Take a photo of a barcode or cover
A review by iefstuyvaert
Caledonian Road by Andrew O'Hagan
3.0
Hoe graag had ik hier jubelend verslag gedaan van een Dickensiaanse leeservaring.
Alle elementen daartoe waren immers aanwezig: een welhaast Victoriaanse setting, nog nauwelijks bekomen van de impact van een kolossale vergissing en een dodelijk virus. Een lijst van 59 (!) personages, van kunsthistoricus over winkelmagnaat tot drilrapper, popelend om hun verhaal te vertellen. 52 hoofdstukken, met beloftevolle titels als 'Picadilly', 'Thornhill Square' en 'Copenhagen Fields'.
Met Google Maps in de aanslag dook ik onvervaard het boek in, vast van plan om pas na 570 bladzijden naar adem happend maar gelouterd weer op te duiken.
Helaas.
Hoe ik ook mijn best heb gedaan, nooit zijn Campbell Flynn en zijn entourage écht onder mijn huid gekropen.
Ligt het aan de intellectuele saus die over het alsmaar zwartgalliger wordende verhaal wordt uitgesmeerd? Word je de namedropping en de eerstewereldproblemen van de hoofdpersonages uiteindelijk toch moe?
Is het boek ingenieus of pretentieus?
Is het overambitieus of ligt het gewoon aan mij?
Feit is dat mevrouw Voyles een karikatuur blijft, Milo nooit een gezicht krijgt en dat zelfs het vreselijke lot van Jakub me uiteindelijk nog nauwelijks iets deed - alsof hij niet verstikt, maar verstrikt raakt in het kluwen van woorden dat O'Hagan creëert om er verslag van te doen.
'Too many notes', oordeelde Keizer Joseph II.
De tijd zal ook nu weer uitwijzen of dat een gerechtvaardigd oordeel is.
Alle elementen daartoe waren immers aanwezig: een welhaast Victoriaanse setting, nog nauwelijks bekomen van de impact van een kolossale vergissing en een dodelijk virus. Een lijst van 59 (!) personages, van kunsthistoricus over winkelmagnaat tot drilrapper, popelend om hun verhaal te vertellen. 52 hoofdstukken, met beloftevolle titels als 'Picadilly', 'Thornhill Square' en 'Copenhagen Fields'.
Met Google Maps in de aanslag dook ik onvervaard het boek in, vast van plan om pas na 570 bladzijden naar adem happend maar gelouterd weer op te duiken.
Helaas.
Hoe ik ook mijn best heb gedaan, nooit zijn Campbell Flynn en zijn entourage écht onder mijn huid gekropen.
Ligt het aan de intellectuele saus die over het alsmaar zwartgalliger wordende verhaal wordt uitgesmeerd? Word je de namedropping en de eerstewereldproblemen van de hoofdpersonages uiteindelijk toch moe?
Is het boek ingenieus of pretentieus?
Is het overambitieus of ligt het gewoon aan mij?
Feit is dat mevrouw Voyles een karikatuur blijft, Milo nooit een gezicht krijgt en dat zelfs het vreselijke lot van Jakub me uiteindelijk nog nauwelijks iets deed - alsof hij niet verstikt, maar verstrikt raakt in het kluwen van woorden dat O'Hagan creëert om er verslag van te doen.
'Too many notes', oordeelde Keizer Joseph II.
De tijd zal ook nu weer uitwijzen of dat een gerechtvaardigd oordeel is.