Take a photo of a barcode or cover
divxalex 's review for:
Ο εκατοντάχρονος που πήδηξε από το παράθυρο και εξαφανίστηκε
by Jonas Jonasson
Το εφιαλτικά παιδαριώδες παραλήρημα του Γιούνασον διηγείται επί 450+ σελίδες τις περιπέτειες ενός 100χρονου από όταν δεν ήταν 100χρονος μέχρι και που έγινε, με ένα σκατόψυχο χονδροειδώς κακό μαύρο χιούμορ. Και το λέω εγώ, που λατρεύω το μαύρο χιούμορ και του δίνω πέναλτι ακόμη και 10 μέτρα εκτός περιοχής. Αλλά το σωστό μαύρο χιούμορ δεν είναι πραγματικά "κακό στην ψυχή" όπως η γραφή του Σουηδού.
Μέσα από ένα ναΐβ συμπίλημα ιστοριών που αφορούν σε μείζονα γεγονότα του 20ού αιώνα, παρακολουθούμε τον αφελή και "couldn't care less" Άλαν να μπλέκεται στα πάντα και με ένα τραγικά χαλαρό και ενίοτε βλακώδη τρόπο να τη βγάζει πάντα καθαρή και να προχωράει, αφήνοντας συνήθως πίσω του συντρίμια (μέχρι και τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης χρεώνεται, οπότε οι απανταχού ΚΝίτες μπορούν να σταματήσουν να βρίζουν τον Γκορμπατσόφ).
Η κεντρική ιστορία είναι για τα μπάζα, αλλά αρκεί από μόνη της για να δείξει την εναργή κακία που ποτίζει το έργο. Άνθρωποι πεθαίνουν από το κρύο λόγω αβλεψίας του πρωταγωνιστή και των φίλων του, ή θανατώνονται από "κάθισμα ελέφαντα", ελέφαντα που υπακούει σε κέλευσμα του 100χρονου, για παράδειγμα. Ένας νεαρός άντρας ευνουχίζεται χάρη στο αμφιλεγόμενο πρόγραμμα στείρωσης για χάριν της γενετικής καθαρότητας της Σουηδίας των αρχών του 20ου αιώνα. Και, ναι, μπορεί να υποστηρίξει οποιοσδήποτε ότι ο συγγραφέας κατακρίνει και σατιρίζει, αλλά η αίσθηση που δίνεται, είναι ότι μάλλον είναι λίγο ανωμαλάρα και γουστάρει ή απλώς τα βρίσκει χιλάριους.
Δεν αρνούμαι ότι έχει και κάποιες ευφυείς και αστείες στιγμές ως έργο, αλλά γενικώς είναι ένα ενοχλητικό φλύαρο σκουπίδι, κακό στην ψυχή (το ξανάπα αυτό ε;) γραμμένο για αφελείς αναγνώστες, κακιασμένους 14χρονους ή κοινωνιοπαθείς με λογοτεχνικές αναζητήσεις.
Μέσα από ένα ναΐβ συμπίλημα ιστοριών που αφορούν σε μείζονα γεγονότα του 20ού αιώνα, παρακολουθούμε τον αφελή και "couldn't care less" Άλαν να μπλέκεται στα πάντα και με ένα τραγικά χαλαρό και ενίοτε βλακώδη τρόπο να τη βγάζει πάντα καθαρή και να προχωράει, αφήνοντας συνήθως πίσω του συντρίμια (μέχρι και τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης χρεώνεται, οπότε οι απανταχού ΚΝίτες μπορούν να σταματήσουν να βρίζουν τον Γκορμπατσόφ).
Η κεντρική ιστορία είναι για τα μπάζα, αλλά αρκεί από μόνη της για να δείξει την εναργή κακία που ποτίζει το έργο. Άνθρωποι πεθαίνουν από το κρύο λόγω αβλεψίας του πρωταγωνιστή και των φίλων του, ή θανατώνονται από "κάθισμα ελέφαντα", ελέφαντα που υπακούει σε κέλευσμα του 100χρονου, για παράδειγμα. Ένας νεαρός άντρας ευνουχίζεται χάρη στο αμφιλεγόμενο πρόγραμμα στείρωσης για χάριν της γενετικής καθαρότητας της Σουηδίας των αρχών του 20ου αιώνα. Και, ναι, μπορεί να υποστηρίξει οποιοσδήποτε ότι ο συγγραφέας κατακρίνει και σατιρίζει, αλλά η αίσθηση που δίνεται, είναι ότι μάλλον είναι λίγο ανωμαλάρα και γουστάρει ή απλώς τα βρίσκει χιλάριους.
Δεν αρνούμαι ότι έχει και κάποιες ευφυείς και αστείες στιγμές ως έργο, αλλά γενικώς είναι ένα ενοχλητικό φλύαρο σκουπίδι, κακό στην ψυχή (το ξανάπα αυτό ε;) γραμμένο για αφελείς αναγνώστες, κακιασμένους 14χρονους ή κοινωνιοπαθείς με λογοτεχνικές αναζητήσεις.