You need to sign in or sign up before continuing.
Take a photo of a barcode or cover
wardenzo 's review for:
Acid Dreams: The Complete Social History of LSD: The CIA, the Sixties, and Beyond
by Martin A. Lee, Bruce Shlain
In november las ik [b:The Jakarta Method|53054943|The Jakarta Method Washington's Anticommunist Crusade and the Mass Murder Program that Shaped Our World|Vincent Bevins|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1575565282l/53054943._SX50_SY75_.jpg|73337246] van Vincent Bevins, waarin Vincent Bevins verhaalt over hoe de CIA in de jaren zestig massamoorden op linkse burgers aanmoedigde en faciliteerde in Indonesië. Gelijktijdig luisterde ik de onderzoekspodcast The Santiago Boys van Evgeny Morozov, waarin de auteur vertelt over de antidemocratische terreur van de CIA in Chili in de jaren 70 tegen de socialistische regering van Salvador Allende.
In deze periode leerde ik ook mijn nieuwe collega’s kennen binnen het drugsbeleid, terwijl ik werkte aan [b:MDMA: Voorbij de extase|214665221|MDMA Voorbij de extase|Staatscommissie MDMA|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1718374669l/214665221._SX50_.jpg|220976353]. Omdat ik redelijk vocaal was over mijn herijkte opvattingen over de CIA, kreeg ik van een collega deze klassieker cadeau, [b:Acid Dreams: The Complete Social History of LSD|170459202|Acid Dreams The Complete Social History of LSD|Martin A. Lee|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1695836272l/170459202._SY75_.jpg|179564457] van Martin Lee en Bruce Slain. De ultieme thematische synthese van burgerslachtoffers gemaakt door de CIA, het onderwerp psychedelica, en natuurlijk mijn vak de geschiedenis.
Tijdens het werken aan het rapport over MDMA, pakte ik Acid Dreams niet op. Alhoewel MDMA een psychedelicum is, is het een atypische psychedelicum dat niet hallucinogeen is. Ik voelde me weinig aangetrokken tot het thema LSD. Dat veranderde toen ik op 7 juni 2024 op de Interdisciplinary Conference on Psychedelic Research in Haarlem was, waar het bredere psychedelisch thema wat meer gezicht voor me kreeg.
Alhoewel ik vooral lezingen heb bezocht over psychdelica-ondersteunde therapie, heb ik ook enkele presentaties meegepakt over recreatief en spiritueel LSD-, ayahuasca- en DMT-gebruik. Het gemêleerde publiek maakte daarbij indruk. Voorafgaand aan een presentatie van Taita Juan Bautista Agreda uit Colombia vertelde mijn Britse buurvrouw op de tribune dat ze haar baan in de duurzaamheidssector had opgezegd, “omdat zulke ambities toch geen zin hebben zolang niet iedereen eens een psychedelicum heeft genomen.” Tot dan toe had ik alleen nog gelezen over full-time psychedelica-activisten die geloven dat de normalisatie van psychedelica-gebruik een noodzakelijke voorwaarde is voor wereldvrede, gelijkheid en ecologische vooruitgang. Zo dichtbij was ik nog nooit bij hen in de buurt gekomen.
Thuis heb ik toen Acid Dreams opgepakt. Wat een wonderlijk verhaal. Een deel gaat inderdaad over mensenrechtenschendingen door de CIA. Een ander deel verhaalt over academici en vervolgens hippies die geloven dat LSD de sleutel is tot wereldvrede. Het grootste gedeelte van het boek gaat over die momenten dat deze twee werelden elkaar raakten. Deep states operatives die hippie worden; hippies die informanten voor de deep state worden; CIA-agenten en hippies die drugsdealers worden; en dan vervolgens weer in federale gevangenissen terechtkomen.
Het boek eindigt met de ontnuchtering. De jaren zestig lopen ten einde en de extase is voorbij. De auteurs trekken de conclusie dat LSD zowel destructief als constructief is ingezet; dat het veel meer de omgeving en de persoon zijn die de uitkomst bepalen dan de drugs zelf. Daarmee is het meteen een goede gebruiksvoorlichting. Een mooie reflectie komt van Timothy Leary — die ik hiervoor alleen kende als ogenschijnlijk gerespecteerd psycholoog, geciteerd in mijn basishandboek pedagogiek op de lerarenopleiding — die na een leven van psychedelica-activisme, non-profit drugsdealership, prisonbreaken en internationaal voortvluchten, concludeerde dat hoezeer hij zich ook misdragen had in zijn leven, de Amerikaanse staat zelf nog altijd misdadiger was.
Tot slot nog een noot over de vorm, die ik schrijf als gediplomeerd “sociaal historicus”. Dit boek noemt zichzelf “the complete social history of LSD”. Die titel bevat natuurlijk al een paar historiografische faux-pas, maar ik wil even stilstaan bij het woordje “social”, omdat dit boek ongeveer het tegenovergestelde van een sociale geschiedenis is. Waar een sociale geschiedenis normaliter tendensen en structuren van delen van de samenleving als geheel probeert te begrijpen, is Acid Dreams meer een soort cultuurgeschiedenis op basis van een uitgebreide netwerkanalyse. Het zijn vooral de verknoopte levens over Timothy Leary, Allen Ginsberg, Jerry Rubin en anderen die de rode draad door het verhaal zijn en het drijft. Wie houdt van een geschiedenisboek met een sterk biografische component, heeft aan deze dus een goede.
In deze periode leerde ik ook mijn nieuwe collega’s kennen binnen het drugsbeleid, terwijl ik werkte aan [b:MDMA: Voorbij de extase|214665221|MDMA Voorbij de extase|Staatscommissie MDMA|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1718374669l/214665221._SX50_.jpg|220976353]. Omdat ik redelijk vocaal was over mijn herijkte opvattingen over de CIA, kreeg ik van een collega deze klassieker cadeau, [b:Acid Dreams: The Complete Social History of LSD|170459202|Acid Dreams The Complete Social History of LSD|Martin A. Lee|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1695836272l/170459202._SY75_.jpg|179564457] van Martin Lee en Bruce Slain. De ultieme thematische synthese van burgerslachtoffers gemaakt door de CIA, het onderwerp psychedelica, en natuurlijk mijn vak de geschiedenis.
Tijdens het werken aan het rapport over MDMA, pakte ik Acid Dreams niet op. Alhoewel MDMA een psychedelicum is, is het een atypische psychedelicum dat niet hallucinogeen is. Ik voelde me weinig aangetrokken tot het thema LSD. Dat veranderde toen ik op 7 juni 2024 op de Interdisciplinary Conference on Psychedelic Research in Haarlem was, waar het bredere psychedelisch thema wat meer gezicht voor me kreeg.
Alhoewel ik vooral lezingen heb bezocht over psychdelica-ondersteunde therapie, heb ik ook enkele presentaties meegepakt over recreatief en spiritueel LSD-, ayahuasca- en DMT-gebruik. Het gemêleerde publiek maakte daarbij indruk. Voorafgaand aan een presentatie van Taita Juan Bautista Agreda uit Colombia vertelde mijn Britse buurvrouw op de tribune dat ze haar baan in de duurzaamheidssector had opgezegd, “omdat zulke ambities toch geen zin hebben zolang niet iedereen eens een psychedelicum heeft genomen.” Tot dan toe had ik alleen nog gelezen over full-time psychedelica-activisten die geloven dat de normalisatie van psychedelica-gebruik een noodzakelijke voorwaarde is voor wereldvrede, gelijkheid en ecologische vooruitgang. Zo dichtbij was ik nog nooit bij hen in de buurt gekomen.
Thuis heb ik toen Acid Dreams opgepakt. Wat een wonderlijk verhaal. Een deel gaat inderdaad over mensenrechtenschendingen door de CIA. Een ander deel verhaalt over academici en vervolgens hippies die geloven dat LSD de sleutel is tot wereldvrede. Het grootste gedeelte van het boek gaat over die momenten dat deze twee werelden elkaar raakten. Deep states operatives die hippie worden; hippies die informanten voor de deep state worden; CIA-agenten en hippies die drugsdealers worden; en dan vervolgens weer in federale gevangenissen terechtkomen.
Het boek eindigt met de ontnuchtering. De jaren zestig lopen ten einde en de extase is voorbij. De auteurs trekken de conclusie dat LSD zowel destructief als constructief is ingezet; dat het veel meer de omgeving en de persoon zijn die de uitkomst bepalen dan de drugs zelf. Daarmee is het meteen een goede gebruiksvoorlichting. Een mooie reflectie komt van Timothy Leary — die ik hiervoor alleen kende als ogenschijnlijk gerespecteerd psycholoog, geciteerd in mijn basishandboek pedagogiek op de lerarenopleiding — die na een leven van psychedelica-activisme, non-profit drugsdealership, prisonbreaken en internationaal voortvluchten, concludeerde dat hoezeer hij zich ook misdragen had in zijn leven, de Amerikaanse staat zelf nog altijd misdadiger was.
Tot slot nog een noot over de vorm, die ik schrijf als gediplomeerd “sociaal historicus”. Dit boek noemt zichzelf “the complete social history of LSD”. Die titel bevat natuurlijk al een paar historiografische faux-pas, maar ik wil even stilstaan bij het woordje “social”, omdat dit boek ongeveer het tegenovergestelde van een sociale geschiedenis is. Waar een sociale geschiedenis normaliter tendensen en structuren van delen van de samenleving als geheel probeert te begrijpen, is Acid Dreams meer een soort cultuurgeschiedenis op basis van een uitgebreide netwerkanalyse. Het zijn vooral de verknoopte levens over Timothy Leary, Allen Ginsberg, Jerry Rubin en anderen die de rode draad door het verhaal zijn en het drijft. Wie houdt van een geschiedenisboek met een sterk biografische component, heeft aan deze dus een goede.