Take a photo of a barcode or cover
A review by iefstuyvaert
De man met duizend gezichten by Lex Noteboom
5.0
‘De enige thriller die je dit jaar moet lezen’.
Precies tien jaar geleden schreeuwden de stickers op de cover van ‘I am Pilgrim’ het uit. En de stickers hadden voor een keer gelijk: Hayes had inderdaad een niet te missen pageturner geschreven, met een einde waarvan ik vandaag nog altijd koude rillingen krijg.
Drie jaar geleden hield de wereld zijn adem in, want eindelijk zou de opvolger (niet het vervolg) van de millionseller verschijnen. Maar - wie het boek gelezen heeft begrijpt de ironie - een virus hield dat tegen. En doet dat, om redenen die niemand kent, nog altijd.
Dat de look en feel van ‘De Man met Duizend Gezichten’ sterk aan die van ‘I am Pilgrim’ doet denken, is wellicht niet toevallig: Lex Noteboom profileert zich met deze politieke actiethriller immers met recht en reden tot de literaire erfgenaam van Hayes. Opgestaan is plaats vergaan!
Vanuit vier verschillende standpunten componeert de Nederlandse auteur het ijzersterke verhaal van een (fictief) Oost-Europees land in opstand.
Dat de proloog meteen ook het voorlaatste hoofdstuk inleidt, bewijst dat Noteboom een man met een plan is: hij heeft - net als Daniel Lechkov (?) - alle touwtjes strak in handen, zonder dat je je als lezer zijn marionet voelt.
Terwijl je dat toch een beetje bent: niet jij, maar de auteur beslist waar je empathie naartoe gaat. Naar de echtgenote, naar de huurling, naar Daniel zelf - het is alsof je tijdens een wereldbeker voetbal voortdurend van favoriet wisselt en je uiteindelijk supportert voor drie ploegen tegelijk.
Toch weet je één ding als de finale gespeeld is en je het boek dichtslaat: je hebt gewonnen.
Al was het maar omdat je hoofdstuk 64 hebt gelezen - vijf pagina’s absoluut meesterschap.
‘De Man met Duizend Gezichten’ is de enige thriller die je dit jaar moet lezen.
Precies tien jaar geleden schreeuwden de stickers op de cover van ‘I am Pilgrim’ het uit. En de stickers hadden voor een keer gelijk: Hayes had inderdaad een niet te missen pageturner geschreven, met een einde waarvan ik vandaag nog altijd koude rillingen krijg.
Drie jaar geleden hield de wereld zijn adem in, want eindelijk zou de opvolger (niet het vervolg) van de millionseller verschijnen. Maar - wie het boek gelezen heeft begrijpt de ironie - een virus hield dat tegen. En doet dat, om redenen die niemand kent, nog altijd.
Dat de look en feel van ‘De Man met Duizend Gezichten’ sterk aan die van ‘I am Pilgrim’ doet denken, is wellicht niet toevallig: Lex Noteboom profileert zich met deze politieke actiethriller immers met recht en reden tot de literaire erfgenaam van Hayes. Opgestaan is plaats vergaan!
Vanuit vier verschillende standpunten componeert de Nederlandse auteur het ijzersterke verhaal van een (fictief) Oost-Europees land in opstand.
Dat de proloog meteen ook het voorlaatste hoofdstuk inleidt, bewijst dat Noteboom een man met een plan is: hij heeft - net als Daniel Lechkov (?) - alle touwtjes strak in handen, zonder dat je je als lezer zijn marionet voelt.
Terwijl je dat toch een beetje bent: niet jij, maar de auteur beslist waar je empathie naartoe gaat. Naar de echtgenote, naar de huurling, naar Daniel zelf - het is alsof je tijdens een wereldbeker voetbal voortdurend van favoriet wisselt en je uiteindelijk supportert voor drie ploegen tegelijk.
Toch weet je één ding als de finale gespeeld is en je het boek dichtslaat: je hebt gewonnen.
Al was het maar omdat je hoofdstuk 64 hebt gelezen - vijf pagina’s absoluut meesterschap.
‘De Man met Duizend Gezichten’ is de enige thriller die je dit jaar moet lezen.