Scan barcode
A review by risky_oak
Fury by Salman Rushdie
Λόγω του ότι έχω αυτό το χούι να αγοράζω βιβλία και ως αντικείμενα, ως συλλέκτης, συνήθως την πατάω και απογοητεύομαι.
Αυτό το βιβλίο το αγόρασα από ένα thrift shop κυρίως λόγω του ότι ήταν υπογεγραμμένο από τον Σαλμάν Ρούσντι τον ίδιο. Δηλαδή αυτό το βιβλίο το άγγιξε ο ίδιος ο Ρούσντι, περιέχει το DNA του.
Χωρίς να ήταν υπογεγραμμένο θα το προσπερνούσα απλά. Αλλά την πάτησα.
Χωρισμένο σε τρία μέρη αυτό το βιβλίο ξεκίνησε όμορφα (και τηλεφωνικό κατάλογο να έπαιρνα μετά απ' εκείνο το ανυπόφορο βιβλίο του Νταλί θα ήταν ενδιαφέρον), μου άρεσε που άκουγα ξανά την φωνή του Ρούσντι, γέλασα σε μερικά σημεία, και υπέθεσα ότι θα απολάμβανα αυτό το βιβλίο όπως έγινε και με το βιβλίο του Μπουκόφσκι αλλά δεν.
Το μομέντουμ που απέκτησε αυτό το βιβλίο εμφανίστηκε και χάθηκε στο πρώτο μέρος. Έτσι τα επόμενα δυο μέρη μου φάνηκαν χλιαρά, επαναλαμβανόμενα, με αχρείαστες λεπτομέρειες και βιογραφικά κομπάρσων (τυπική τεχνική του Ρούσντι) και βρέθηκα να το διαβάζω μόνο και μόνο για να τελειώσει.
Είχα αποφασίσει να του βάλω 2,6 να εμφανίζεται ως 3άστερο αλλά το γελοίο τέλος με ξενέρωσε μέχρι τον μυελό των οστών που το βάζω ένα καθαρό 2.
Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο Μάλικ Σολάνκα, ένας Βρετανός καθηγητής του Κέιμπριτζ ινδικής καταγωγής που ξαφνικά του την βάρεσε να παρατήσει την γυναίκα του και το τρίχρονο αγοράκι του και να πάει στην Αμερική να χαθεί, να τον ρουφήξει αυτή η Αμερική που απορροφά κουλτούρες, λαούς, έθιμα, να τον ρουφήξει και αυτόν και τον θυμό (ή παραφορά κατά τον ελληνικό τίτλο).
Ως έναν βαθμό τον καταλαβαίνω να είναι θυμωμένος με τη ζωή του να έχει τάσεις φυγής όπως εμένα, να θέλει να κάνει ένα διάλειμμα από γνωστούς και φίλους, αλλά - όπως εμένα- δεν διάβασε πρώτα τους στίχους του Καβάφη που λένε:
Έτσι όπως λέει και το ποίημα ο καθηγητής αυτός δεν μπόρεσε να ξεφύγει απ' το θυμό του, το πρόσφατο παρελθόν του, το μακρινό παρελθόν του (που όπως κάθε ινδικής καταγωγής χαρακτήρας του Ρούσντι, θέλει να ξεχάσει). Η πόλις τον ακολουθεί, τον κυνηγάει . . .
Αλλά όπως είπα η ιστορία έχασε το μομέντουμ (στο πρώτο μέρος) που είχε με την ωραία γραφή, την καυστικά αστεία κριτική πένα του Ρούσντι για την αμερικανική κοινωνία.
Έτσι το υπόλοιπο βιβλίο ήταν απλά μια επανάληψη που δυστυχώς δεν ήταν το ήμισυ της μαθήσεως.
Αυτό το βιβλίο το αγόρασα από ένα thrift shop κυρίως λόγω του ότι ήταν υπογεγραμμένο από τον Σαλμάν Ρούσντι τον ίδιο. Δηλαδή αυτό το βιβλίο το άγγιξε ο ίδιος ο Ρούσντι, περιέχει το DNA του.
Χωρίς να ήταν υπογεγραμμένο θα το προσπερνούσα απλά. Αλλά την πάτησα.
Χωρισμένο σε τρία μέρη αυτό το βιβλίο ξεκίνησε όμορφα (και τηλεφωνικό κατάλογο να έπαιρνα μετά απ' εκείνο το ανυπόφορο βιβλίο του Νταλί θα ήταν ενδιαφέρον), μου άρεσε που άκουγα ξανά την φωνή του Ρούσντι, γέλασα σε μερικά σημεία, και υπέθεσα ότι θα απολάμβανα αυτό το βιβλίο όπως έγινε και με το βιβλίο του Μπουκόφσκι αλλά δεν.
Το μομέντουμ που απέκτησε αυτό το βιβλίο εμφανίστηκε και χάθηκε στο πρώτο μέρος. Έτσι τα επόμενα δυο μέρη μου φάνηκαν χλιαρά, επαναλαμβανόμενα, με αχρείαστες λεπτομέρειες και βιογραφικά κομπάρσων (τυπική τεχνική του Ρούσντι) και βρέθηκα να το διαβάζω μόνο και μόνο για να τελειώσει.
Είχα αποφασίσει να του βάλω 2,6 να εμφανίζεται ως 3άστερο αλλά το γελοίο τέλος με ξενέρωσε μέχρι τον μυελό των οστών που το βάζω ένα καθαρό 2.
Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο Μάλικ Σολάνκα, ένας Βρετανός καθηγητής του Κέιμπριτζ ινδικής καταγωγής που ξαφνικά του την βάρεσε να παρατήσει την γυναίκα του και το τρίχρονο αγοράκι του και να πάει στην Αμερική να χαθεί, να τον ρουφήξει αυτή η Αμερική που απορροφά κουλτούρες, λαούς, έθιμα, να τον ρουφήξει και αυτόν και τον θυμό (ή παραφορά κατά τον ελληνικό τίτλο).
Ως έναν βαθμό τον καταλαβαίνω να είναι θυμωμένος με τη ζωή του να έχει τάσεις φυγής όπως εμένα, να θέλει να κάνει ένα διάλειμμα από γνωστούς και φίλους, αλλά - όπως εμένα- δεν διάβασε πρώτα τους στίχους του Καβάφη που λένε:
Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θά βρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι όπως λέει και το ποίημα ο καθηγητής αυτός δεν μπόρεσε να ξεφύγει απ' το θυμό του, το πρόσφατο παρελθόν του, το μακρινό παρελθόν του (που όπως κάθε ινδικής καταγωγής χαρακτήρας του Ρούσντι, θέλει να ξεχάσει). Η πόλις τον ακολουθεί, τον κυνηγάει . . .
Αλλά όπως είπα η ιστορία έχασε το μομέντουμ (στο πρώτο μέρος) που είχε με την ωραία γραφή, την καυστικά αστεία κριτική πένα του Ρούσντι για την αμερικανική κοινωνία.
Έτσι το υπόλοιπο βιβλίο ήταν απλά μια επανάληψη που δυστυχώς δεν ήταν το ήμισυ της μαθήσεως.