Scan barcode
A review by stef369
Pour que tu ne te perdes pas dans le quartier by Patrick Modiano
5.0
Gelezen in originele versie - ik las hiervoor al enkele romans van Modiano en was meteen verkocht. Ook hier weer een roman vol mysterie, heimwee, donkerte... Jean Daragane wordt op een dag opgebeld door een man die zijn telefoonboekje gevonden heeft. Dat werkt "als een insectenbeet waarvan je eerst niets meent te voelen": door het contact met deze mysterieuze Ottolini doemen de duistere, geheimzinnige kinderjaren van Jean weer op. Het blijft allemaal erg vaag, alsof het tot een andere wereld behoort. p. 74: "Il avait peut-être tort de se plonger dans ce passé lointain. A quoi bon? Il n'y pensait plus depuis de nombreuses années, si bien que cette période de sa vie avait fini par lui apparaître à travers une vitre dépolie. Elle laissait filtrer une vague clarté, mais on ne distinguait pas les visages ni même les silhouettes. Une vitre lisse, une sorte d'écran protecteur."
De roman speelt zich eigenlijk af in drie verschillende periodes uit Jean's leven: als kind (heel ver verwijderd en dus uiterst vaag, waarbij vreemd genoeg enkel details in het geheugen verder leven), als jongeman (toen hij een roman begon te schrijven) en als de oudere, volwassen man die hij nu is. Modiano moduleert meesterlijk van de ene tijd naar de andere, zodat je op den duur een wazig, "tijdloos" effect krijgt. We weten dat er in zijn kinderjaren iets gebeurd is, dat het te maken heeft met een louche milieu, maar veel meer komen we niet te weten. En dat is net de "charme" van de roman: het verleden blijft een donker, verloren gat. Ook de omgeving waarin de roman zich afspeelt (in Parijs, en in de achterbuurt) blijkt verlaten en het landschap "denkt" en "voelt" dus mee met het personage.
De roman doet een beetje denken aan "L"herbe de nuit", is een soort diepere uitwerking ervan. Modiano schrijft prachtig. Met eenvoudige woorden en zinnen kan hij een hele diepe magie en poëzie bereiken. Een schitterende auteur.
De roman speelt zich eigenlijk af in drie verschillende periodes uit Jean's leven: als kind (heel ver verwijderd en dus uiterst vaag, waarbij vreemd genoeg enkel details in het geheugen verder leven), als jongeman (toen hij een roman begon te schrijven) en als de oudere, volwassen man die hij nu is. Modiano moduleert meesterlijk van de ene tijd naar de andere, zodat je op den duur een wazig, "tijdloos" effect krijgt. We weten dat er in zijn kinderjaren iets gebeurd is, dat het te maken heeft met een louche milieu, maar veel meer komen we niet te weten. En dat is net de "charme" van de roman: het verleden blijft een donker, verloren gat. Ook de omgeving waarin de roman zich afspeelt (in Parijs, en in de achterbuurt) blijkt verlaten en het landschap "denkt" en "voelt" dus mee met het personage.
De roman doet een beetje denken aan "L"herbe de nuit", is een soort diepere uitwerking ervan. Modiano schrijft prachtig. Met eenvoudige woorden en zinnen kan hij een hele diepe magie en poëzie bereiken. Een schitterende auteur.