Take a photo of a barcode or cover
A review by divxalex
Even Cowgirls Get the blues by Tom Robbins
2.0
Ευφυές σε κάποια σημεία, διασκεδαστικό σε άλλα, ή πολλές φορές ταυτόχρονα, το «Even Cowgirls Get the blues» έχει μια μικρή και ασήμαντη πλοκή (εξωφρενικά αστεία, ομολογουμένως) και πολλή κοσμοθεώρηση και επίδειξη γνώσεων ενός εξαιρετικού μυαλού, που επέλεξε αντί για δοκίμιο να γράψει ένα σχετικά κωμικό βιβλίο.
Η "πένα" είναι συχνά απολαυστική, οι γνώσεις του συγγραφέα απέραντες (και μιλάμε για το 1976, όταν δεν μπορούσες να κάνεις μια βιαστική έρευνα μέσω internet και να πλασάρεις γνώσεις που δεν έχεις) και η ματιά του (όπως και η γλώσσα του κοφτερή).
Ωστόσο, παρά το συνδυασμό εξαιρετικών υλικών το αποτέλεσμα είναι μάλλον κατώτερο των προσδοκιών, είναι… η κουράδα του Wittgenstein (κάτι σαν το τέρας του Φρανκενστάιν επί το δοκιμιακότερον). Του Wittgenstein μεν, κουράς δε. Μια συρραφή αστείων περιγραφών και κατήχησης, ερωτικών περιπτύξεων που φαίνονται να υπάρχον μόνο και μόνο επειδή σοκάρανε το 1976 κι όχι επειδή έχουν πραγματικά θέση στο ρου των γεγονότων, πασπαλισμένη με μια (απόλυτα κατανοητή) απέχθεια για τον Ρίτσαρντ Νίξον
Παρ’ όλο που καταφέρνει να διατηρεί κάτι από τη φρεσκάδα της εποχής που γράφτηκε (σχεδόν 50 χερόνια πριν) και ενώ καταφέρνει να είναι εκπληκτικά αστείο σε κάποια σημεία, γενικά αφήνει μια αίσθηση απογοήτευσης, κοροϊδίας και εξαπάτησης του αναγνώστη. Ένα «έταξεν όρος και έτεκεν μυν», «θεωρία επισκόπου και περιεχόμενο Κωστόπουλου» (του πρώην της συζύγου του Κικίλια).
Υ.Γ. Για κάποιο λόγο, έχω την αίσθηση ότι στην προσωπική του ζωή πρέπει να είναι τεράστιο καθοίκι, αλλά μπορεί να βγάζω λάθος συμπεράσματα από "ανάμεσα στις γραμμές"
Υ.Γ.2. Αν το διαβάσατε και ξετρελλαθήκατε, μη ανησυχείτε, είναι πολύ πιθανόν ότι είστε 16 ετών ή λιγότερο
Η "πένα" είναι συχνά απολαυστική, οι γνώσεις του συγγραφέα απέραντες (και μιλάμε για το 1976, όταν δεν μπορούσες να κάνεις μια βιαστική έρευνα μέσω internet και να πλασάρεις γνώσεις που δεν έχεις) και η ματιά του (όπως και η γλώσσα του κοφτερή).
Ωστόσο, παρά το συνδυασμό εξαιρετικών υλικών το αποτέλεσμα είναι μάλλον κατώτερο των προσδοκιών, είναι… η κουράδα του Wittgenstein (κάτι σαν το τέρας του Φρανκενστάιν επί το δοκιμιακότερον). Του Wittgenstein μεν, κουράς δε. Μια συρραφή αστείων περιγραφών και κατήχησης, ερωτικών περιπτύξεων που φαίνονται να υπάρχον μόνο και μόνο επειδή σοκάρανε το 1976 κι όχι επειδή έχουν πραγματικά θέση στο ρου των γεγονότων, πασπαλισμένη με μια (απόλυτα κατανοητή) απέχθεια για τον Ρίτσαρντ Νίξον
Παρ’ όλο που καταφέρνει να διατηρεί κάτι από τη φρεσκάδα της εποχής που γράφτηκε (σχεδόν 50 χερόνια πριν) και ενώ καταφέρνει να είναι εκπληκτικά αστείο σε κάποια σημεία, γενικά αφήνει μια αίσθηση απογοήτευσης, κοροϊδίας και εξαπάτησης του αναγνώστη. Ένα «έταξεν όρος και έτεκεν μυν», «θεωρία επισκόπου και περιεχόμενο Κωστόπουλου» (του πρώην της συζύγου του Κικίλια).
Υ.Γ. Για κάποιο λόγο, έχω την αίσθηση ότι στην προσωπική του ζωή πρέπει να είναι τεράστιο καθοίκι, αλλά μπορεί να βγάζω λάθος συμπεράσματα από "ανάμεσα στις γραμμές"
Υ.Γ.2. Αν το διαβάσατε και ξετρελλαθήκατε, μη ανησυχείτε, είναι πολύ πιθανόν ότι είστε 16 ετών ή λιγότερο