Scan barcode
A review by maxmischa83
De Jonge Bruid by Alessandro Baricco
4.0
Opnieuw een geslaagde kennismaking met de wondere wereld van Baricco. Dit boek zou wat minder zijn dan pakweg 'Zijde' of 'Mr. Gwyn', maar voor mij kan deze roman zich perfect meten met voorgaande romans.
Het verhaal gaat over de Familie. De Moeder heeft een intrigerende reputatie op het gebied van mannen, de Vader heeft zijn hele leven afgestemd op zijn 'hart van glas’, de Dochter loopt mank en de Oom lijkt aan een slaapziekte te lijden. De enige die alle familiegeheimen kent is Modesto, al 59 jaar de bediende van de familie. Modesto doet zijn naam eer aan. Hij is praktisch onzichtbaar en is in staat de urgentie van zaken te duiden door middel van kuchjes. Behoedzaam gidst hij de Jonge Bruid door de familie. Tijdens het wachten op haar bruidegom (de Zoon), ontdekt de Jonge Bruid niet alleen alle familiegeheimen, maar ook haar eigen seksualiteit en ontpopt ze zich tot meester van de soms absurde situaties die zich afspelen in de prachtige woning van de Familie.
Baricco speelt opnieuw zijn mooie schrijfstijl uit, met opvallend veel sensuele passages, die nooit plat overkomen...
‘De liefde bedrijven is een eindeloze zoektocht naar een houding waarin je in elkaar kunt opgaan, een houding die niet bestaat, maar het zoeken ernaar bestaat wel, en dat is een kunst.’
Baricco speelt ook met het vertelperspectief. Elk hoofdpersonage - en ook de auteur zelf - lijkt af en toe aan het woord, al weet je dat als lezer niet altijd zeker:
'Ik had mijn oude vriend bijvoorbeeld moeten vertellen hoe ik, terwijl ik over de Jonge Bruid schrijf, soms min of meer plotseling van vertelstem verander, om redenen die me op dat moment geraffineerd technisch voorkomen, en op z’n hoogst matig esthetisch, met het voor de hand liggende resultaat dat ik het leven compliceer voor de lezer.’
Op het einde van de roman strooit Baricco met prachtige, filosofische passages:
'We hebben een ongelooflijke kracht waarmee we betekenis toekennen aan de dingen, aan plekken, aan alles: maar we kunnen het gewoon niet vastleggen, alles wordt meteen weer neutraal, geleende voorwerpen, vluchtige ideeën gevoelens zo breekbaar als kristal. Zelfs lichamen, de begeerte van lichamen: onvoorspelbaar. We kunnen met alle intensiteit die we in ons hebben op een bepaald stukje wereld mikken, maar een uur later is dat weer als pasgeboren. Je kunt iets begrijpen, het tot in detail kennen , maar zelf heeft het zich alweer omgedraaid, het weet niets van jou af, het heeft een eigen raadselachtig leven dat geen rekening houdt met hoe jij haar ziet. Degenen die van ons houden verraden ons, en wij verraden degenen van wie we houden. We kunnen niets vastleggen, geloof me.'
Opnieuw een aanrader. Ik denk dat ik ook de andere romans van Baricco ga verslinden.
'Hij verliet de kamer, en dit boek, zonder een woord te zeggen.'
Het verhaal gaat over de Familie. De Moeder heeft een intrigerende reputatie op het gebied van mannen, de Vader heeft zijn hele leven afgestemd op zijn 'hart van glas’, de Dochter loopt mank en de Oom lijkt aan een slaapziekte te lijden. De enige die alle familiegeheimen kent is Modesto, al 59 jaar de bediende van de familie. Modesto doet zijn naam eer aan. Hij is praktisch onzichtbaar en is in staat de urgentie van zaken te duiden door middel van kuchjes. Behoedzaam gidst hij de Jonge Bruid door de familie. Tijdens het wachten op haar bruidegom (de Zoon), ontdekt de Jonge Bruid niet alleen alle familiegeheimen, maar ook haar eigen seksualiteit en ontpopt ze zich tot meester van de soms absurde situaties die zich afspelen in de prachtige woning van de Familie.
Baricco speelt opnieuw zijn mooie schrijfstijl uit, met opvallend veel sensuele passages, die nooit plat overkomen...
‘De liefde bedrijven is een eindeloze zoektocht naar een houding waarin je in elkaar kunt opgaan, een houding die niet bestaat, maar het zoeken ernaar bestaat wel, en dat is een kunst.’
Baricco speelt ook met het vertelperspectief. Elk hoofdpersonage - en ook de auteur zelf - lijkt af en toe aan het woord, al weet je dat als lezer niet altijd zeker:
'Ik had mijn oude vriend bijvoorbeeld moeten vertellen hoe ik, terwijl ik over de Jonge Bruid schrijf, soms min of meer plotseling van vertelstem verander, om redenen die me op dat moment geraffineerd technisch voorkomen, en op z’n hoogst matig esthetisch, met het voor de hand liggende resultaat dat ik het leven compliceer voor de lezer.’
Op het einde van de roman strooit Baricco met prachtige, filosofische passages:
'We hebben een ongelooflijke kracht waarmee we betekenis toekennen aan de dingen, aan plekken, aan alles: maar we kunnen het gewoon niet vastleggen, alles wordt meteen weer neutraal, geleende voorwerpen, vluchtige ideeën gevoelens zo breekbaar als kristal. Zelfs lichamen, de begeerte van lichamen: onvoorspelbaar. We kunnen met alle intensiteit die we in ons hebben op een bepaald stukje wereld mikken, maar een uur later is dat weer als pasgeboren. Je kunt iets begrijpen, het tot in detail kennen , maar zelf heeft het zich alweer omgedraaid, het weet niets van jou af, het heeft een eigen raadselachtig leven dat geen rekening houdt met hoe jij haar ziet. Degenen die van ons houden verraden ons, en wij verraden degenen van wie we houden. We kunnen niets vastleggen, geloof me.'
Opnieuw een aanrader. Ik denk dat ik ook de andere romans van Baricco ga verslinden.
'Hij verliet de kamer, en dit boek, zonder een woord te zeggen.'