Take a photo of a barcode or cover
metalfist 's review for:
The Gold-Bug
by Edgar Allan Poe
Nadat ik gisteren een omnibusfilm gezien had over het werk van Edgar Allan Poe, Histoires Extraordinaires voor de geïnteresseerden, wou ik wel eens wat meer van zijn werk beginnen lezen. Ik wou oorspronkelijk eens naar de bibliotheek fietsen, maar blijkbaar had mijn moeder ooit eens een omnibus gekocht genaamd Fantastische Vertellingen. Dat natuurlijk meteen uit de kast gaan vissen en The Gold Bug, oftewel De Gouden Kever, was het eerste kortverhaal in de bundel.
Niet meteen een goede opener als je het mij vraagt. Geen idee of het de stijl van Poe is of eerder een keuze van de uitgeverij, maar qua opmaak is hier wel wat op aan te merken. Geen onderverdeling in hoofdstukken, geen alinea's, … Gewoon een hele lap tekst en dat bladzijde na bladzijde. Soit, de essentie is een soort van detective verhaal met een avontuurlijk tintje à la Treasure Island. Het probleem is echter dat het boek gewoonweg geen spanningsboog heeft. Vind sowieso de keuze van Poe om het trio eerst de schat te laten vinden en nadien pas uit te leggen hoe het mysterie in elkaar zit nogal vreemd en onnatuurlijk. Daar komt gelukkig nog wel bij dat de ontknoping leuk in elkaar zit. Het is mooi meegenomen dat ik sowieso te vinden ben voor dit soort geheimschrift raadseltjes, maar Poe weet het in het algemeen leuk te brengen. Het personage Jupiter zal hoogstwaarschijnlijk al wel eens ergens wat relletjes hebben veroorzaakt, hoe vaak is Kuifje in Congo al niet in het nieuws gekomen, maar ik vond vooral zijn dialogen erg vervelend lezen.
Ik wil Poe zeker en vast nog niet afschrijven op één verhaal, maar ik verwacht toch wat meer van de andere titels in het boek. Onder andere Murders in the Rue Morgue, The Black Cat en The Pit and the Pendulum lijken me wel wat. The Gold Bug is zeker en vast niet slecht en leest vlotjes, maar ik hoopte op meer.
Niet meteen een goede opener als je het mij vraagt. Geen idee of het de stijl van Poe is of eerder een keuze van de uitgeverij, maar qua opmaak is hier wel wat op aan te merken. Geen onderverdeling in hoofdstukken, geen alinea's, … Gewoon een hele lap tekst en dat bladzijde na bladzijde. Soit, de essentie is een soort van detective verhaal met een avontuurlijk tintje à la Treasure Island. Het probleem is echter dat het boek gewoonweg geen spanningsboog heeft. Vind sowieso de keuze van Poe om het trio eerst de schat te laten vinden en nadien pas uit te leggen hoe het mysterie in elkaar zit nogal vreemd en onnatuurlijk. Daar komt gelukkig nog wel bij dat de ontknoping leuk in elkaar zit. Het is mooi meegenomen dat ik sowieso te vinden ben voor dit soort geheimschrift raadseltjes, maar Poe weet het in het algemeen leuk te brengen. Het personage Jupiter zal hoogstwaarschijnlijk al wel eens ergens wat relletjes hebben veroorzaakt, hoe vaak is Kuifje in Congo al niet in het nieuws gekomen, maar ik vond vooral zijn dialogen erg vervelend lezen.
Ik wil Poe zeker en vast nog niet afschrijven op één verhaal, maar ik verwacht toch wat meer van de andere titels in het boek. Onder andere Murders in the Rue Morgue, The Black Cat en The Pit and the Pendulum lijken me wel wat. The Gold Bug is zeker en vast niet slecht en leest vlotjes, maar ik hoopte op meer.