Take a photo of a barcode or cover
prowisorio 's review for:
De Zamperini legende
by Laura Hillenbrand
"Louie vond het heerlijk om grenzen te overschrijden; hij was niet te temmen. En naarmate hij slimmer en geraffineerder werd, nam hij al snel geen genoegen meer met waaghalzerij. De schrik van Torrance was een feit."
In sommige opzichten doet De Zamperini legende van Laura Hillenbrand denken aan De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween van Jonas Jonasson. Het grootste verschil is dat Louie Zamperini in tegenstelling tot Allan Karlsson, de 100-jarige hoofdpersoon van Jonas Jonasson, echt bestaat en dat niets van de gebeurtenissen waarover verteld wordt, verzonnen is. Bovendien heeft Louie niet gewacht tot hij 100 werd alvorens allerlei avonturen te beleven. Hij ontsnapte al door een raam toen hij twee was! Om een tijdje later, toen het hele gezin op weg was naar hun nieuwe huis in Torrance, uit een rijdende trein te springen... Louie was vijf toen hij begon te roken, acht toen hij begon te drinken en stal alles wat los en vast zat:" Het is tekenend voor Louie's kinderjaren dat zijn verhalen erover meestal eindigden met: "? en toen rende ik als een gek.' Hij werd vaak achtervolgd door mensen die hij had beroofd en minstens twee mensen dreigden hem neer te schieten."
Louie's leven verandert als hij door zijn broer Pete wordt overgehaald zijn snelheid positief te gebruiken: op de atletiekbaan. Louie is zo goed dat hij zelfs kan deelnemen aan de Olympische Spelen in Berlijn (1932). Hij schudt na afloop van zijn race dan wel niet de handen van Mao Zetung, zoals Allan Karlsson dat deed, maar wel de handen van Hitler. Hij richt zich daarna op de Spelen van 1936. Hij wil daar zijn droomafstand, de 1500 meter, lopen. Maar dat doel zal Louie niet halen. In plaats daarvan vliegt hij in bommenwerpers, stort neer in de Stille Oceaan, overleeft daar 46 dagen op een vlot omgeven door haaien om vervolgens gevangen te worden genomen door de Japanners. Hij overleeft zelfs de krijgsgevangenkampen, ondanks de stelselmatige mishandelingen van 'tuchtofficier' Mutsuhiro Watanabe, bijgenaamd ?de Vogel?.
Als de oorlog is afgelopen en Louie eenmaal terug is in Amerika blijven die gebeurtenissen hem achtervolgen. Hij heeft nachtmerries, raakt aan de drank en is alleen nog maar bezig met allerlei plannen om 'de Vogel' te vermoorden. Hij wordt overgehaald om naar Billy Graham te gaan luisteren en dan herinnert hij zich het volgende: Het was een belofte aan God, een belofte die hij niet had gehouden, een belofte die hij had verdrongen tot op dit moment: Als U mij redt, dan zal ik U altijd dienen.
Voorzien van allerlei relevante en mede daardoor interessante achtergrondinformatie heeft Laura Hillenbrand na Seabiscuit weer een waargebeurde avonturenroman afgeleverd. Net zo vlot verteld, net zo heerlijk leesbaar. Maar, zoals de nog steeds in leven zijnde Louie Zamperini terecht stelde: Dit keer is het makkelijker. Ik kan praten.
In sommige opzichten doet De Zamperini legende van Laura Hillenbrand denken aan De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween van Jonas Jonasson. Het grootste verschil is dat Louie Zamperini in tegenstelling tot Allan Karlsson, de 100-jarige hoofdpersoon van Jonas Jonasson, echt bestaat en dat niets van de gebeurtenissen waarover verteld wordt, verzonnen is. Bovendien heeft Louie niet gewacht tot hij 100 werd alvorens allerlei avonturen te beleven. Hij ontsnapte al door een raam toen hij twee was! Om een tijdje later, toen het hele gezin op weg was naar hun nieuwe huis in Torrance, uit een rijdende trein te springen... Louie was vijf toen hij begon te roken, acht toen hij begon te drinken en stal alles wat los en vast zat:" Het is tekenend voor Louie's kinderjaren dat zijn verhalen erover meestal eindigden met: "? en toen rende ik als een gek.' Hij werd vaak achtervolgd door mensen die hij had beroofd en minstens twee mensen dreigden hem neer te schieten."
Louie's leven verandert als hij door zijn broer Pete wordt overgehaald zijn snelheid positief te gebruiken: op de atletiekbaan. Louie is zo goed dat hij zelfs kan deelnemen aan de Olympische Spelen in Berlijn (1932). Hij schudt na afloop van zijn race dan wel niet de handen van Mao Zetung, zoals Allan Karlsson dat deed, maar wel de handen van Hitler. Hij richt zich daarna op de Spelen van 1936. Hij wil daar zijn droomafstand, de 1500 meter, lopen. Maar dat doel zal Louie niet halen. In plaats daarvan vliegt hij in bommenwerpers, stort neer in de Stille Oceaan, overleeft daar 46 dagen op een vlot omgeven door haaien om vervolgens gevangen te worden genomen door de Japanners. Hij overleeft zelfs de krijgsgevangenkampen, ondanks de stelselmatige mishandelingen van 'tuchtofficier' Mutsuhiro Watanabe, bijgenaamd ?de Vogel?.
Als de oorlog is afgelopen en Louie eenmaal terug is in Amerika blijven die gebeurtenissen hem achtervolgen. Hij heeft nachtmerries, raakt aan de drank en is alleen nog maar bezig met allerlei plannen om 'de Vogel' te vermoorden. Hij wordt overgehaald om naar Billy Graham te gaan luisteren en dan herinnert hij zich het volgende: Het was een belofte aan God, een belofte die hij niet had gehouden, een belofte die hij had verdrongen tot op dit moment: Als U mij redt, dan zal ik U altijd dienen.
Voorzien van allerlei relevante en mede daardoor interessante achtergrondinformatie heeft Laura Hillenbrand na Seabiscuit weer een waargebeurde avonturenroman afgeleverd. Net zo vlot verteld, net zo heerlijk leesbaar. Maar, zoals de nog steeds in leven zijnde Louie Zamperini terecht stelde: Dit keer is het makkelijker. Ik kan praten.