Scan barcode
A review by flappermyrtle
Kind of Cruel by Sophie Hannah
3.0
De nieuwste psychologische thriller van Sophie Hannah doet eigenlijk meer denken aan een detective roman dan aan een thriller. Maar dat geeft niet, want het is wel een goedgeschreven detective met, inderdaad, behoorlijk wat psychologische diepgang.
Kind of Cruel, het zevende deel in de reeks met detectives Charlie Zailer en Simon Waterhouse, heeft een juweeltje van een hoofdpersoon. Amber Hewerdine is een slapeloze cynicus die ten einde raad naar een hypnotherapeut gaat – hoewel ze zichzelf voor blijft houden dat het kwakzalverij is. Vanaf het moment dat Amber in de eerste sessie ineens de woorden “Cruel. Kind. Kind of Cruel” op voelt borrelen, valt haar leven langzaam maar zeker in stukjes uiteen. De woorden zijn gelinkt aan de dood van ene Katherine Allen, en via een toevallige ontmoeting raakt Amber verwikkeld in het onderzoek. Als haar huis enige dagen later in brand wordt gestoken, krijgt het politieonderzoek steeds meer richting.
Ambers cynisme steekt schril af tegen de belevingswereld van haar schoonfamilie, die om oudste zus Jo lijkt te draaien. Kinderen krijgen ook een grote rol toebedeeld in Kind of Cruel: Amber heeft voogdij over de twee kinderen van een overleden vriendin, Dinah en Nonie, die goed kunnen opschieten met Jo’s zoontjes. De kinderen zijn uiteindelijk degenen die de gouden tip geven waarmee het mysterie opgelost kan worden, het bewijs dat de volwassenen het al die tijd de verkeerde mensen hebben gevraagd. Dinah en Nonie zijn misschien wat wijs voor hun leeftijd, maar hun stroom aan vragen waarop Amber geen antwoord weet in combinatie met Dinahs innerlijke leugendetector zorgt voor goede afwisseling van de discussie rondom het onderzoek.
Het verhaal wordt afgewisseld met korte stukken afkomstig van Ginny, Ambers hypnotherapeut, die ook betrokken raakt bij het onderzoek. Deze stukken zijn soms wat belerend, maar de spanning wordt knap opgebouwd als de twee verhalen met elkaar verweven raken. De meeste hoofdstukken vertelt Amber het verhaal, afgewisseld door hoofstukken die meer focussen op Simon of Charlie. Deze karakters komen dan ook goed uit de verf, de lezer krijgt voldoende achtergrond, inclusief mentaal commentaar op alles wat er gebeurt. Jammer genoeg blijven de overige karakters op de vlakte, hoe hard Sophie Hannah ook probeert de lezer bewust te maken van hun complexiteit. Neil, Quentin, Ritchie, Sabina, Hilary – al deze familie verwordt tot een grote brei van namen, omdat hun enige individualiteit voortkomt uit een stereotype dat wordt neergezet. Ritchie is de luie, kansloze jongere broer van Jo, Sabina de loyale, buitenlandse nanny die weinig doet voor haar geld, enzovoorts. Zelfs Luke, Ambers man, blijft een schaduwfiguur, behalve Amber ondersteunen lijkt hij geen functie te hebben, dus is zijn persoonlijkheid ook maar achterwege gelaten.
Dat neemt niet weg dat het plot goed in elkaar zit. Hannah zorgt ervoor dat de lezer op ongeveer hetzelfde moment als Amber doorkrijgt wat er aan de hand is, zodat stukje bij beetje het totaalplaatje duidelijk wordt. Toch voelt het wat ongemakkelijk om de informatie die naar boven komt in hypnosesessies zomaar aan te nemen; alsof het “mystery behind the mystery”
(zoals Ginny de therapeut het noemt) al jarenlang opgesloten zat in Ambers onderbewustzijn. Alsof Amber het met alleen de hypnosesessies ook allemaal uit had kunnen denken, zonder hulp van de politie – dat is vrij onaannemelijk. Net als het feit dat Amber omringd blijkt te zijn door mensen met stoornissen, narcissistische trekjes en verschrikkelijke ouders, het wordt een beetje veel van het goede.
Al met al zitten er dus wat elementen in Kind of Cruel die niet helemaal uitgewerkt zijn. Maar hoe belangrijk is dat voor een thriller? Uiteindelijk is het wel een lekker boek om op de bank in één ruk uit te lezen. Het stemmetje in Ambers hoofd is bij vlagen hilarisch, bijvoorbeeld tijdens de eerste hypnosesessie waarbij Amber gefrustreerd raakt en alles behalve rustig en ontspannen is, zoals eigenlijk de bedoeling van het hypnotiseren. De relatie tussen Charlie en Simon is intrigerend, net als de verhouding tussen Charlie’s zus Liv en een getrouwde collega van Simon. Deze verhaallijnen komen voort uit de vorige boeken, maar zijn niet storend; Kind of Cruel is ook prima te lezen zonder de hele reeks te kennen. Hoewel het waarschijnlijk is dat Kind of Cruel je motiveert om ook de rest te gaan lezen. Sophie Hannahs laatste boek steekt met kop en schouders uit boven de rest van het genre en doet verlangen naar meer – ook al is dat misschien meer van hetzelfde.
Kind of Cruel, het zevende deel in de reeks met detectives Charlie Zailer en Simon Waterhouse, heeft een juweeltje van een hoofdpersoon. Amber Hewerdine is een slapeloze cynicus die ten einde raad naar een hypnotherapeut gaat – hoewel ze zichzelf voor blijft houden dat het kwakzalverij is. Vanaf het moment dat Amber in de eerste sessie ineens de woorden “Cruel. Kind. Kind of Cruel” op voelt borrelen, valt haar leven langzaam maar zeker in stukjes uiteen. De woorden zijn gelinkt aan de dood van ene Katherine Allen, en via een toevallige ontmoeting raakt Amber verwikkeld in het onderzoek. Als haar huis enige dagen later in brand wordt gestoken, krijgt het politieonderzoek steeds meer richting.
Ambers cynisme steekt schril af tegen de belevingswereld van haar schoonfamilie, die om oudste zus Jo lijkt te draaien. Kinderen krijgen ook een grote rol toebedeeld in Kind of Cruel: Amber heeft voogdij over de twee kinderen van een overleden vriendin, Dinah en Nonie, die goed kunnen opschieten met Jo’s zoontjes. De kinderen zijn uiteindelijk degenen die de gouden tip geven waarmee het mysterie opgelost kan worden, het bewijs dat de volwassenen het al die tijd de verkeerde mensen hebben gevraagd. Dinah en Nonie zijn misschien wat wijs voor hun leeftijd, maar hun stroom aan vragen waarop Amber geen antwoord weet in combinatie met Dinahs innerlijke leugendetector zorgt voor goede afwisseling van de discussie rondom het onderzoek.
Het verhaal wordt afgewisseld met korte stukken afkomstig van Ginny, Ambers hypnotherapeut, die ook betrokken raakt bij het onderzoek. Deze stukken zijn soms wat belerend, maar de spanning wordt knap opgebouwd als de twee verhalen met elkaar verweven raken. De meeste hoofdstukken vertelt Amber het verhaal, afgewisseld door hoofstukken die meer focussen op Simon of Charlie. Deze karakters komen dan ook goed uit de verf, de lezer krijgt voldoende achtergrond, inclusief mentaal commentaar op alles wat er gebeurt. Jammer genoeg blijven de overige karakters op de vlakte, hoe hard Sophie Hannah ook probeert de lezer bewust te maken van hun complexiteit. Neil, Quentin, Ritchie, Sabina, Hilary – al deze familie verwordt tot een grote brei van namen, omdat hun enige individualiteit voortkomt uit een stereotype dat wordt neergezet. Ritchie is de luie, kansloze jongere broer van Jo, Sabina de loyale, buitenlandse nanny die weinig doet voor haar geld, enzovoorts. Zelfs Luke, Ambers man, blijft een schaduwfiguur, behalve Amber ondersteunen lijkt hij geen functie te hebben, dus is zijn persoonlijkheid ook maar achterwege gelaten.
Dat neemt niet weg dat het plot goed in elkaar zit. Hannah zorgt ervoor dat de lezer op ongeveer hetzelfde moment als Amber doorkrijgt wat er aan de hand is, zodat stukje bij beetje het totaalplaatje duidelijk wordt. Toch voelt het wat ongemakkelijk om de informatie die naar boven komt in hypnosesessies zomaar aan te nemen; alsof het “mystery behind the mystery”
(zoals Ginny de therapeut het noemt) al jarenlang opgesloten zat in Ambers onderbewustzijn. Alsof Amber het met alleen de hypnosesessies ook allemaal uit had kunnen denken, zonder hulp van de politie – dat is vrij onaannemelijk. Net als het feit dat Amber omringd blijkt te zijn door mensen met stoornissen, narcissistische trekjes en verschrikkelijke ouders, het wordt een beetje veel van het goede.
Al met al zitten er dus wat elementen in Kind of Cruel die niet helemaal uitgewerkt zijn. Maar hoe belangrijk is dat voor een thriller? Uiteindelijk is het wel een lekker boek om op de bank in één ruk uit te lezen. Het stemmetje in Ambers hoofd is bij vlagen hilarisch, bijvoorbeeld tijdens de eerste hypnosesessie waarbij Amber gefrustreerd raakt en alles behalve rustig en ontspannen is, zoals eigenlijk de bedoeling van het hypnotiseren. De relatie tussen Charlie en Simon is intrigerend, net als de verhouding tussen Charlie’s zus Liv en een getrouwde collega van Simon. Deze verhaallijnen komen voort uit de vorige boeken, maar zijn niet storend; Kind of Cruel is ook prima te lezen zonder de hele reeks te kennen. Hoewel het waarschijnlijk is dat Kind of Cruel je motiveert om ook de rest te gaan lezen. Sophie Hannahs laatste boek steekt met kop en schouders uit boven de rest van het genre en doet verlangen naar meer – ook al is dat misschien meer van hetzelfde.