Take a photo of a barcode or cover
Το Zahir εκδόθηκε για πρώτη φορά το 2005 στα περσικά στο Ιράν και για μία και μοναδική φορά συμπάθησα τους αγιατολλάδες όταν απαγορεύτηκε η κυκλοφορία του. Δυστυχώς, σε περισσότερες από σαράντα διαφορετικές γλώσσες και χώρες δεν έγινε το ίδιο. Αν πιστέψουμε τον γκουρού (των αναγνωστών που χρησιμοποιούν τον εγκέφαλο για πιγκάλ ή έχουν πιγκάλ για εγκέφαλο) «Zahir», στα αραβικά, είναι αυτός που «είναι εκεί» και «μας γίνεται γινάτι, εμμονή, ψυχασθένεια», μια κατάσταση μεταξύ αγιότητας και τρέλας. Το βιβλίο αυτό είναι λοιπόν, τέτοιου είδους εμετός. Επειδή αν σας πω απλώς ότι είναι χάλια, θα με πείτε υπερβολικό, πάρτε μια περίληψη να δείτε γιατί:
Ένας ανώνυμος πρωταγωνιστής, παγκοσμίου φήμης συγγραφέας (εμείς θα τον λέμε Κοέλιο ΤΟΝ ΑΥΤΑΡΕΣΚΟ) προσπαθεί να βρει την εξαφανισμένη σύζυγό του, Έστερ, η οποία την έκανε από την εν Παρισίοις κοινή συζυγική εστία χωρίς να δώσει ραπόρτο και το ενδεχόμενο απαγωγής είναι πιθανό, ενώ τα καρακόλια τον συλλαμβάνουν υποπτευόμενοι ότι ο Κοέλιο είναι πίσω από το μπούχευμα. Επειδή όμως ο Κοέλιο (όπως προφανώς θέλει να ξέρουμε) ΓΑΜΑΕΙ, έχει και ερωμένη που του παρέχει άλλοθι.
Η συνέχεια είναι ένα ταξίδι σαν εκείνο της Καρέζη στην ταινία που (έκανε δύο δίδυμες πιανίστριες ή κάτι τέτοιο και) την είχανε μέσα σε μια βάρκα να χτυπιέται και καλά ότι έχει τρικυμία και γύρω η θάλασσα ήτανε λάδι.
Ανάδυση ενοχών, αναζήτηση απαντήσεων, χαμένα διαβατήρια, ληγμένα γάλατα στο ψυγείο, τα κλειδιά στο γεράνι, τίποτε δεν έχει σημασία, γιατί ο μπανανόφαλλος Κοέλιο ΞΑΝΑΓΑΜΑΕΙ, καθώς μας ενημερώνει ότι βρίσκει νέα γκόμενα τη Μαρί (όχι Λεπέν) που είναι τροτέζα του πάλκου (ηθοποιός) και ξαναρχίζει να γράφει ένα βιβλίο προς μεγάλη απελπισία των δέντρων της υφηλίου και συναντάει τον Μισέλ, φίλο της Εσθέρ από τον οποίο θέλει να μάθει περισσότερα για τη γυναίκα του και τον οποίο υποψιάζεται ότι «έμπαινε» σαν το Μεγαλέκσαντρο στην Περσέπολη.
Ενώ οι σελίδες κυλάνε μέσα σε ναυτία από τη βαρεμάρα και την αυταρέσκεια του συγγραφέα, μαθαίνουμε για τις φιλανθρωπίες του Μισέλ (εχέσθημεν) μέχρι που παθαίνει ένα επιληπτικό επεισόδιο (λογικά έχει ήδη πάθει ένα ο αναγνώστης) κατόπιν πιέσεων για πληροφορίες και την κάνει. Επανέρχεται όμως -δε γλιτώνετε- μαζί με το τσουλάριον του Κοέλου (Μαρί) και αρχίζει τις μεταφορές (όχι επίπλων και οικοσκευής) περί τρένων, έμπροσθεν παρθένων, γάμων και άλλα πολλά εμπριμέ.
Λίγο πριν λιγοθυμήσει ο αναγνώστης, ο Κοέλιος (sic) μαθαίνει τη διεύθυνση της Εσθήρ μαζί με την προειδοποίηση ότι δεν ήγγικεν η ώρα και ο καιρός είναι λίγο γαρενγκής (sic) επειδή βασικά ο Μισέλ είναι αλαφροΐσκιωτος και ακούει φωνές, μη σας πω είναι πιο μουρλός κι από κούκο σε Ελβετικό ρολόι. Ο Κοέλος που εχέσθη για τις προειδοποιήσεις την κάνει νωρίς το πρωί να βρει την Εσθήρ και φυσικά παθαίνει ατύχημα (αφού το είχαν πει οι φωνές στο μουρλάρα το Μισέλ).
Παρακάτω, αποφασίζει ότι ΤΩΡΑ είναι η ώρα, ο καιρός γαρενγκέφτηκε για τα καλά και πάει να κλείσει το γάμο του, ενώ ανακαλύπτει ότι η εν λόγω κυρία διδάσκει γαλλικά και φτιάχνει χαλιά (δεν ξέρω γιατί) ενώ μπαίνει ένας περίεργος πνευματικός σύμβουλος στο παιχνίδι και του λέει να αλλάξει το όνομά του και ο Κοέλιο επιλέγει το όνομα «ΚΑΝΕΝΑΣ» θεωρητικά από τον Οδυσσέα του Τζόις, πρακτικά από την απάντηση στην ερώτηση: Ποιος θα πρέπει να διαβάσει αυτό το βιβλίο. Φυσικά ο πνευματικός (και όχι δημοτικός) σύμβουλος έχει γκαστρώσει την Εσθήρ γιατί τη βατεύει Τρίτη-Πέμπτη-Σάββατο, εξόν από τις βδομάδες που τήνε περνάει «δυο χέρια αστάρι-στόκο» Δευτέρα-Τετάρτη-Παρασκευή (Κυριακή κλειστά).
Πολύ λογικά, η Εσθήρ ζητάει ένα άλογο για να φύγει (;;; huat? Αυτό ακριβώς ) και… φεύγει, για να βρει το δικό της Ζαχίρ
Ένας ανώνυμος πρωταγωνιστής, παγκοσμίου φήμης συγγραφέας (εμείς θα τον λέμε Κοέλιο ΤΟΝ ΑΥΤΑΡΕΣΚΟ) προσπαθεί να βρει την εξαφανισμένη σύζυγό του, Έστερ, η οποία την έκανε από την εν Παρισίοις κοινή συζυγική εστία χωρίς να δώσει ραπόρτο και το ενδεχόμενο απαγωγής είναι πιθανό, ενώ τα καρακόλια τον συλλαμβάνουν υποπτευόμενοι ότι ο Κοέλιο είναι πίσω από το μπούχευμα. Επειδή όμως ο Κοέλιο (όπως προφανώς θέλει να ξέρουμε) ΓΑΜΑΕΙ, έχει και ερωμένη που του παρέχει άλλοθι.
Η συνέχεια είναι ένα ταξίδι σαν εκείνο της Καρέζη στην ταινία που (έκανε δύο δίδυμες πιανίστριες ή κάτι τέτοιο και) την είχανε μέσα σε μια βάρκα να χτυπιέται και καλά ότι έχει τρικυμία και γύρω η θάλασσα ήτανε λάδι.
Ανάδυση ενοχών, αναζήτηση απαντήσεων, χαμένα διαβατήρια, ληγμένα γάλατα στο ψυγείο, τα κλειδιά στο γεράνι, τίποτε δεν έχει σημασία, γιατί ο μπανανόφαλλος Κοέλιο ΞΑΝΑΓΑΜΑΕΙ, καθώς μας ενημερώνει ότι βρίσκει νέα γκόμενα τη Μαρί (όχι Λεπέν) που είναι τροτέζα του πάλκου (ηθοποιός) και ξαναρχίζει να γράφει ένα βιβλίο προς μεγάλη απελπισία των δέντρων της υφηλίου και συναντάει τον Μισέλ, φίλο της Εσθέρ από τον οποίο θέλει να μάθει περισσότερα για τη γυναίκα του και τον οποίο υποψιάζεται ότι «έμπαινε» σαν το Μεγαλέκσαντρο στην Περσέπολη.
Ενώ οι σελίδες κυλάνε μέσα σε ναυτία από τη βαρεμάρα και την αυταρέσκεια του συγγραφέα, μαθαίνουμε για τις φιλανθρωπίες του Μισέλ (εχέσθημεν) μέχρι που παθαίνει ένα επιληπτικό επεισόδιο (λογικά έχει ήδη πάθει ένα ο αναγνώστης) κατόπιν πιέσεων για πληροφορίες και την κάνει. Επανέρχεται όμως -δε γλιτώνετε- μαζί με το τσουλάριον του Κοέλου (Μαρί) και αρχίζει τις μεταφορές (όχι επίπλων και οικοσκευής) περί τρένων, έμπροσθεν παρθένων, γάμων και άλλα πολλά εμπριμέ.
Λίγο πριν λιγοθυμήσει ο αναγνώστης, ο Κοέλιος (sic) μαθαίνει τη διεύθυνση της Εσθήρ μαζί με την προειδοποίηση ότι δεν ήγγικεν η ώρα και ο καιρός είναι λίγο γαρενγκής (sic) επειδή βασικά ο Μισέλ είναι αλαφροΐσκιωτος και ακούει φωνές, μη σας πω είναι πιο μουρλός κι από κούκο σε Ελβετικό ρολόι. Ο Κοέλος που εχέσθη για τις προειδοποιήσεις την κάνει νωρίς το πρωί να βρει την Εσθήρ και φυσικά παθαίνει ατύχημα (αφού το είχαν πει οι φωνές στο μουρλάρα το Μισέλ).
Παρακάτω, αποφασίζει ότι ΤΩΡΑ είναι η ώρα, ο καιρός γαρενγκέφτηκε για τα καλά και πάει να κλείσει το γάμο του, ενώ ανακαλύπτει ότι η εν λόγω κυρία διδάσκει γαλλικά και φτιάχνει χαλιά (δεν ξέρω γιατί) ενώ μπαίνει ένας περίεργος πνευματικός σύμβουλος στο παιχνίδι και του λέει να αλλάξει το όνομά του και ο Κοέλιο επιλέγει το όνομα «ΚΑΝΕΝΑΣ» θεωρητικά από τον Οδυσσέα του Τζόις, πρακτικά από την απάντηση στην ερώτηση: Ποιος θα πρέπει να διαβάσει αυτό το βιβλίο. Φυσικά ο πνευματικός (και όχι δημοτικός) σύμβουλος έχει γκαστρώσει την Εσθήρ γιατί τη βατεύει Τρίτη-Πέμπτη-Σάββατο, εξόν από τις βδομάδες που τήνε περνάει «δυο χέρια αστάρι-στόκο» Δευτέρα-Τετάρτη-Παρασκευή (Κυριακή κλειστά).
Πολύ λογικά, η Εσθήρ ζητάει ένα άλογο για να φύγει (;;; huat? Αυτό ακριβώς ) και… φεύγει, για να βρει το δικό της Ζαχίρ