Scan barcode
A review by kyriakiz
Κεχριμπαρένια Έρημος by Ioanna Bourazopoulou, Ιωάννα Μπουραζοπούλου
5.0
Ήταν καλύτερο από το πρώτο!!!
Στην Πρέσπα λοιπόν υπάρχει αυτός ο δράκος. Στο πρώτο βιβλίο βλέπουμε την νότια όχθη η οποία έχει μετατραπεί σε μια κοιλάδα από παράξενη λάσπη.
Στο δεύτερό λοιπόν βρισκόμαστε στην ανατολική όχθη. Εκεί συμβαίνει κάτι ίσως ακόμη πιο περίεργο και απίθανο! Η έλευση του δράκου, που τον αποκαλούν Επισκέπτη και όχι Κάτοικο όπως οι νότιοι, έχει μεταμορφώσει την όχθη αλλά και την ίδια την λίμνη σε μια απέραντη έρημο. Όπως η λάσπη της νότιας όχθης έτσι κι εδώ η άμμος είναι αλλόκοτη, εχθρική.
Όταν το πλήρωμα επιλέγει καπετάνιο, επιλέγει πεπρωμένο, Μετά τη γαλάζια γραμμή ο λόγος του είναι νόμος. Η έρημος είναι τόσο απρόβλεπτη, που η παραμικρή καθυστέρηση αντίδρασης μπορεί να στοιχίσει τη ζωή όσων δουλεύουν στο εργοτάξιο. Στις καλύβες, στα λουτρά, στην υπαίθρια τραπεζαρία, το πλήρωμα μπορεί να αστειευτεί με τον καπετάνιο ή να του εκφράσει τις διαφωνίες του, στα ανοιχτά της ερήμου όμως, όπως σε πλοίο που αρμενίζει μεσοπέλαγα, δεν υπάρχουν περιθώρια για αντιρρήσεις και διαπραγματεύσεις, μόνο για εντολές και τυφλή υπακοή.
Οι δρακολόγοι της ανατολικής όχθης ερευνούν και ψάχνουν στοιχεία στην άμμο, εκεί που κάποτε ήταν νερό και τώρα είναι η επικράτεια του δράκου. Γι' αυτό το λόγο έχουν χτίσει εξέδρες τις οποίες μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο επεκτείνουν όλο και περισσότερο διακινδυνεύοντας (και λίγο επιδιώκοντας) να προκαλέσουν την οργή του τέρατος (αλλά και των αλλόχθιων).
Στην αρχή του βιβλίου, λοιπόν, όπως και στο πρώτο, συμβαίνει μια τραγωδία. Ο δράκος χτυπά σε μια εξέδρα σκοτώνοντας έναν δρακολόγο και μάλιστα όχι έναν οποιοδήποτε αλλά ένα από τα πιο εξέχοντα μέλη της κοινότητας σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο. Ήταν η τρίτη φορά που χτυπούσε στην συγκεκριμένη εξέδρα. Είναι εσκεμμένες οι επιθέσεις και αν ναι αυτό σημαίνει ότι οι δρακολόγοι κάνουν κάτι προς την σωστή κατεύθυνση ή κάτι εντελώς λάθος; Και λάθος ως προς ποιον, τον δράκο ή κάποιον άλλο;
Οκτώ οριζόντιες εξέδρες (Παράλληλοι) ξεκινούν από τη σανιδένια πλατεία του οικισμού και εκτείνονται προς τη δύση, προς τα σύνορα της χώρας που διεκδικεί το μέλλον του δράκου. Οκτώ κάθετες εξέδρες (Μεσημβρινοί) ξεκινούν από τον Πρώτο Παράλληλο -την ιδρυτική εξέδρα Φιλίμενα- και εκτείνονταν προς το νότο, προς τη χώρα που διεκδικεί την πατρότητα του δράκου. Στρυμωγμένη ανάμεσά τους, έχοντας στην κατοχή της τη μεγαλύτερη έκταση της Πρέσπας, η μικρότερη από τις τρείς χώρες διεκδικεί το παρόν του δράκου.
Ίδιος δράκος, ίδια λίμνη, ίδια Τράπεζα που επιβάλει τους ίδιους κανόνες μα διαφορετική όχθη, η μια πνιγμένη στο νερό και τη λάσπη, η άλλη ταλαιπωρημένη από την ξηρασία και την ζέστη και η τρίτη, που δεν έχουμε επισκεφτεί ακόμη, παγωμένη από το κρύο και το χιόνι, η κάθεμια βυθισμένη στην δική της δρακολογική πραγματικότητα, αρνούμενη (ανίκανη;) να αντικρίσει, πόσο μάλλον να δεχτεί, οποιαδήποτε από τις άλλες δύο.
Στο πρώτο βιβλίο αναρωτιόμαστε τι είναι ο δράκος, στο δεύτερο προχωράμε τη σκέψη μας και αναρωτιόμαστε για τις προθέσεις του, "γιατί λοιπόν δεν μας καταστρέφει; Γιατί δεν μας βγάζει από τη μέση, ώστε να συνεχίσει να αναπτύσσεται; Αυτό θα υπαγόρευαν οι νόμοι της εξέλιξης. Ακόμη περισσότερο, γιατί μας επιτρέπει να τον μελετούμε; Θα μπορούσε να διαλύσει τους τρεις ερευνητικούς οικισμούς μέσα σε λίγα λεπτά, να μας σαρώσει με έναν μόνο κυκλωτικό αμμοστρόβιλο, να μας αποτινάξει από πάνω του, κι όμως μας ανέχεται. Μας αφήνει να οργώνουμε το σώμα του, να τον πληγώνουμε με πασσάλους κι όταν το παρακάνουμε μας τιμωρεί. Αντιδρά από τυφλό ένστικτο, μας διαπαιδαγωγεί συνειδητά, ή απλώς παίζει μαζί μας;"
Το πρώτο βιβλίο ήταν πολύ ωραίο, το δεύτερο όμως (προς έκπληξή μου!), ήταν ακόμη καλύτερο! Θες που λίγο είχα εξοικειωθεί με το περιβάλλον της λίμνης και τις απίθανες δρακολογικές θεωρίες, θες που ενώ περίμενα να πάρω απαντήσεις κατέληξα ακόμη πιο μπερδεμένη συνεπώς ακόμη πιο ενθουσιασμένη για το τι επρόκειτο να ανακαλύψουμε στη συνέχεια; Ταυτόχρονα όμως, παρά τη σύγχυση και τις απορίες, όλα αυτά που συνέβησαν (ή και δεν συνέβησαν) στο πρώτο κούμπωσαν ακόμη περισσότερο μεταξύ τους στο δεύτερο, φανερώνοντας ακόμη περισσότερα πράγματα, ιδέες και σκέψεις.
Και ναι, όντως μπορούν να διαβαστούν με οποιαδήποτε σειρά! Να πω την αλήθεια δεν περίμενα να με βρει σύμφωνη αυτό (γιατί κάτι τέτοια ποτέ δεν με βρίσκουν, είμαι πολύ φαν της σειράς έκδοσης) κι όμως η συγγραφέας κατάφερε και τα έγραψε με τέτοιο τρόπο που διαδραματίζονται παράλληλα ως προς το χρόνο και ταυτόχρονα συμπληρώνουν το ένα το άλλο ως προς τις ιστορίες των χαρακτήρων, με έναν τρόπο εξαιρετικό! Θεωρώ τα βιβλία της μοναδικά και τη φαντασία της εξαιρετικά πρωτότυπη και προσωπικά δεν μπορώ να τα συγκρίνω με κάτι άλλο που να έχω διαβάσει.
Και τώρα περιμένω το τρίτο και τελευταίο μέρος (στη δυτική όχθη!), ελπίζω να το έχουμε σύντομα!
Στην Πρέσπα λοιπόν υπάρχει αυτός ο δράκος. Στο πρώτο βιβλίο βλέπουμε την νότια όχθη η οποία έχει μετατραπεί σε μια κοιλάδα από παράξενη λάσπη.
Στο δεύτερό λοιπόν βρισκόμαστε στην ανατολική όχθη. Εκεί συμβαίνει κάτι ίσως ακόμη πιο περίεργο και απίθανο! Η έλευση του δράκου, που τον αποκαλούν Επισκέπτη και όχι Κάτοικο όπως οι νότιοι, έχει μεταμορφώσει την όχθη αλλά και την ίδια την λίμνη σε μια απέραντη έρημο. Όπως η λάσπη της νότιας όχθης έτσι κι εδώ η άμμος είναι αλλόκοτη, εχθρική.
Όταν το πλήρωμα επιλέγει καπετάνιο, επιλέγει πεπρωμένο, Μετά τη γαλάζια γραμμή ο λόγος του είναι νόμος. Η έρημος είναι τόσο απρόβλεπτη, που η παραμικρή καθυστέρηση αντίδρασης μπορεί να στοιχίσει τη ζωή όσων δουλεύουν στο εργοτάξιο. Στις καλύβες, στα λουτρά, στην υπαίθρια τραπεζαρία, το πλήρωμα μπορεί να αστειευτεί με τον καπετάνιο ή να του εκφράσει τις διαφωνίες του, στα ανοιχτά της ερήμου όμως, όπως σε πλοίο που αρμενίζει μεσοπέλαγα, δεν υπάρχουν περιθώρια για αντιρρήσεις και διαπραγματεύσεις, μόνο για εντολές και τυφλή υπακοή.
Οι δρακολόγοι της ανατολικής όχθης ερευνούν και ψάχνουν στοιχεία στην άμμο, εκεί που κάποτε ήταν νερό και τώρα είναι η επικράτεια του δράκου. Γι' αυτό το λόγο έχουν χτίσει εξέδρες τις οποίες μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο επεκτείνουν όλο και περισσότερο διακινδυνεύοντας (και λίγο επιδιώκοντας) να προκαλέσουν την οργή του τέρατος (αλλά και των αλλόχθιων).
Στην αρχή του βιβλίου, λοιπόν, όπως και στο πρώτο, συμβαίνει μια τραγωδία. Ο δράκος χτυπά σε μια εξέδρα σκοτώνοντας έναν δρακολόγο και μάλιστα όχι έναν οποιοδήποτε αλλά ένα από τα πιο εξέχοντα μέλη της κοινότητας σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο. Ήταν η τρίτη φορά που χτυπούσε στην συγκεκριμένη εξέδρα. Είναι εσκεμμένες οι επιθέσεις και αν ναι αυτό σημαίνει ότι οι δρακολόγοι κάνουν κάτι προς την σωστή κατεύθυνση ή κάτι εντελώς λάθος; Και λάθος ως προς ποιον, τον δράκο ή κάποιον άλλο;
Οκτώ οριζόντιες εξέδρες (Παράλληλοι) ξεκινούν από τη σανιδένια πλατεία του οικισμού και εκτείνονται προς τη δύση, προς τα σύνορα της χώρας που διεκδικεί το μέλλον του δράκου. Οκτώ κάθετες εξέδρες (Μεσημβρινοί) ξεκινούν από τον Πρώτο Παράλληλο -την ιδρυτική εξέδρα Φιλίμενα- και εκτείνονταν προς το νότο, προς τη χώρα που διεκδικεί την πατρότητα του δράκου. Στρυμωγμένη ανάμεσά τους, έχοντας στην κατοχή της τη μεγαλύτερη έκταση της Πρέσπας, η μικρότερη από τις τρείς χώρες διεκδικεί το παρόν του δράκου.
Ίδιος δράκος, ίδια λίμνη, ίδια Τράπεζα που επιβάλει τους ίδιους κανόνες μα διαφορετική όχθη, η μια πνιγμένη στο νερό και τη λάσπη, η άλλη ταλαιπωρημένη από την ξηρασία και την ζέστη και η τρίτη, που δεν έχουμε επισκεφτεί ακόμη, παγωμένη από το κρύο και το χιόνι, η κάθεμια βυθισμένη στην δική της δρακολογική πραγματικότητα, αρνούμενη (ανίκανη;) να αντικρίσει, πόσο μάλλον να δεχτεί, οποιαδήποτε από τις άλλες δύο.
Στο πρώτο βιβλίο αναρωτιόμαστε τι είναι ο δράκος, στο δεύτερο προχωράμε τη σκέψη μας και αναρωτιόμαστε για τις προθέσεις του, "γιατί λοιπόν δεν μας καταστρέφει; Γιατί δεν μας βγάζει από τη μέση, ώστε να συνεχίσει να αναπτύσσεται; Αυτό θα υπαγόρευαν οι νόμοι της εξέλιξης. Ακόμη περισσότερο, γιατί μας επιτρέπει να τον μελετούμε; Θα μπορούσε να διαλύσει τους τρεις ερευνητικούς οικισμούς μέσα σε λίγα λεπτά, να μας σαρώσει με έναν μόνο κυκλωτικό αμμοστρόβιλο, να μας αποτινάξει από πάνω του, κι όμως μας ανέχεται. Μας αφήνει να οργώνουμε το σώμα του, να τον πληγώνουμε με πασσάλους κι όταν το παρακάνουμε μας τιμωρεί. Αντιδρά από τυφλό ένστικτο, μας διαπαιδαγωγεί συνειδητά, ή απλώς παίζει μαζί μας;"
Το πρώτο βιβλίο ήταν πολύ ωραίο, το δεύτερο όμως (προς έκπληξή μου!), ήταν ακόμη καλύτερο! Θες που λίγο είχα εξοικειωθεί με το περιβάλλον της λίμνης και τις απίθανες δρακολογικές θεωρίες, θες που ενώ περίμενα να πάρω απαντήσεις κατέληξα ακόμη πιο μπερδεμένη συνεπώς ακόμη πιο ενθουσιασμένη για το τι επρόκειτο να ανακαλύψουμε στη συνέχεια; Ταυτόχρονα όμως, παρά τη σύγχυση και τις απορίες, όλα αυτά που συνέβησαν (ή και δεν συνέβησαν) στο πρώτο κούμπωσαν ακόμη περισσότερο μεταξύ τους στο δεύτερο, φανερώνοντας ακόμη περισσότερα πράγματα, ιδέες και σκέψεις.
Και ναι, όντως μπορούν να διαβαστούν με οποιαδήποτε σειρά! Να πω την αλήθεια δεν περίμενα να με βρει σύμφωνη αυτό (γιατί κάτι τέτοια ποτέ δεν με βρίσκουν, είμαι πολύ φαν της σειράς έκδοσης) κι όμως η συγγραφέας κατάφερε και τα έγραψε με τέτοιο τρόπο που διαδραματίζονται παράλληλα ως προς το χρόνο και ταυτόχρονα συμπληρώνουν το ένα το άλλο ως προς τις ιστορίες των χαρακτήρων, με έναν τρόπο εξαιρετικό! Θεωρώ τα βιβλία της μοναδικά και τη φαντασία της εξαιρετικά πρωτότυπη και προσωπικά δεν μπορώ να τα συγκρίνω με κάτι άλλο που να έχω διαβάσει.
Και τώρα περιμένω το τρίτο και τελευταίο μέρος (στη δυτική όχθη!), ελπίζω να το έχουμε σύντομα!