Scan barcode
A review by kyriakiz
Piranesi by Susanna Clarke
5.0
The Beauty of the House is immeasurable; its Kindness infinite.
Η αλήθεια είναι πως ήθελα να διαβάσω πρώτα το Jonathan Strange & Mr Norrell και μετά το Piranesi (αν και δεν έχουν σχέση μεταξύ τους) αλλά λίγο το μέγεθος του πρώτου, λίγο το εξώφυλλο του δεύτερου, δεν βγήκε έτσι όπως τα σχεδίαζα.
Το Piranesi το ξεκίνησα στα τυφλά, δεν είχα ιδέα με τι έχει να κάνει και στις πρώτες σελίδες δεν καταλάβαινα και πολύ τι συνέβαινε.
Ο κόσμος όλος είναι ένα τεράστιο Σπίτι με άπειρα Δωμάτια γεμάτα Αγάλματα. Οι άνθρωποι που ζουν στο Σπίτι όμως είναι μονάχα δύο, ο αφηγητής και ο Άλλος. Ο Άλλος είναι μυστηριώδης, όχι πολύ αξιόπιστος και μάλλον όχι πολύ ειλικρινής, χαρακτηριστικά που ο αφηγητής μας, ο Piranesi, (αν και δεν είναι αυτό το όνομα του) δεν αναγνωρίζει, μέσα στην παιδικότητα (ας μην πω αφέλεια καλύτερα) και την αθωότητα που τον διακατέχει.
Piranesi. It is what he calls me.
Which is strange because as far as I remember it is not my name.
Ο Piranesi είναι επιστήμονας, του αρέσει να εξερευνεί το Σπίτι και να καταγράφει τα πάντα, τα Αγάλματα, τις Παλίρροιες, τις συζητήσεις με τον Άλλον (2 φορές την εβδομάδα!), τις συμπεριφορές των πουλιών, δε βαριέται ποτέ! Ήταν αξιαγάπητος και απολάμβανα που ήμουν μες στο κεφάλι του. Όλα αυτά όμως μέχρι που κάτι συμβαίνει και διαταράσσει την ηρεμία της ρουτίνας του.
Is it disrespectful to the House to love some Statues more than others? I sometimes ask Myself this question. It is my belief that the House itself loves and blesses equally everything that it has created. Should I try to do the same? Yet, at the same time, I can see that it is in the nature of men to prefer one thing to another, to find one thing more meaningful than another.
I almost forgot to breathe. For a moment I had an inkling of what it might be like if instead of two people in the World there were thousands.
Το καλύτερο στοιχείο ήταν ίσως η ατμόσφαιρα και ο χώρος, το Σπίτι μέσα στη σιωπή του, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ήταν πάντα παρόν. Υπάρχει και ένα μυστήριο αλλά δεν το βρήκα τόσο δυνατό, όσο το σκέφτομαι μάλιστα δεν νομίζω να ήταν αυτό το ζητούμενο, οι απαντήσεις δεν είχαν τόση σημασία, όσο οι ερωτήσεις. Είναι για την περιέργεια, για την μνήμη, την απομόνωση, την μοναξιά και την μοναχικότητα.
Η Susana Clarke λέει ότι έχει να κάνει με κάποιον που ζει σε ένα Σπίτι στο οποίο ένας Ωκεανός είναι φυλακισμένος. Δεν είμαι σίγουρη τι σημαίνει αυτό. Αυτό που διάβασα εγώ πάντως, είχε να κάνει με κάποιον που έχασε τον εαυτό του και όταν προσπάθησε να τον ξαναβρεί έγινε ένας τρίτος. Ή μάλλον για κάποιον που μια μέρα ξύπνησε και ο παλιός εαυτός του είχε πάει για ύπνο κάτι το οποίο ίσως να μην είναι και τόσο κακό. Εάν βγάζει κάποιο νόημα όλο αυτό.
Τώρα τελευταίως δεν το χω πολύ με τις βαθμολογίες. Ίσως είναι για 4. Αλλά θα του βάλω 5 γιατί έτσι. Γιατί εκεί προς το τέλος είπε κάτι βαθύ που δεν μπορώ να ονομάσω ακριβώς αλλά κάτι μέσα μου το έπιασε και κατέληξα να κλαίω, έτσι χωρίς λόγο, και κανα μισάωρο μετά αφότου το τελείωσα απλά καθόμουν κοιτώντας τον τοίχο απέναντι.
Εν τέλει το βρήκα υπέροχα παράξενο.
Do you trust the House? I ask Myself.
Yes, I aswer Myself.
And if the House has made you forget, the it has done so for good reason.
But I do not understand the reason.
It does not matter that you do not understand the reason. You are the Beloved Child of the House. Be comforted.
And I am comforted.
Υ.Γ.1 Θα τολμήσω να πω ότι είναι ότι κοντινότερο έχω διαβάσει σε Erin Morgenstern, αν και αυτή η σκέψη μάλλον οφείλεται στον σχεδόν πρωταγωνιστικό ρόλο που είχε το Σπίτι.
Υ.Γ.2 Τώρα θέλω ακόμη περισσότερο να διαβάσω το Jonathan Strange & Mr Norrell.
Η αλήθεια είναι πως ήθελα να διαβάσω πρώτα το Jonathan Strange & Mr Norrell και μετά το Piranesi (αν και δεν έχουν σχέση μεταξύ τους) αλλά λίγο το μέγεθος του πρώτου, λίγο το εξώφυλλο του δεύτερου, δεν βγήκε έτσι όπως τα σχεδίαζα.
Το Piranesi το ξεκίνησα στα τυφλά, δεν είχα ιδέα με τι έχει να κάνει και στις πρώτες σελίδες δεν καταλάβαινα και πολύ τι συνέβαινε.
Ο κόσμος όλος είναι ένα τεράστιο Σπίτι με άπειρα Δωμάτια γεμάτα Αγάλματα. Οι άνθρωποι που ζουν στο Σπίτι όμως είναι μονάχα δύο, ο αφηγητής και ο Άλλος. Ο Άλλος είναι μυστηριώδης, όχι πολύ αξιόπιστος και μάλλον όχι πολύ ειλικρινής, χαρακτηριστικά που ο αφηγητής μας, ο Piranesi, (αν και δεν είναι αυτό το όνομα του) δεν αναγνωρίζει, μέσα στην παιδικότητα (ας μην πω αφέλεια καλύτερα) και την αθωότητα που τον διακατέχει.
Piranesi. It is what he calls me.
Which is strange because as far as I remember it is not my name.
Ο Piranesi είναι επιστήμονας, του αρέσει να εξερευνεί το Σπίτι και να καταγράφει τα πάντα, τα Αγάλματα, τις Παλίρροιες, τις συζητήσεις με τον Άλλον (2 φορές την εβδομάδα!), τις συμπεριφορές των πουλιών, δε βαριέται ποτέ! Ήταν αξιαγάπητος και απολάμβανα που ήμουν μες στο κεφάλι του. Όλα αυτά όμως μέχρι που κάτι συμβαίνει και διαταράσσει την ηρεμία της ρουτίνας του.
Is it disrespectful to the House to love some Statues more than others? I sometimes ask Myself this question. It is my belief that the House itself loves and blesses equally everything that it has created. Should I try to do the same? Yet, at the same time, I can see that it is in the nature of men to prefer one thing to another, to find one thing more meaningful than another.
I almost forgot to breathe. For a moment I had an inkling of what it might be like if instead of two people in the World there were thousands.
Το καλύτερο στοιχείο ήταν ίσως η ατμόσφαιρα και ο χώρος, το Σπίτι μέσα στη σιωπή του, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ήταν πάντα παρόν. Υπάρχει και ένα μυστήριο αλλά δεν το βρήκα τόσο δυνατό, όσο το σκέφτομαι μάλιστα δεν νομίζω να ήταν αυτό το ζητούμενο, οι απαντήσεις δεν είχαν τόση σημασία, όσο οι ερωτήσεις. Είναι για την περιέργεια, για την μνήμη, την απομόνωση, την μοναξιά και την μοναχικότητα.
Η Susana Clarke λέει ότι έχει να κάνει με κάποιον που ζει σε ένα Σπίτι στο οποίο ένας Ωκεανός είναι φυλακισμένος. Δεν είμαι σίγουρη τι σημαίνει αυτό. Αυτό που διάβασα εγώ πάντως, είχε να κάνει με κάποιον που έχασε τον εαυτό του και όταν προσπάθησε να τον ξαναβρεί έγινε ένας τρίτος. Ή μάλλον για κάποιον που μια μέρα ξύπνησε και ο παλιός εαυτός του είχε πάει για ύπνο κάτι το οποίο ίσως να μην είναι και τόσο κακό. Εάν βγάζει κάποιο νόημα όλο αυτό.
Τώρα τελευταίως δεν το χω πολύ με τις βαθμολογίες. Ίσως είναι για 4. Αλλά θα του βάλω 5 γιατί έτσι. Γιατί εκεί προς το τέλος είπε κάτι βαθύ που δεν μπορώ να ονομάσω ακριβώς αλλά κάτι μέσα μου το έπιασε και κατέληξα να κλαίω, έτσι χωρίς λόγο, και κανα μισάωρο μετά αφότου το τελείωσα απλά καθόμουν κοιτώντας τον τοίχο απέναντι.
Εν τέλει το βρήκα υπέροχα παράξενο.
Do you trust the House? I ask Myself.
Yes, I aswer Myself.
And if the House has made you forget, the it has done so for good reason.
But I do not understand the reason.
It does not matter that you do not understand the reason. You are the Beloved Child of the House. Be comforted.
And I am comforted.
Υ.Γ.1 Θα τολμήσω να πω ότι είναι ότι κοντινότερο έχω διαβάσει σε Erin Morgenstern, αν και αυτή η σκέψη μάλλον οφείλεται στον σχεδόν πρωταγωνιστικό ρόλο που είχε το Σπίτι.
Υ.Γ.2 Τώρα θέλω ακόμη περισσότερο να διαβάσω το Jonathan Strange & Mr Norrell.