A review by boleuzia
Brotherly Love by Pete Dexter

4.0

Ik heb al sinds jaar en dag een zwak voor het werk van door-en-door Amerikaanse verhalenvertellers, of het nu gaat om de kortverhalen van Raymond Carver en John Cheever of romans van ronkende namen als John Irving (alhoewel, die Until I Find You was eigenlijk toch een tegenvaller), Philip Roth en Richard Ford. Pete Dexter, in 1988 nog winnaar van de National Book Award met Paris Trout, is er ook zo een. Brotherly Love is op geen enkel vlak écht opvallend of vernieuwend, maar dat hoeft ook niet. Het is een klassieke tragedie die met het nodige geduld en vakmanschap wordt afgewerkt. De onafwendbare ramp die uiteindelijk de (anti-)climax van het boek vormt wordt aangekondigd op de eerste pagina, daarna volgt het verhaal van neven Michael en Peter Flood, die als broers opgroeien in het Ierse maffiamilieu in Philadelphia. Het verhaal vangt aan in 1961, als beide jongens al laten zien wat er van hen gaat komen: de een is een laffe, gemene klootzak, voorbestemd voor een plaats aan de top, de andere is passief, maar intelligent, en zal uit z’n benauwende milieu proberen te vluchten. Aanvankelijk doet hij dat door rond te hangen in een boksclub, later door openlijk z’n loyaliteit op te zeggen. Een jongensboekje dus. Brotherly Love zoekt zo de zone op tussen John Hustons Fat City en Goodfellas en is een gortdroog en rechtlijnig verhaal over verraad, geweld en waardigheid, verpakt in een gelooide noir-stijl en voortgestuwd door stoere ventenpraat als “The loneliest people are the ones whose enemies have died.” (****)