A review by greek_book_wanderer
1984 by George Orwell

adventurous dark informative medium-paced
  • Plot- or character-driven? A mix
  • Strong character development? It's complicated
  • Loveable characters? No
  • Diverse cast of characters? No
  • Flaws of characters a main focus? It's complicated

4.5

Για δεύτερη φορά, ο Όργουελ κατάφερε να με αφήσει σοκαρισμένη. Το 1984 είναι ένα βιβλίο που γράφτηκε το 1949 κι όμως, δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Ο Όργουελ καταφέρνει πάλι να είναι επίκαιρος, παρόλο που το έργο του γράφτηκε τόσα χρόνια πριν.

Στο βιβλίο η Ωκεανία βρίσκεται κάτω από το καθεστώς του Μεγάλου Αδελφού, την προσωποποίηση του Κόμματος, του μόνου αλάθητου μηχανισμού. Ο Όργουελ σκιαγράφησε λεπτομερώς μία κοινωνία του 1984, όπου οι άνθρωποι ζουν κάτω από ένα τρομοκρατικό και δικτατορικό καθεστώς. Το μεγαλύτερο αμάρτημα είναι το έγκλημα της σκέψης, το παρελθόν δέχεται συνεχείς τροποποιήσεις, η γλώσσα αλλάζει με σκοπό η ομιλία να είναι ανεξάρτητη από τη σκέψη ενώ οι πολίτες ζουν μέσα στην προπαγάνδα, αποβάλλοντας κάθε συναίσθημα από πάνω τους, πέρα από την αγάπη, τον φόβο και τη λατρεία τους για τον Μεγάλο Αδελφό. 

Διαβάζοντας το βιβλίο και βλέποντας πώς ζούσαν οι άνθρωποι στην Ωκεάνια, δε μπορούσα παρά να νιώσω φρίκη και θυμό. Μου ήταν δύσκολο να χωνέψω τους κανόνες που επέβαλλε το Κόμμα στους πολίτες και την πλύση εγκεφάλου την οποία έκανε. Η σκηνή με τα "δύο λεπτά μίσους" είναι μία από τις σκηνές του βιβλίου που με έκαναν να αισθανθώ φρίκη και να συνειδητοποιήσω πόσο εύκολο είναι να χειραγωγηθούν οι άνθρωποι. Το βιβλίο περιέχει πολλά στοιχεία τα οποία ακόμη και σήμερα εξακολουθούν να είναι επίκαιρα και κάνοντας τη συσχέτιση, σοκαρίστηκα ακόμη παραπάνω. 

Ο πρωταγωνιστής Γουίνστον Σμιθ ήταν ο πιο ενδιαφέρον χαρακτήρας για εμένα. Σε μια κοινωνία όπου προσπαθεί να εξαλείψει την σκέψη, το να βλέπω ότι υπήρχε κάποιος ο οποίος αμφισβητούσε αυτά που έλεγε το Κόμμα και που ήθελε να μάθει την αλήθεια, παραμένοντας ένας από τους λίγους "ανθρώπους" ήταν κάτι που με έκανε να νιώθω αισιοδοξία. Δεν είναι συμπαθητικός (όπως και οι υπόλοιποι χαρακτήρες, κατά τη δική μου άποψη), αλλά σε μία κοινωνία όπου οι άνθρωποι δε μπορούν να νιώσουν σχεδόν κανένα συναίσθημα και των οποίων οι απόψεις τους έχουν διαβρωθεί εξαιτίας του Κόμματος, είναι απόλυτα λογικό. Για αυτά που πρεσβεύει ο κάθε χαρακτήρας, θεωρώ ότι ήταν γραμμένοι ακριβώς όπως ταίριαζε με το όλο θέμα του βιβλίου. 

Η γραφή ήταν πυκνή και με αμεσότητα παρουσίαζε την κατάσταση που επικρατούσε στην Ωκεάνια. Όσο περισσότερο διάβαζα, τόσο περισσότερα μάθαινα για την κοινωνία και για τον τρόπο με τον οποίο το Κόμμα ασκούσε την εξουσία του. Το τρομοκρατικό και σκοτεινό κλίμα που επικρατούσε στο βιβλίο με έκανε να αισθάνομαι τρόμο και φρίκη ενώ η λεπτομερής περιγραφή του τρόπου ζωής των ανθρώπων μού έδινε την εντύπωση ότι βρισκόμουν εγώ η ίδια στην Ωκεάνια. Πολλές φορές μου ερχόταν να ουρλιάξω από αγανάκτηση βλέποντας την ανικανότητα των ανθρώπων να δουν την αλήθεια και να ανακτήσουν την ανεξαρτησία τους, παρόλο που ήξερα ότι κάτι τέτοιο θα ήταν σχεδόν αδύνατο εξαιτίας της επιρροής του Κόμματος. 

Στο τρίτο μέρος του βιβλίου η πλοκή κορυφώνεται ακόμη περισσότερο, ειδικά στα τελευταία κεφάλαια. Καθώς τα διάβαζα, αισθανόμουν σαν να έχανα σιγά σιγά το μυαλό μου και αρκετές φορές αισθανόμουν άρρωστη, εξαιτίας των γεγονότων που εκτυλίσσονταν στα τελευταία κεφάλαια
Τα βασανιστήρια τα οποία υπέστη ο Γουίνστον περιγράφονταν στο βιβλίο με τόσο λεπτομερή και ψυχοφθόρο τρόπο, που αισθανόμουν σαν να με έπιασε κόμπος στο στομάχι.
Όταν έφτασα στο τέλος, μού ήταν δύσκολο να συνειδητοποιήσω ότι αυτός ήταν ο τρόπος με τον οποίο ολοκληρωνόταν το βιβλίο, παρόλο που ήξερα ότι δε μπορούσε να τελειώσει διαφορετικά.  

Μου ήταν κάπως δύσκολο να διαβάζω κάποιες προβληματικές σκέψεις ή απόψεις του Γουίνστον
όπως όταν σκεφτόταν ότι ήθελε να βιάσει τη Τζούλια (Τη βίαζε και στην κορύφωση της ηδονής, της έκοβε το λαρύγγι
και υπήρχαν μερικά σημεία στο βιβλίο που μου φάνηκαν προβληματικά ή μισογυνιστικά. Για παράδειγμα, δε μου άρεσε ο τρόπος με τον οποίο το βιβλίο αναφερόταν στις πόρνες καθώς ήταν πολύ υποτιμητικός ενώ οι γυναίκες αντιμετωπίζονταν με κατώτερο τρόπο από τους άντρες (καταλαβαίνω ότι το Κόμμα ευθυνόταν για αυτό, αλλά και πάλι ήταν άβολο να το διαβάζω αυτό).  Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου, παραθέτονται μεγάλα αποσπάσματα από το βιβλίο του Εμμανουήλ Γκολντστάιν, ενός αποστάτη ο οποίος κινήθηκε εναντίον του Κόμματος, τα οποία συμπεριλαμβάνουν κάποιες από τις απόψεις του. Αν και τα διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον, πιστεύω ότι γίνονταν κάπως μονότονα σε μερικά σημεία και θεωρώ ότι ήταν πιο μακροσκελές από ότι χρειαζόταν. Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω, βαθμολόγησα το βιβλίο με 4.5 αστέρια, αντί για 5 και δεν έβαλα λιγότερα, επειδή και πάλι συνέχισα να το διαβάζω με αμείωτο ενδιαφέρον.

Το βιβλίο, όπως και το προηγούμενο βιβλίο του Όργουελ, με έκανε να προβληματιστώ και να νιώσω πολλά συναισθήματα. Άλλοτε ένιωθα φρίκη, άλλοτε ένιωθα φόβο, άλλοτε αγανάκτηση κι άλλοτε τολμώ να πω ότι ένιωθα αισιοδοξία κι ελπίδα. Τελειώνοντας το βρισκόμουν σε απόγνωση και αναλογιζόμουν τι είχα διαβάσει και αν μήπως έπρεπε να αναθεωρήσω κάποιες απόψεις μου. Δεν είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται εύκολα, όχι μόνο λόγω της αργής εξέλιξης της πλοκής, αλλά και λόγω του σκοτεινού και ώριμου περιεχομένου. Παρόλα αυτά, αποτελεί τροφή για σκέψη και θεωρώ ότι είναι σίγουρα ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί έστω και μία φορά από όλους (όχι από μικρές φυσικά ηλικίες). 

Προσοχή όμως: ο Μεγάλος Αδελφός σας παρακολουθεί...
Expand filter menu Content Warnings