A review by robin_vank
Powerless by Lauren Roberts

3.75

Spice: 🚫
Beoordeling: Leuk

Soms lees je een boek dat je meeneemt naar een wereld die je ergens al lijkt te kennen, maar dan net anders. Vanaf de eerste hoofdstukken kreeg ik Hunger Games en Throne of Glass vibes: een jonge hoofdpersoon die zich staande probeert te houden in een onderdrukkend systeem, verborgen krachten die langzaam naar de oppervlakte komen, en een wereld vol dreiging, macht en magie. En tóch voelde het fris, alsof ik een oud sprookje in een nieuw jasje las.

Wat me vooral positief opviel, is dat de world building verrassend licht aanvoelt. Vaak is fantasy behoorlijk intens in het begin,  ingewikkelde systemen, lange uitleg, en duizend nieuwe namen,  maar hier bleef het verhaal toegankelijk en meeslepend. Alles werd stukje bij beetje onthuld, op een manier die de nieuwsgierigheid prikkelt zonder te overweldigen. Dat is echt een kunst.

Het magic system vond ik bijzonder intrigerend. Origineel, creatief, en op een bepaalde manier bijna poëtisch. Er hangt een mystiek omheen die me aantrok  alsof het nog niet alles prijsgeeft, en dat maakt het des te interessanter. Wel hoorde ik dat er een oudere serie uit 2013 is die qua magie en opzet veel overeenkomsten zou hebben. Dat maakt me toch nieuwsgierig: hoe uniek is dit verhaal uiteindelijk? Of voelt het vooral origineel omdat ik de andere nog niet ken?

En dan: Kai. Wat een fantastische MMC. Ik was echt onder de indruk van hoe gelaagd zijn personage is. Hij is niet alleen de sterke, zwijgzame archetype die je soms in dit soort verhalen tegenkomt, maar iemand met nuance, pijn, en momenten van zachtheid die op precies de juiste manier naar boven komen. Elke scène met hem voelde alsof er meer onder het oppervlak speelde. Ik had constant het gevoel: er zit nog iets, vertel me meer. En dat hou ik van.

Pae daarentegen… Ik vond haar iets vlakker. Ze is niet onsympathiek, en ze maakt ook wel enige ontwikkeling door, maar haar gedrag bleef vrij constant en voorspelbaar. Terwijl de wereld om haar heen verandert en in beweging is, bleef zij zelf een beetje hangen in dezelfde dynamiek. Dat maakte dat ik minder met haar meeleefde dan ik zou willen. Er zat potentie in haar karakter, maar het kwam er voor mij nog niet helemaal uit.

Het einde daar heb ik gevoelens over. Ik begrijp waarom het nodig is. Ik zie hoe het het pad effent voor de rest van de serie. Maar toch. Mijn hart snakt altijd naar happily ever afters of op z’n minst naar een eerlijk, troostend einde. En dat kreeg ik hier niet. Het verraad voelde voor mij net iets te bruusk, alsof het er moest zijn voor de shockwaarde, zonder dat het emotioneel écht werd opgebouwd. Dat laat me een beetje wrang achter. Niet per se op een slechte manier, maar wel met een klein knagend gevoel.

Toch wil ik verder lezen. Want ondanks die kleine breuken of misschien wel juist daarom voel ik me betrokken bij deze wereld. Ik wil weten hoe het zich ontvouwt, of Pae meer tot leven komt, of Kai zijn demonen recht in de ogen kijkt.