Take a photo of a barcode or cover
A review by iefstuyvaert
Herfstdraad by Jamal Ouariachi
5.0
Vijf jaar heeft hij geduurd, mijn honger naar een nieuwe roman van Jamal Ouariachi. En in plaats van die, nu hij er ein-de-lijk is, bedachtzaam te savoureren, heb ik hem in één schrokkerige schranspartij verslonden.
Terwijl het hier absoluut geen kroket uit de muur, maar wel degelijk wéér een copieus achtgangenmenu betreft.
De premisse had van de onnavolgbare Juli Zeh kunnen zijn: een schrijver met vrouw en kind laat (noodgedwongen) de grootstad achter zich om een huis in het voorgeborchte te betrekken, waar woke links en deftig rechts in wankel evenwicht opereren en om de gunsten van de nieuwkomers dingen.
De weinig opbeurende omgeving, hun intrinsieke verschillen en de alsmaar precairder wordende financiële situatie drijven het echtpaar langzaam uiteen.
Ze worden slachtoffer van de grillige ineens-heid van het leven.
Maar… “voor waarlijk tragische literatuur moet een personage een actieve rol spelen in zijn eigen ondergang” en dat doét de protagonist met verve: zonder veel omhaal verkoopt hij zijn ziel aan de duivel (in vermomming)...
Heerlijk hoe Ouariachi blootlegt hoe compleet verschillende ideologieën zich aan hetzelfde kromdenken bezondigen en zeer benieuwd hoe de 'weldenkers' op dit boek gaan reageren. Want als de cis-auteur een teen ziet, gaat hij er vol bovenop staan en duwt hij vaak grijnzend nog een beetje door. De ‘algemene boekenkastdiagnose’-scène is wat dat betreft hilarisch en huiveringwekkend tegelijk.
Gaandeweg wordt de toon donkerder (een concert in Hyde Park wordt een sterk staaltje dramatische literacure) en grimmiger, met een curb stomp als symbolische genadeslag.
Het wat enigmatisch getitelde ‘Herfstdraad’ bevat alles waarin Ouariachi eerder al grossierde: vileine humor, soms wat ongemakkelijke doordenkers, actuele spanning en intelligente namedropping. Maar ook warmte en empathie.
Véél om over na te denken, perfect om te herlezen.
Langzaam deze keer.
Nu de eerste honger gestild is.
Terwijl het hier absoluut geen kroket uit de muur, maar wel degelijk wéér een copieus achtgangenmenu betreft.
De premisse had van de onnavolgbare Juli Zeh kunnen zijn: een schrijver met vrouw en kind laat (noodgedwongen) de grootstad achter zich om een huis in het voorgeborchte te betrekken, waar woke links en deftig rechts in wankel evenwicht opereren en om de gunsten van de nieuwkomers dingen.
De weinig opbeurende omgeving, hun intrinsieke verschillen en de alsmaar precairder wordende financiële situatie drijven het echtpaar langzaam uiteen.
Ze worden slachtoffer van de grillige ineens-heid van het leven.
Maar… “voor waarlijk tragische literatuur moet een personage een actieve rol spelen in zijn eigen ondergang” en dat doét de protagonist met verve: zonder veel omhaal verkoopt hij zijn ziel aan de duivel (in vermomming)...
Heerlijk hoe Ouariachi blootlegt hoe compleet verschillende ideologieën zich aan hetzelfde kromdenken bezondigen en zeer benieuwd hoe de 'weldenkers' op dit boek gaan reageren. Want als de cis-auteur een teen ziet, gaat hij er vol bovenop staan en duwt hij vaak grijnzend nog een beetje door. De ‘algemene boekenkastdiagnose’-scène is wat dat betreft hilarisch en huiveringwekkend tegelijk.
Gaandeweg wordt de toon donkerder (een concert in Hyde Park wordt een sterk staaltje dramatische literacure) en grimmiger, met een curb stomp als symbolische genadeslag.
Het wat enigmatisch getitelde ‘Herfstdraad’ bevat alles waarin Ouariachi eerder al grossierde: vileine humor, soms wat ongemakkelijke doordenkers, actuele spanning en intelligente namedropping. Maar ook warmte en empathie.
Véél om over na te denken, perfect om te herlezen.
Langzaam deze keer.
Nu de eerste honger gestild is.