You need to sign in or sign up before continuing.
Take a photo of a barcode or cover
ingejanse 's review for:
My Friend Dahmer
by Derf Backderf
Disclaimer: ik had nog nooit van Dahmer gehoord. Voor mij ontbrak een gedeelte van de impact, want ik ben me er niet van bewust hoe gruwelijk zijn daden na zijn jeugd waren.
Dan, over het boek zelf. Ten eerste wat zaken die ik het boek aanreken. Door My Friend Dahmer ben ik niet in de wereld van Dahmer getrokken. Ik ben achteraf niet neurotisch gaan wikipedia'en wat die gast allemaal gedaan had, het boek heeft me niet in zijn leven getrokken of me in hem gefascineerd gemaakt. Het voelt daarom nogal incrowd.
Derf Backderf komt daarnaast over als een weinig sympathiek persoon. Hij verontschuldigt zich meerdere malen voor zijn bijna-hommage aan de latere seriemoordenaar, om elke keer te benadrukken dat Dahmer na zijn eerste moord zelfmoord had moeten plegen, maar daar het lef niet voor had. Dat is nogal een claim van iemand die zich in zijn jeugd nooit echt verdiept heeft in de psyche van deze man (de titel 'My Friend Dahmer' is dan ook nogal potsierlijk, want er valt geen vriendschap te detecteren tussen de tekenaar en de seriemoordenaar).
Backderf vindt bovendien dat het alle volwassenen aan te rekenen valt dat zij niet tijdig zijn gedrag gesignaleerd hebben. Maar wat nou, beste Backderf (wat is dat voor naam?), als Dahmer een geniale psychopaat was die a: moeilijk te doorgronden was en b: ten onder ging aan zijn eigen psyche, dus a: niet vroegtijdig te detecteren was en b: compassie verdient, ondanks zijn daden?
Dat over het grotere geheel der dingen. Het boek zelf is zeer, zeer prima te doen. Het toont in een mooie, particuliere en hallucinante zwart-wit-tekenstijl de vreemde, anachronistische wereld van de jaren '70 in de VS, met personages die zo uit de boeken van Stephen King lijken weggelopen. Er zit ook - ongeacht waar je vandaan komt - veel herkenning in, want iedereen had wel zo'n ondoorgrondelijke dropout in de klas of studiejaar, die je - uit verveling, om hoger op de sociale ladder te komen, vanwege onzekerheid, of door puur onbewuste afkeer - pestte (toch, iedereen?). Ik kreeg het ook echt te doen met Dahmer (en daarvoor alle lof voor Backderf), getormenteerd door zijn geest, vermalen door de huiselijke chaos, vernietigd door de sociale structuren op school.
Maar toch. Als je geen kennis hebt van het bijbehorende verhaal, dan is het eerder een hoogst particuliere memorie / verantwoording dan een universeel aangrijpend boek. Dus leuk, maar zeker niet geniaal.
Dan, over het boek zelf. Ten eerste wat zaken die ik het boek aanreken. Door My Friend Dahmer ben ik niet in de wereld van Dahmer getrokken. Ik ben achteraf niet neurotisch gaan wikipedia'en wat die gast allemaal gedaan had, het boek heeft me niet in zijn leven getrokken of me in hem gefascineerd gemaakt. Het voelt daarom nogal incrowd.
Derf Backderf komt daarnaast over als een weinig sympathiek persoon. Hij verontschuldigt zich meerdere malen voor zijn bijna-hommage aan de latere seriemoordenaar, om elke keer te benadrukken dat Dahmer na zijn eerste moord zelfmoord had moeten plegen, maar daar het lef niet voor had. Dat is nogal een claim van iemand die zich in zijn jeugd nooit echt verdiept heeft in de psyche van deze man (de titel 'My Friend Dahmer' is dan ook nogal potsierlijk, want er valt geen vriendschap te detecteren tussen de tekenaar en de seriemoordenaar).
Backderf vindt bovendien dat het alle volwassenen aan te rekenen valt dat zij niet tijdig zijn gedrag gesignaleerd hebben. Maar wat nou, beste Backderf (wat is dat voor naam?), als Dahmer een geniale psychopaat was die a: moeilijk te doorgronden was en b: ten onder ging aan zijn eigen psyche, dus a: niet vroegtijdig te detecteren was en b: compassie verdient, ondanks zijn daden?
Dat over het grotere geheel der dingen. Het boek zelf is zeer, zeer prima te doen. Het toont in een mooie, particuliere en hallucinante zwart-wit-tekenstijl de vreemde, anachronistische wereld van de jaren '70 in de VS, met personages die zo uit de boeken van Stephen King lijken weggelopen. Er zit ook - ongeacht waar je vandaan komt - veel herkenning in, want iedereen had wel zo'n ondoorgrondelijke dropout in de klas of studiejaar, die je - uit verveling, om hoger op de sociale ladder te komen, vanwege onzekerheid, of door puur onbewuste afkeer - pestte (toch, iedereen?). Ik kreeg het ook echt te doen met Dahmer (en daarvoor alle lof voor Backderf), getormenteerd door zijn geest, vermalen door de huiselijke chaos, vernietigd door de sociale structuren op school.
Maar toch. Als je geen kennis hebt van het bijbehorende verhaal, dan is het eerder een hoogst particuliere memorie / verantwoording dan een universeel aangrijpend boek. Dus leuk, maar zeker niet geniaal.