Scan barcode
A review by vertellerpaul
De overgave by Arthur Japin
4.0
Een boek volgens de beproefde Japin-formule: oud mens kijkt terug op haar leven. Japin heeft zich weer eens flink ingelezen en heeft de nodige historische plekken opgezocht ter voorbereiding op dit boek. Behalve dan dat de historische achtergronden uiteraard goed gedocumenteerd zijn, kan Japin zich ook heel goed inleven in de vertelster van het verhaal, een licht verbitterde oude vrouw die in haar lange leven vol leed alles verloren heeft wat haar lief is.
Het risico van dit boek is dat de centrale gebeurtenis waar het hele verhaal on draait al redelijk in het begin plaatsvindt. Daarna heeft Japin even moeite om de energie en de vaart in het verhaal te houden en moet hij even zoeken naar richting. Een pagina of vijftig later is hem dat gelukt en beweegt het verhaal vlot naar het einde toe waar antwoord komt op de vraag of je nog kunt vergeven, waarom je dat zou doen en voor wie.
De taal is virtuoos. De anglicismen (“kamp maken”, “op de toppen van je longen schreeuwen”) irriteerden me, maar Japin kennende heeft hij die er expres ingestopt. De gedachten en woorden van de vertelster zijn in een prettig soort literaire spreektaal gegoten, waardoor zij gaat leven. Dat laatste geldt (veel) minder voor een heleboel bijfiguren. Zo af en toe was het me niet duidelijk (en kon het me niet schelen) wie daarvan nou precies wie was.
Halverwege vond ik dit een driesterren-Japin, maar met het aangrijpende einde waar de dingen op prachtige wijze weer bij elkaar komen, verdient het boek de vierde ster.
Het risico van dit boek is dat de centrale gebeurtenis waar het hele verhaal on draait al redelijk in het begin plaatsvindt. Daarna heeft Japin even moeite om de energie en de vaart in het verhaal te houden en moet hij even zoeken naar richting. Een pagina of vijftig later is hem dat gelukt en beweegt het verhaal vlot naar het einde toe waar antwoord komt op de vraag of je nog kunt vergeven, waarom je dat zou doen en voor wie.
De taal is virtuoos. De anglicismen (“kamp maken”, “op de toppen van je longen schreeuwen”) irriteerden me, maar Japin kennende heeft hij die er expres ingestopt. De gedachten en woorden van de vertelster zijn in een prettig soort literaire spreektaal gegoten, waardoor zij gaat leven. Dat laatste geldt (veel) minder voor een heleboel bijfiguren. Zo af en toe was het me niet duidelijk (en kon het me niet schelen) wie daarvan nou precies wie was.
Halverwege vond ik dit een driesterren-Japin, maar met het aangrijpende einde waar de dingen op prachtige wijze weer bij elkaar komen, verdient het boek de vierde ster.