Scan barcode
A review by bookitocat
Φόνος 5 αστέρων by Έλενα Ακρίτα
3.0
Έχω να πω αρκετά για αυτό το βιβλίο και δεν ξέρω καν αν οι 20.000 χαρακτήρες φτάσουν. Όμως θα προσπαθήσω να είμαι περιεκτική.
Λοιπόν, δεν είχα πολλές προσδοκίες για αυτό το βιβλία, ας το ξεκαθαρίσω από τώρα. Έπεσε στα χέρια μου στην δουλειά (δουλεύω πρακτική ως βιβλιοθηκονόμος σε δημοτική βιβλιοθήκη) και βαριόμουν. Έτσι είπα να αρχίσω να το διαβάζω για να απασχολήσω τον εαυτό μου και ΚΟΛΛΗΣΑ. Με τις πρώτες 10 σελίδες ήθελα κι άλλο κι άλλο κι άλλο. Αμέσως έτρεξε και το δανείστηκα -μαζί με τα άλλα 4 βιβλία που έχω στο σπίτι μου... είμαι ανεπίδεκτη μαθήσεως- γιατί δεν μπορούσα να σταματήσω να το διαβάζω.
Η Έλενα Ακρίτα γράφει σε πρώτο ενικό, υπάρχουν και κάποια κεφάλαια σε τρίτο πληθυντικό αλλά σε αυτά θα αναφερθώ πιο μετά, και κυρίως εναλλάσσεται η οπτική γωνία μεταξύ της Ελσινόρης και της Σόνιας. Η Ελσινόρη Χατζή είναι δημοσιογράφος σε μια ιστοσελίδα και ασχολείται με την αστυνομική κυρίως έρευνα αλλά γράφει και κανένα άρθρο γενικού ενδιαφέροντος. Η Σόνια Ασλάνογλου -ένα επώνυμο που έχει αναφερθεί τόσες πολλές φορές που το έμαθα απέξω- είναι γόνος της γνωστής και πάρα πολύ πλούσιας οικογένειας των Ασλάνογλου που έχουν μια επιχείρηση για τον τουρισμό, γνωστή σε όλη την Ευρώπη και μπλα μπλα μπλα μπλα διαβάστε το βιβλίο για παραπάνω. Η σχέση μεταξύ τους; Κολλητές από μωρά. Όπως και οι πατεράδες τους πριν από αυτές. Η χρήση του πρώτου ενικού, εμένα προσωπικά σαν άτομο, με κουράζει. Οφείλω όμως να ομολογήσω ότι εδώ έρεε η ανάγνωση τόσο ωραία που η ενόχληση (για τον πρώτο ενικό) δεν εμφανίστηκε. Μεγάλο επίτευγμα Έλενα Ακρίτα. Μπράβο
Η υπόθεση έχει ως εξής ο Γιάννος Ασλάνογλου πατέρας της Σόνιας, πεθαίνει από καρδιά. Η Σόνια υποψιάζεται φόνο και αρχίζει με την κολλητή της, Ελσινόρη, να ψάχνουν το ποιος το έκανε. Έτσι ρέει η ιστορία. Όλα συνδέονται με τις 17 Δεκέμβρη και ούτω κάθε εξής.
Η ιστορία ήταν πολύ καλή. Οι χαρακτήρες στερεότυπα, να το πούμε και αυτό, αλλά καλογραμμένοι. Η εναλλαγή μεταξύ οπτικών γωνιών γινόταν ομαλά και χωρίς να σε μπερδεύει και να ψάχνεσαι στο ποιος μιλάει -μου έχει συμβεί και είναι εκνευριστικό-. Η εναλλαγή πρώτου με τρίτο ενικό εξίσου ομαλή. Γενικά είναι ένα ωραίο βιβλίο.
Το τέλος βέβαια δεν το περιμένεις.
Πραγματικά, θεωρώ τον εαυτό μου λογοτεχνικό ντετέκτιβ και πολύ μάλιστα και το λέω χωρίς ντροπή.
Αλλά σε αυτό το μυθιστόρημα δεν το περίμενα καθόλου. Εκνευρίστηκα που δεν το περίμενα. Προφανώς αυτός που δεν περίμενες το έκανε. ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΚΑΙ ΗΤΑΝ Η ΣΟΝΙΑ. Όμως η Έλενα Ακρίτα με μια καταπληκτική μαεστρία κατάφερε με την εναλλαγή των προσώπων που μίλαγαν να με μπερδέψει τόσο πολύ που στο τέλος να πετάξω στον τοίχο το βιβλίο επειδή ο δολοφόνος δεν ήταν ούτε ο Δημητράκης,
ούτε η Λίλιαν, ούτε ο Πέτρος Σαράντος, ούτε καν ο Ανδρέας (ναι κάποια στιγμή τον σκέφτηκα κάντε μου μήνυση), αλλά ήταν η Σόνια. Ψυχοπαθής χαρακτήρας. Σκότωσε και την ετεροθαλής αδερφή της πριν από 10 χρόνια. Παρατάω όλα τα πτυχία μου, άμα είχα έστω, και φεύγω. Πραγματικά μπράβο Έλενα μου κατάφερες να με κάνεις να αμφισβητώ τον εαυτό μου. Το αστυνομικό μου δαιμόνιο δεν ήταν αρκετό για να καταλάβω την πονηριά σου. ΠΑΝΟΥΡΓΑ. Η Σόνια; Μα η Σόνια; Και μόλις άρχισε να εξηγεί τους λόγους ήταν σαν όλα να μπήκαν στην θέση τους και αμέσως έρχονταν στο μυαλό μου λεπτομέρειες στις οποίες δεν είχα δώσει καν σημασία. Ένιωσα ότι πρόδωσε εμένα η Σόνια. Μα τι λέω; Με πρόδωσε η Σόνια. Την εμπιστευόμουν.Και να άλλη μία ένδειξη ότι η Έλενα Ακρίτα είναι μαέστρος των λέξεων: με έκανε να συνδεθώ τόσο πολύ με την ιστορία και τους χαρακτήρες που ένιωσα προδομένη και εγώ από την Σόνια.. Η Έλενα Ακρίτα μαέστρος των λέξεων (αν διάβασες το σπόιλερ τότε: ναι το ξαναγράφω γιατί μου άρεσε η έκφραση!!!) δημιούργησε ένα μυθιστόρημα που σου κεντρίζει το ενδιαφέρον και σε φέρνει κοντά στους ίδιους τους πρωταγωνιστές που νιώθεις ότι νιώθουν.
Αυτά έχω να πω, αλλιώς μπορώ να γράψω κι άλλα!!! Κι όμως....
Το προτείνω ανεπιφύλακτα ειδικά στους λάτρεις του είδους (Αστυνομικό Μυθιστόρημα for the win)
Λοιπόν, δεν είχα πολλές προσδοκίες για αυτό το βιβλία, ας το ξεκαθαρίσω από τώρα. Έπεσε στα χέρια μου στην δουλειά (δουλεύω πρακτική ως βιβλιοθηκονόμος σε δημοτική βιβλιοθήκη) και βαριόμουν. Έτσι είπα να αρχίσω να το διαβάζω για να απασχολήσω τον εαυτό μου και ΚΟΛΛΗΣΑ. Με τις πρώτες 10 σελίδες ήθελα κι άλλο κι άλλο κι άλλο. Αμέσως έτρεξε και το δανείστηκα -μαζί με τα άλλα 4 βιβλία που έχω στο σπίτι μου... είμαι ανεπίδεκτη μαθήσεως- γιατί δεν μπορούσα να σταματήσω να το διαβάζω.
Η Έλενα Ακρίτα γράφει σε πρώτο ενικό, υπάρχουν και κάποια κεφάλαια σε τρίτο πληθυντικό αλλά σε αυτά θα αναφερθώ πιο μετά, και κυρίως εναλλάσσεται η οπτική γωνία μεταξύ της Ελσινόρης και της Σόνιας. Η Ελσινόρη Χατζή είναι δημοσιογράφος σε μια ιστοσελίδα και ασχολείται με την αστυνομική κυρίως έρευνα αλλά γράφει και κανένα άρθρο γενικού ενδιαφέροντος. Η Σόνια Ασλάνογλου -ένα επώνυμο που έχει αναφερθεί τόσες πολλές φορές που το έμαθα απέξω- είναι γόνος της γνωστής και πάρα πολύ πλούσιας οικογένειας των Ασλάνογλου που έχουν μια επιχείρηση για τον τουρισμό, γνωστή σε όλη την Ευρώπη και μπλα μπλα μπλα μπλα διαβάστε το βιβλίο για παραπάνω. Η σχέση μεταξύ τους; Κολλητές από μωρά. Όπως και οι πατεράδες τους πριν από αυτές. Η χρήση του πρώτου ενικού, εμένα προσωπικά σαν άτομο, με κουράζει. Οφείλω όμως να ομολογήσω ότι εδώ έρεε η ανάγνωση τόσο ωραία που η ενόχληση (για τον πρώτο ενικό) δεν εμφανίστηκε. Μεγάλο επίτευγμα Έλενα Ακρίτα. Μπράβο
Η υπόθεση έχει ως εξής ο Γιάννος Ασλάνογλου πατέρας της Σόνιας, πεθαίνει από καρδιά. Η Σόνια υποψιάζεται φόνο και αρχίζει με την κολλητή της, Ελσινόρη, να ψάχνουν το ποιος το έκανε. Έτσι ρέει η ιστορία. Όλα συνδέονται με τις 17 Δεκέμβρη και ούτω κάθε εξής.
Η ιστορία ήταν πολύ καλή. Οι χαρακτήρες στερεότυπα, να το πούμε και αυτό, αλλά καλογραμμένοι
Spoiler
εκτός από την Λίλιαν-Λίτσα που σιχάθηκα από την αρχή. Εντάξει καλογραμμένη και αυτή απλά εγώ δεν την συμπαθώ με την καμίαΤο τέλος βέβαια δεν το περιμένεις.
Spoiler
Θεωρώ τον εαυτό μου, ή τουλάχιστον θεωρούσα, ως ένα άτομο το οποίο μπορεί να διαβάσει σε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα τα σημάδια για το ποιος είναι ο δολοφόνος.Πραγματικά, θεωρώ τον εαυτό μου λογοτεχνικό ντετέκτιβ και πολύ μάλιστα και το λέω χωρίς ντροπή.
Αλλά σε αυτό το μυθιστόρημα δεν το περίμενα καθόλου. Εκνευρίστηκα που δεν το περίμενα. Προφανώς αυτός που δεν περίμενες το έκανε. ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΚΑΙ ΗΤΑΝ Η ΣΟΝΙΑ. Όμως η Έλενα Ακρίτα με μια καταπληκτική μαεστρία κατάφερε με την εναλλαγή των προσώπων που μίλαγαν να με μπερδέψει τόσο πολύ που στο τέλος να πετάξω στον τοίχο το βιβλίο επειδή ο δολοφόνος δεν ήταν ούτε ο Δημητράκης,
ούτε η Λίλιαν, ούτε ο Πέτρος Σαράντος, ούτε καν ο Ανδρέας (ναι κάποια στιγμή τον σκέφτηκα κάντε μου μήνυση), αλλά ήταν η Σόνια. Ψυχοπαθής χαρακτήρας. Σκότωσε και την ετεροθαλής αδερφή της πριν από 10 χρόνια. Παρατάω όλα τα πτυχία μου, άμα είχα έστω, και φεύγω. Πραγματικά μπράβο Έλενα μου κατάφερες να με κάνεις να αμφισβητώ τον εαυτό μου. Το αστυνομικό μου δαιμόνιο δεν ήταν αρκετό για να καταλάβω την πονηριά σου. ΠΑΝΟΥΡΓΑ. Η Σόνια; Μα η Σόνια; Και μόλις άρχισε να εξηγεί τους λόγους ήταν σαν όλα να μπήκαν στην θέση τους και αμέσως έρχονταν στο μυαλό μου λεπτομέρειες στις οποίες δεν είχα δώσει καν σημασία. Ένιωσα ότι πρόδωσε εμένα η Σόνια. Μα τι λέω; Με πρόδωσε η Σόνια. Την εμπιστευόμουν.Και να άλλη μία ένδειξη ότι η Έλενα Ακρίτα είναι μαέστρος των λέξεων: με έκανε να συνδεθώ τόσο πολύ με την ιστορία και τους χαρακτήρες που ένιωσα προδομένη και εγώ από την Σόνια.
Αυτά έχω να πω, αλλιώς μπορώ να γράψω κι άλλα!!! Κι όμως....
Το προτείνω ανεπιφύλακτα ειδικά στους λάτρεις του είδους (Αστυνομικό Μυθιστόρημα for the win)