Take a photo of a barcode or cover
metalfist 's review for:
The Hound of the Baskervilles
by Arthur Conan Doyle
Je kan je dat vandaag de dag eigenlijk niet meer goed voorstellen, maar er is dus echt een periode geweest dat Arthur Conan Doyle besloten had om zijn meest bekende creatie niet meer te laten opdraven. In The Final Problem uit The Memoirs of Sherlock Holmes liet Conan Doyle zijn personage doodgaan en het zou zo’n kleine 10 jaar duren vooraleer de liefhebbers een nieuw verhaal van de detective konden lezen.
Dat werd dan The Hound of Baskervilles en het is grappig om te zien dat Conan Doyle al een trucje uithaalt dat vandaag de dag nog veelvuldig gebruikt wordt: het is een prequel! De gebeurtenissen van The Hound of Baskervilles spelen zich namelijk af voor The Final Problem en in dat opzicht zou je dit dus als een soort van gemakkelijk scorend tussendoortje kunnen bekijken. Niets is minder waar, want Baskervilles is en blijft één van de meest legendarische verhalen uit de koker van Conan Doyle. Hij haalt hier het ene na het andere verhaaltechnische kunstje naar boven en doet dat op zo’n goede manier, dat je de laatste hoofdstukken in één ruk uitleest. Ik had het in ieder geval erg moeilijk om de dagboekfragmenten van Watson opzij te leggen en heb genoten van de manier waarop de climax zich ontvouwt. De dreiging van de hellehond die zo vakkundig wordt opgebouwd, de opkomende mist, het “opofferen” van Sir Henry, … Het klikt allemaal netjes in elkaar en ik vermoed dat dit toch wel mijn favoriete verhaal van de detective zou kunnen zijn.
Al zitten er in de schimmen van mijn herinnering ook nog wel flarden van andere toffe verhalen, dus ik ben benieuwd naar wat de volgende boeken nog gaan brengen. Volgende in rij is natuurlijk The Return of Sherlock Holmes waarin onze held terugkeert. Ik heb totaal geen idee meer hoe dat juist in zijn werking ging, dus dat wordt nog een leuke zit.
Dat werd dan The Hound of Baskervilles en het is grappig om te zien dat Conan Doyle al een trucje uithaalt dat vandaag de dag nog veelvuldig gebruikt wordt: het is een prequel! De gebeurtenissen van The Hound of Baskervilles spelen zich namelijk af voor The Final Problem en in dat opzicht zou je dit dus als een soort van gemakkelijk scorend tussendoortje kunnen bekijken. Niets is minder waar, want Baskervilles is en blijft één van de meest legendarische verhalen uit de koker van Conan Doyle. Hij haalt hier het ene na het andere verhaaltechnische kunstje naar boven en doet dat op zo’n goede manier, dat je de laatste hoofdstukken in één ruk uitleest. Ik had het in ieder geval erg moeilijk om de dagboekfragmenten van Watson opzij te leggen en heb genoten van de manier waarop de climax zich ontvouwt. De dreiging van de hellehond die zo vakkundig wordt opgebouwd, de opkomende mist, het “opofferen” van Sir Henry, … Het klikt allemaal netjes in elkaar en ik vermoed dat dit toch wel mijn favoriete verhaal van de detective zou kunnen zijn.
Al zitten er in de schimmen van mijn herinnering ook nog wel flarden van andere toffe verhalen, dus ik ben benieuwd naar wat de volgende boeken nog gaan brengen. Volgende in rij is natuurlijk The Return of Sherlock Holmes waarin onze held terugkeert. Ik heb totaal geen idee meer hoe dat juist in zijn werking ging, dus dat wordt nog een leuke zit.