Scan barcode
A review by silverchild
Ο Πλατέρο κι εγώ by Juan Ramón Jiménez
emotional
funny
hopeful
informative
inspiring
lighthearted
reflective
relaxing
sad
slow-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? No
- Loveable characters? Yes
- Diverse cast of characters? It's complicated
- Flaws of characters a main focus? No
5.0
«Ονογραφία
Διαβάζω σ' ένα λεξικό: "Ονογραφία: μτφ. λέγεται ειρωνικά για να περιγράψει τον όνο".
Καημένε, γάιδαρε! Κι ας είσαι τόσο καλός, τόσο ευγενικός, τόσο έξυπνος! Ειρωνικά... Γιατί; Ούτε μια σοβαρή περιγραφή δεν αξίζεις εσύ, που η σωστή, σοβαρή περιγραφή σου θα 'ταν ανοιξιάτικο παραμύθι; Τον καλό άνθρωπο θα 'πρεπε να λένε γάιδαρο! Τον κακό τον γάιδαρο θα 'πρεπε να λένε άνθρωπο! Ειρωνικά... Από εσένα, που είσαι τόσο πνευματώδης, φίλος με τον γέρο και το παιδί, το ρυάκι και την πεταλούδα, τον ήλιο και τον σκύλο, το λουλούδι και το φεγγάρι, που είσαι υπομονετικός και στοχαστικός, μελαγχολικός και γλυκός, ο Μάρκος Αυρήλιος των λιβαδιών...
Ο Πλατέρο, που δίχως αμφιβολία καταλαβαίνει, με κοιτάζει επίμονα με μια τρυφερή σκληρότητα στα μεγάλα του αστραφτερά μάτια και μέσα στο μικρό, κυρτό, βαθυπράσινό τους στερέωμα σπίθες πετά με τη λάμψη του μικρούτσικος ο ήλιος. Αχ, μακάρι να 'ξερε η όμορφη, τριχωτή του κεφάλα ότι εγώ προσπαθώ ν' αποκαταστήσω τ' όνομά του, ότι εγώ είμαι καλύτερος απ' αυτούς τους ανθρώπους που γράφουν λεξικά, σχεδόν το ίδιο καλός όσο κι εκείνος!
Και σημείωσα στο περιθώριο του βιβλίου: Ονογραφία: μτφ. πρέπει να λέγεται με ειρωνία - φυσικά! -, για να περιγράψει τον ηλίθιο άνθρωπο που γράφει λεξικά».
Διαβάζω σ' ένα λεξικό: "Ονογραφία: μτφ. λέγεται ειρωνικά για να περιγράψει τον όνο".
Καημένε, γάιδαρε! Κι ας είσαι τόσο καλός, τόσο ευγενικός, τόσο έξυπνος! Ειρωνικά... Γιατί; Ούτε μια σοβαρή περιγραφή δεν αξίζεις εσύ, που η σωστή, σοβαρή περιγραφή σου θα 'ταν ανοιξιάτικο παραμύθι; Τον καλό άνθρωπο θα 'πρεπε να λένε γάιδαρο! Τον κακό τον γάιδαρο θα 'πρεπε να λένε άνθρωπο! Ειρωνικά... Από εσένα, που είσαι τόσο πνευματώδης, φίλος με τον γέρο και το παιδί, το ρυάκι και την πεταλούδα, τον ήλιο και τον σκύλο, το λουλούδι και το φεγγάρι, που είσαι υπομονετικός και στοχαστικός, μελαγχολικός και γλυκός, ο Μάρκος Αυρήλιος των λιβαδιών...
Ο Πλατέρο, που δίχως αμφιβολία καταλαβαίνει, με κοιτάζει επίμονα με μια τρυφερή σκληρότητα στα μεγάλα του αστραφτερά μάτια και μέσα στο μικρό, κυρτό, βαθυπράσινό τους στερέωμα σπίθες πετά με τη λάμψη του μικρούτσικος ο ήλιος. Αχ, μακάρι να 'ξερε η όμορφη, τριχωτή του κεφάλα ότι εγώ προσπαθώ ν' αποκαταστήσω τ' όνομά του, ότι εγώ είμαι καλύτερος απ' αυτούς τους ανθρώπους που γράφουν λεξικά, σχεδόν το ίδιο καλός όσο κι εκείνος!
Και σημείωσα στο περιθώριο του βιβλίου: Ονογραφία: μτφ. πρέπει να λέγεται με ειρωνία - φυσικά! -, για να περιγράψει τον ηλίθιο άνθρωπο που γράφει λεξικά».