çok hoşuma gitti. Kitap temposunu hiç kaybetmedi ve iki oturuşta, toplamda üç buçuk saat gibi bir sürede bitirdim.
Karakterleri bir ölçüde sevdim. Spesifik olarak herhangi bir karakterden rahatsız olmadım ya da çok sevmedim. Sadece karakterler arası ilişkilerin çok hızlı ilerlediğini düşünüyorum. Ama karakterler konusunda en sevmediğim şey hepsinin fazla kitap karakteri olmasıydı. Hatta kitapla alakalı sevmediğim ve beni 4 - 4.5 vermekten geri tutan en önemli şey kitabın fazlasıyla kitap olmasıydı. Çok fazla gerçek suç belgeseli ve podcasti takip etmeme bağlayarak bu durumu kitaptaki çoğu şeyin gerçekte olmayacağını düşünürek okudum.
"Çoğu bulmaca bu bir kitap olmasa bence çözülemezdi. Kimse noktaları bu şekilde birleştiremezdi. Bu adamı bulmaya beş yılını veren Eve bile yapamamıştı. Bu bir kitap olduğu için Amerikalı bir gazeteci bütün noktaalrı bu kadar rahat birleştirdi."
Şeklinde düşündüm çoğu yerde. Ama sonuçta bunun zaten bir kitap olduğunun bilincinde olduğumdan kitaptan keyif almamı çok da etkilemedi. Gayet merakla okudum.
Bir diğer nokta ise başlarda katilinde yaptığı şeyleri okumak benim heyecanımı biraz kırmıştı. Büyük ihtimalle katilden okumasak ve zaten katilin kimliğini bilmiyor olsak daha fazla severdim diye düşünüyorum.. Ama katilin kısımları da önemli noktalar olduğundan ve yazarlar bu noktaları katilden aktarmadan okuyucuya anlatamayacağından buna anlam verebiliyorum. Başka türlü buralar nasıl anlatılırdı bilemiyorum.
Kitapla ilgili beni en çok hayal kırıklığına uğratan şey sanırım sonuydu. Bütün o koşuşturmacanın sonunda sanırım daha farklı bir son istiyordum. En azından katil için. Ama buna da razıyım.
Kısacası genel olarak keyif aldığım ama bir iki küçük noktaya takıldığım güzel bir okumaydı.
Hayatımın uzun bir kısmı boyunca polisiye sevmediğime kendimi ikna etmiştim ama bunun için elimde hiçbir dayanak yoktu. Toplamda sanırım 4 tane polisiye kitap okudum ve bu da beşincisi ve aralarında sadece bir tanesini sevmedim. Ahmet Ümit'in Sultanı Öldürmek kitabıydı o da. Ondan sonra zaten polisiyeden soğumuş olabilirim. Ama Ölüm Şarkısı neredeyse beş altı yıldır kitaplığımdaydı ve artık okumam gerek diye düşündüm. Üstelik son birkaç aydır polisiyeyi de aslında seviyor olduğumun bilincindeyim. Okuduğum için hiç de pişman değilim. Okurken çok keyif aldığım bir kitap oldu.
Cinayetlerin çeşitli yerlere yayılmış olması ve karakterlerimizin onların peşinden dolaşması, müziğin kullanılış şekli çok hoşuma gitti. Kitap temposunu hiç kaybetmedi ve iki oturuşta, toplamda üç buçuk saat gibi bir sürede bitirdim.
Karakterleri bir ölçüde sevdim. Spesifik olarak herhangi bir karakterden rahatsız olmadım ya da çok sevmedim. Sadece karakterler arası ilişkilerin çok hızlı ilerlediğini düşünüyorum. Ama karakterler konusunda en sevmediğim şey hepsinin fazla kitap karakteri olmasıydı. Hatta kitapla alakalı sevmediğim ve beni 4 - 4.5 vermekten geri tutan en önemli şey kitabın fazlasıyla kitap olmasıydı. Çok fazla gerçek suç belgeseli ve podcasti takip etmeme bağlayarak bu durumu kitaptaki çoğu şeyin gerçekte olmayacağını düşünürek okudum.
"Çoğu bulmaca bu bir kitap olmasa bence çözülemezdi. Kimse noktaları bu şekilde birleştiremezdi. Bu adamı bulmaya beş yılını veren Eve bile yapamamıştı. Bu bir kitap olduğu için Amerikalı bir gazeteci bütün noktaalrı bu kadar rahat birleştirdi."
Şeklinde düşündüm çoğu yerde. Ama sonuçta bunun zaten bir kitap olduğunun bilincinde olduğumdan kitaptan keyif almamı çok da etkilemedi. Gayet merakla okudum.
Bir diğer nokta ise başlarda katilinde yaptığı şeyleri okumak benim heyecanımı biraz kırmıştı. Büyük ihtimalle katilden okumasak ve zaten katilin kimliğini bilmiyor olsak daha fazla severdim diye düşünüyorum.. Ama katilin kısımları da önemli noktalar olduğundan ve yazarlar bu noktaları katilden aktarmadan okuyucuya anlatamayacağından buna anlam verebiliyorum. Başka türlü buralar nasıl anlatılırdı bilemiyorum.
Kitapla ilgili beni en çok hayal kırıklığına uğratan şey sanırım sonuydu. Bütün o koşuşturmacanın sonunda sanırım daha farklı bir son istiyordum. En azından katil için. Ama buna da razıyım.
Kısacası genel olarak keyif aldığım ama bir iki küçük noktaya takıldığım güzel bir okumaydı.