A review by iefstuyvaert
Meneer Wilder en ik by Jonathan Coe

5.0

Het lijkt op een vingeroefening.

Alsof Jonathan Coe in zijn boekje met losse ideeën bladerde en er lukraak een paar uitpikte.

Filmset. Griekenland. Vergane glorie. Brie.

Maar wat aanvankelijk alles weg heeft van een luchtig tussendoortje groeit gaandeweg uit tot een exquise hoofdmaaltijd. Met aangepaste wijnen. Kaas en cognac toe.

Want wat stond daar ook nog in het boekje, een beetje in de marge?

Holocaust.

Dankzij een volkomen toevallige ontmoeting komt Calista, het fictieve, vrouwelijke (!) ik-personage in de entourage van de wereldberoemde regisseur terecht. Door haar ogen schetst Coe de evolutie van een bejubeld filmmaker naar een man die beseft dat het jonge geweld vrolijk staat te trappelen om hem uit te rangeren.

En daar niet eens flauw over doet.

Zet Wilder (Coe) eerst nog de jonge Al Pacino op heerlijke wijze in zijn hemd, al snel wordt de toon ernstiger, met als absoluut hoogtepunt het verhaal van zijn terugkeer naar het na-oorlogse Duitsland, volledig in scriptvorm geschreven.

Dan is dit niet langer een schrijfoefening.

Dan baart oefening kunst.