Scan barcode
A review by appelsien
Planet of Exile by Ursula K. Le Guin
1.0
Er gebeurde heel veel en niets ervan boeide me echt.
Het ritme was continu hetzelfde doordat ze alles vrij uitvoerig beschreef, dus het was altijd even wennen als ze van een casual trip door de stad plots overgingen naar koelbloedig vermoord worden door een of ander mythisch wezen of volk. De verhaallijn was ook all over the place. Ik dacht dat het zou gaan over de liefdesrelatie tussen de hoofdpersonages, maar die was zo onderhevig aan het oorlogsverhaal dat er van die emotionele strijd en verlangen enzovoort niets overbleef. Ze zagen elkaar letterlijk niet eens dus ja, moeilijk dan. Spijtig dat Le Guin daarbij niet meer van het mindspeak heeft gebruik gemaakt. Dat had de lezer veel meer persoonlijk in het verhaal kunnen trekken waar het nu altijd afstandelijk bleef. Waarom had ik iets moeten geven om deze personages? Zij is een willekeurige meid uit een dorp waarvan haar vader continu haar bestaan vergeet (omdat hij ontelbaar veel kinderen heeft) en hij een alienleider die eigenlijk niet eens echt de leider is (joepie democratie is hier een exportproduct naar vreemde planeten). Le Guin had meer kunnen spelen met het idee dat het koppel wat betreft ras ook aan elkaar verbonden is (behalve gewoon de ~vibe~) en zo ook hun volkeren. In andere boeken zoals The Telling gaat ze beter om met subtiele hints over cruciale links die diepgang aan het verhaal geven.
Verder hield ik wel van het mysterie rond de twee (of drie?) volkeren en wie nu menselijk was of hoe ze in die situatie terecht waren gekomen. De rest: meh. Ik noteer dat Le Guin geen kei is in vechtscènes. Blij dat het klaar is.
Het ritme was continu hetzelfde doordat ze alles vrij uitvoerig beschreef, dus het was altijd even wennen als ze van een casual trip door de stad plots overgingen naar koelbloedig vermoord worden door een of ander mythisch wezen of volk. De verhaallijn was ook all over the place. Ik dacht dat het zou gaan over de liefdesrelatie tussen de hoofdpersonages, maar die was zo onderhevig aan het oorlogsverhaal dat er van die emotionele strijd en verlangen enzovoort niets overbleef. Ze zagen elkaar letterlijk niet eens dus ja, moeilijk dan. Spijtig dat Le Guin daarbij niet meer van het mindspeak heeft gebruik gemaakt. Dat had de lezer veel meer persoonlijk in het verhaal kunnen trekken waar het nu altijd afstandelijk bleef. Waarom had ik iets moeten geven om deze personages? Zij is een willekeurige meid uit een dorp waarvan haar vader continu haar bestaan vergeet (omdat hij ontelbaar veel kinderen heeft) en hij een alienleider die eigenlijk niet eens echt de leider is (joepie democratie is hier een exportproduct naar vreemde planeten). Le Guin had meer kunnen spelen met het idee dat het koppel wat betreft ras ook aan elkaar verbonden is (behalve gewoon de ~vibe~) en zo ook hun volkeren. In andere boeken zoals The Telling gaat ze beter om met subtiele hints over cruciale links die diepgang aan het verhaal geven.
Verder hield ik wel van het mysterie rond de twee (of drie?) volkeren en wie nu menselijk was of hoe ze in die situatie terecht waren gekomen. De rest: meh. Ik noteer dat Le Guin geen kei is in vechtscènes. Blij dat het klaar is.