Take a photo of a barcode or cover
A review by tjerkjanw
My Ántonia by Willa Cather
3.0
Dit begon als een fijn, warm dekentje, maar het plot ontwikkelde zich soms ontzettend traag. Dit kan ik soms waarderen, denk aan Stoner van John Williams, maar hier toch minder. Er gebeurde gewoon te weinig, waardoor het dekentje wat benauwend werd, ik eruit wilde springen maar er half in verstrengeld raakte en mijn spieren moe werden en ik mijn lot maar accepteerde. (beter gezegd; ik heb het een aantal weken weggelegd, dat meer, maar ik vind dit metafoor leuk)
Het boek gaat over Jim Burton die terugblikt op zijn jeugd in Nebraska, en specifiek op zijn levenslange vriendschap met een Tsjechische immigrant genaamd Àntonia. Er waren hier en daar kleine stukjes drama, zoals wanneer twee Russische immigranten die om de meest fucked-up reden hun thuisland moesten verlaten, maar daar bleef het ook wel een beetje bij. Jammer, want het is jullie vast niet vreemd dat deze jongen wel houdt van een beetje drama :3
Ik denk dat de prachtige schrijfstijl het boek redt, en de reden is dat dit als zo'n klassieker wordt beschouwd. Ze geeft ons perfecte beschrijvingen van de prairie-setting, en ze was heel sterk in persoonsbeschrijvingen, iets dat ik enorm kan waarderen.
Het thema heeft een sterke nadruk voor nostalgie. Ze beschrijft hoe herinneringen enerzijds een bron van troost kunnen zijn, maar anderzijds ook heel vermoeiend als iemand zich er te hard aan vastklampt. Toch heeft het boek uiteindelijk wel een mooie boodschap: hoewel het verleden zelf nooit terugkomt, blijven de mensen die het deelden altijd binnen handbereik.
Dus, yay voor schrijfstijl; nay voor plot: 3 sterren ⭐️⭐️⭐️
—-
“I was something that lay under the sun and felt it, like the pumpkins, and I did not want to be anything more. I was entirely happy. Perhaps we feel like that when we die and become a part of something entire, whether it is sun and air, or goodness and knowledge. At any rate, that is happiness; to be dissolved into something complete and great. When it comes to one, it comes as naturally as sleep.”
“I wanted to walk straight on through the red grass and over the edge of the world, which could not be very far away. The light and air abot me told me that the world ended here: only the ground and sun and sky were left, and if one went a little farther there would only be sun and sky, and one would float off into them, like the tawny hawks which sailed over our heads making slow shadows on the grass.”
Het boek gaat over Jim Burton die terugblikt op zijn jeugd in Nebraska, en specifiek op zijn levenslange vriendschap met een Tsjechische immigrant genaamd Àntonia. Er waren hier en daar kleine stukjes drama, zoals wanneer twee Russische immigranten die om de meest fucked-up reden hun thuisland moesten verlaten, maar daar bleef het ook wel een beetje bij. Jammer, want het is jullie vast niet vreemd dat deze jongen wel houdt van een beetje drama :3
Ik denk dat de prachtige schrijfstijl het boek redt, en de reden is dat dit als zo'n klassieker wordt beschouwd. Ze geeft ons perfecte beschrijvingen van de prairie-setting, en ze was heel sterk in persoonsbeschrijvingen, iets dat ik enorm kan waarderen.
Het thema heeft een sterke nadruk voor nostalgie. Ze beschrijft hoe herinneringen enerzijds een bron van troost kunnen zijn, maar anderzijds ook heel vermoeiend als iemand zich er te hard aan vastklampt. Toch heeft het boek uiteindelijk wel een mooie boodschap: hoewel het verleden zelf nooit terugkomt, blijven de mensen die het deelden altijd binnen handbereik.
Dus, yay voor schrijfstijl; nay voor plot: 3 sterren ⭐️⭐️⭐️
—-
“I was something that lay under the sun and felt it, like the pumpkins, and I did not want to be anything more. I was entirely happy. Perhaps we feel like that when we die and become a part of something entire, whether it is sun and air, or goodness and knowledge. At any rate, that is happiness; to be dissolved into something complete and great. When it comes to one, it comes as naturally as sleep.”
“I wanted to walk straight on through the red grass and over the edge of the world, which could not be very far away. The light and air abot me told me that the world ended here: only the ground and sun and sky were left, and if one went a little farther there would only be sun and sky, and one would float off into them, like the tawny hawks which sailed over our heads making slow shadows on the grass.”