Scan barcode
A review by annettebooksofhopeanddreams
Zo lief als de dood by Holly Jackson
5.0
Ik dank het internet en mijn vrienden dat niemand ook maar iets over dit boek heeft verklapt aan me. (Het zal ongetwijfeld allemaal ergens te vinden zijn, maar dus niet op mijn tijdlijn). Het stond al sinds de Nederlandse releasedatum in de kast, maar ik had nooit echt zin om deze dikke pil op te pakken. Tot afgelopen maandag. Ik ben wel in the mood om series uit te lezen en dit is een van die series die ik uit moest lezen. Zo gezegd, zo gedaan.
Vanaf het allereerst hoofdstuk zat ik er helemaal in. Elk klein geluidje zorgde ervoor dat ik drie meter hoog van mijn stoel vloog omdat ik helemaal opging in de paranoïde sfeer van het verhaal. Die sfeer is zo goed neergezet! Pip is niet meer de kalme Pip van het eerste boek. Ze heeft PTSD en het is duidelijk dat iemand kwaad in de zin heeft. Elke emotie was voelbaar. De twijfel, de angst, de woede, het verdriet en de constante herbelevingen.
Ik liet me dan ook volledig meeslepen door het boek en het tweede deel kwam dan ook als een totale verrassing voor me! Ik ga ook hier niks verklappen, want het is juist zo leuk om het allemaal niet aan te zien komen, maar aan de ene kant past het perfect in het verhaal en aan de andere kant komt het heel onverwachts. Ik was wel een beetje verbaasd dat ik zo makkelijk meebewoog met de nieuwe richting van het verhaal. Wellicht deel ik het rechtvaardigheidsgevoel van Pip wel een beetje.
De tweede helft van het verhaal is iets minder intens dan de eerste helft. Dat komt met name omdat Pip overduidelijk vooral bezig is met het hoofd koel houden, helder nadenken en niks vergeten. Ik zat wel elke keer te wachten tot er iets mis zou gaan, tot er iets niet volgens plan zou gaan, maar het was wel een hele andere soort spanning dan de spanning in de eerste helft. En hoewel er hier en daar kleine vraagtekens open blijven staan, vond ik het einde erg bevredigend!
Vanaf het allereerst hoofdstuk zat ik er helemaal in. Elk klein geluidje zorgde ervoor dat ik drie meter hoog van mijn stoel vloog omdat ik helemaal opging in de paranoïde sfeer van het verhaal. Die sfeer is zo goed neergezet! Pip is niet meer de kalme Pip van het eerste boek. Ze heeft PTSD en het is duidelijk dat iemand kwaad in de zin heeft. Elke emotie was voelbaar. De twijfel, de angst, de woede, het verdriet en de constante herbelevingen.
Ik liet me dan ook volledig meeslepen door het boek en het tweede deel kwam dan ook als een totale verrassing voor me! Ik ga ook hier niks verklappen, want het is juist zo leuk om het allemaal niet aan te zien komen, maar aan de ene kant past het perfect in het verhaal en aan de andere kant komt het heel onverwachts. Ik was wel een beetje verbaasd dat ik zo makkelijk meebewoog met de nieuwe richting van het verhaal. Wellicht deel ik het rechtvaardigheidsgevoel van Pip wel een beetje.
De tweede helft van het verhaal is iets minder intens dan de eerste helft. Dat komt met name omdat Pip overduidelijk vooral bezig is met het hoofd koel houden, helder nadenken en niks vergeten. Ik zat wel elke keer te wachten tot er iets mis zou gaan, tot er iets niet volgens plan zou gaan, maar het was wel een hele andere soort spanning dan de spanning in de eerste helft. En hoewel er hier en daar kleine vraagtekens open blijven staan, vond ik het einde erg bevredigend!