A review by rexlegendi
De voortvluchtige by Marcel Proust

3.0

Het karakter van hoofdpersoon Marcel lijkt met elk deel van Op zoek naar de verloren tijd verwaander te worden. Nadat Albertine zijn huis is ontvlucht en een brief voor hem heeft achtergelaten, weigert hij eerst haar woorden serieus te nemen, waarna hij tot inkeer komt en uit verdriet zijn vriend Robert Saint-Loup achter haar aanstuurt. Tegen die tijd is Marcel nog altijd verzwolgen in zelfmedelijden en heeft hij geen greintje empathisch vermogen laten zien. Hij is voortdurend teleurgesteld in anderen, zonder enig moment op zijn eigen gedrag te reflecteren. Wel besteedt hij zoveel tijd aan de opeenvolgende gebeurtenissen – er gebeurt in dit deel meer dan in de voorgaande vijf bij elkaar – dat hij de raarste conclusies trekt en aanstellerige sprongen maakt. Of Marcel uit blinde liefde handelt, is te betwijfelen: Proust laat vaak genoeg blijken dat zijn protagonist afstandelijk en argwanend is.

Meer dan in de vorige delen laat Proust in De voortvluchtige naar mijn idee steken vallen. De emoties wisselen elkaar in te hoog tempo af en de gedachten van Marcel dralen. Het is Proust daarentegen gegeven een verhaal vol afgunst toch een zweem van tederheid te geven. Interessant zijn de stukken over homoseksualiteit, vooral die over de lesbische affaires van Albertine, een thema dat sinds [b:Sodom en Gomorra|13640536|Sodom en Gomorra (Op zoek naar de verloren tijd, #4)|Marcel Proust|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1609272250l/13640536._SY75_.jpg|850515] telkens terugkeert. Ten slotte mag ik Marcel weliswaar een onaangenaam figuur vinden, het is niettemin een prestatie om een dergelijk complex karakter op papier tot leven te brengen.