Scan barcode
A review by maudreeskamp
Max, Mischa & het Tet-offensief by Johan Harstad
5.0
Dit boek wil je lezen! Max, Mischa & het Tet-offensief is niet perfect. Zo word je heen en weer geslingerd tussen bepaalde gevoelens tijdens het lezen: je wilt alleen maar MEER over bepaalde passages en personages. Of er zijn langdradige stukken, waar meer vaart in het verhaal had mogen zitten. Je aandacht even laten verslappen moet je niet in je hoofd halen; niet wanneer je ultiem van dit boek aan het genieten bent en dus absoluut niets wilt missen. Dat betekent soms wel dat je die zin van twee a drie pagina's weer helemaal opnieuw moet lezen van jezelf. Maar dit maakt het boek ook juist zo wonderschoon.
Ik ga hier geen uitgebreide samenvatting schrijven over het verhaal (ik wil zelf het liefste zo min mogelijk weten voordat ik in een boek begin + er zijn genoeg samenvattingen beschikbaar), maar ik licht zo graag toe waar ik precies zo van genoten heb tijdens het lezen. Het verhaal gaat over Max, die in Noorwegen opgroeit en vervolgens op jonge leeftijd met zijn ouders naar Amerika moet verhuizen, en wordt grotendeels vanuit zijn perspectief verteld. Wees gewaarschuwd: je raakt snel aan hem gehecht. Als lezer beleef je wat Max beleeft. Zijn tijd in Noorwegen en de tijd op de middelbare school op Long Island, Amerika, vond ik de mooiste delen in de roman. Maar ook onderwerpen als het communisme, de aanslagen op de Twin Towers en de Vietnam Oorlog worden op een zeldzame manier door het verhaal verweven.
De thema's in dit boek zijn subliem uitgewerkt. De ontheemding die je voelt na een verhuizing naar een ander land; je ergens willen thuis voelen; ergens bij willen horen. Je voelt zo met de personages mee dat je oprecht hoopt dat het hen lukt. De subtiele en soms niet subtiele beschrijvingen van de Noorse cultuur, de Amerikaanse cultuur. De jazz muziek, het theater, de beeldende kunst (heel veel liefde voor de uitwerking van de deze thema's) spelen een grote rol in deze roman. Maar ook hoe moeilijk het is om liefde te begrijpen; hoe moeilijk familiebanden soms zijn; hoe moeilijk het leven soms in elkaar steekt.
Tijdens het lezen wil je soms huilen met, schreeuwen, praten tegen de personages. Je wilt ze adviezen geven, troost bieden, een arm om hen heen slaan. Je wilt bevriend met ze zijn (persoonlijk vooral met Max, de moeder van Max en Mordecai). De personages gaan leven en ook als je het boek even hebt weggelegd, zijn ze aanwezig. Misschien door de hoeveelheid liefde van de auteur voor zijn personages. Treffende beschrijvingen over bijzondere mensen, de interpunctie en de lyrische zinnen zorgen dat het verhaal gaat leven. Je hebt het niet door als een zin een aantal pagina's lang is, je danst er doorheen. Een prettig ritme dat ontstaat door de geraffineerde interpunctie. Niemand kan met zo veel komma's en puntkomma's wegkomen als Harstad, maar ze staan allemaal op de goede plek. Zonder zijn interpunctie blijft er niet half zo'n goed boek over.
Al met al verdient dit boek echt veel meer aandacht dan dat het nu heeft gekregen. Ik ben blij dat ik er maar liefst 1250 pagina's lang van heb kunnen genieten.
Ik ga hier geen uitgebreide samenvatting schrijven over het verhaal (ik wil zelf het liefste zo min mogelijk weten voordat ik in een boek begin + er zijn genoeg samenvattingen beschikbaar), maar ik licht zo graag toe waar ik precies zo van genoten heb tijdens het lezen. Het verhaal gaat over Max, die in Noorwegen opgroeit en vervolgens op jonge leeftijd met zijn ouders naar Amerika moet verhuizen, en wordt grotendeels vanuit zijn perspectief verteld. Wees gewaarschuwd: je raakt snel aan hem gehecht. Als lezer beleef je wat Max beleeft. Zijn tijd in Noorwegen en de tijd op de middelbare school op Long Island, Amerika, vond ik de mooiste delen in de roman. Maar ook onderwerpen als het communisme, de aanslagen op de Twin Towers en de Vietnam Oorlog worden op een zeldzame manier door het verhaal verweven.
De thema's in dit boek zijn subliem uitgewerkt. De ontheemding die je voelt na een verhuizing naar een ander land; je ergens willen thuis voelen; ergens bij willen horen. Je voelt zo met de personages mee dat je oprecht hoopt dat het hen lukt. De subtiele en soms niet subtiele beschrijvingen van de Noorse cultuur, de Amerikaanse cultuur. De jazz muziek, het theater, de beeldende kunst (heel veel liefde voor de uitwerking van de deze thema's) spelen een grote rol in deze roman. Maar ook hoe moeilijk het is om liefde te begrijpen; hoe moeilijk familiebanden soms zijn; hoe moeilijk het leven soms in elkaar steekt.
Tijdens het lezen wil je soms huilen met, schreeuwen, praten tegen de personages. Je wilt ze adviezen geven, troost bieden, een arm om hen heen slaan. Je wilt bevriend met ze zijn (persoonlijk vooral met Max, de moeder van Max en Mordecai). De personages gaan leven en ook als je het boek even hebt weggelegd, zijn ze aanwezig. Misschien door de hoeveelheid liefde van de auteur voor zijn personages. Treffende beschrijvingen over bijzondere mensen, de interpunctie en de lyrische zinnen zorgen dat het verhaal gaat leven. Je hebt het niet door als een zin een aantal pagina's lang is, je danst er doorheen. Een prettig ritme dat ontstaat door de geraffineerde interpunctie. Niemand kan met zo veel komma's en puntkomma's wegkomen als Harstad, maar ze staan allemaal op de goede plek. Zonder zijn interpunctie blijft er niet half zo'n goed boek over.
Al met al verdient dit boek echt veel meer aandacht dan dat het nu heeft gekregen. Ik ben blij dat ik er maar liefst 1250 pagina's lang van heb kunnen genieten.