Take a photo of a barcode or cover
A review by iefstuyvaert
Onder buren by Juli Zeh
5.0
'Braakgrond' heet niet langer 'Braakgrond'.
'Braakgrond' heet nu 'Onder Buren', een titel die de lading (nog) beter dekt. Al komt ook die niet in de buurt van de gewaagde gelaagdheid van 'Über Menschen', de originele titel.
Dora verhuist van Berlijn naar het platteland, op de vlucht voor mening-itis en grootstadsgelijk. In het Brandenburgse Bracken hoopt ze rust (en zichzelf) te vinden.
Maar wie verhuist krijgt nieuwe buren en dat is bij Dora niet anders.
'Ik ben de dorpsnazi', stelt buurman Gote zich voor. Dat had Dora zich toch anders voorgesteld. Zeker als de hakenkruis-aanhanger ermee dreigt Dora's dartele hondje in elkaar te trappen als die zich nog één keer in zijn aardappelveld vertoont.
Maar kijk, gaandeweg ontstaat een vreemde, felbevochten vriendschap. En dan focust dit verhaal niet langer alleen op de gròte, maar zoomt het in op de zeer kleine, intieme (dorps)dingen. Die dan weer groter blijken dan verwacht.
'Onder Buren' gaat over intermenselijkheid. En over hoe menselijk het is zich in mensen te vergissen.
Gedurfd - zie ook de titel - en Zeh zal ongetwijfeld een hoop politiek correcte bagger over zich heen krijgen, van net dié mensen die ze op geniale wijze in hun hemd zet.
Virtuositeit zijn we inmiddels gewend van de Duitse auteur, maar in 'Onder Buren' voegt ze en passant nog een extra pigment toe aan haar schrijfkunst: nooit eerder was ze zo vaak zo onverwacht geestig.
En wat ze altijd al heeft gekund: een einde neerzetten dat je nooit meer vergeet.
Eigentijdser kan een roman nauwelijks zijn.
Beter ook niet.
'Braakgrond' heet nu 'Onder Buren', een titel die de lading (nog) beter dekt. Al komt ook die niet in de buurt van de gewaagde gelaagdheid van 'Über Menschen', de originele titel.
Dora verhuist van Berlijn naar het platteland, op de vlucht voor mening-itis en grootstadsgelijk. In het Brandenburgse Bracken hoopt ze rust (en zichzelf) te vinden.
Maar wie verhuist krijgt nieuwe buren en dat is bij Dora niet anders.
'Ik ben de dorpsnazi', stelt buurman Gote zich voor. Dat had Dora zich toch anders voorgesteld. Zeker als de hakenkruis-aanhanger ermee dreigt Dora's dartele hondje in elkaar te trappen als die zich nog één keer in zijn aardappelveld vertoont.
Maar kijk, gaandeweg ontstaat een vreemde, felbevochten vriendschap. En dan focust dit verhaal niet langer alleen op de gròte, maar zoomt het in op de zeer kleine, intieme (dorps)dingen. Die dan weer groter blijken dan verwacht.
'Onder Buren' gaat over intermenselijkheid. En over hoe menselijk het is zich in mensen te vergissen.
Gedurfd - zie ook de titel - en Zeh zal ongetwijfeld een hoop politiek correcte bagger over zich heen krijgen, van net dié mensen die ze op geniale wijze in hun hemd zet.
Virtuositeit zijn we inmiddels gewend van de Duitse auteur, maar in 'Onder Buren' voegt ze en passant nog een extra pigment toe aan haar schrijfkunst: nooit eerder was ze zo vaak zo onverwacht geestig.
En wat ze altijd al heeft gekund: een einde neerzetten dat je nooit meer vergeet.
Eigentijdser kan een roman nauwelijks zijn.
Beter ook niet.