Scan barcode
A review by bookitocat
Dorothy Must Die by Danielle Paige
4.0
Καλωσορίσατε στον Οζ. Κοιτάξτε τον δρόμο με τα κίτρινα τούβλα. Ωραίο δεν είναι; Κοιτάξτε τα δέντρα και φυτά τριγύρω. Ωραία, τα κοιτάξαμε. Τώρα κάντε μεταβολή και τρέχτε όσο πιο μακρυά μπορείτε. Να ελπίζετε ότι ο ανεμοστρόβιλος θα επιστρέψει και θα σας πάρει πίσω στο Κάνσας και στην άθλια ζωή σας. Γιατί ρωτάτε; Επειδή ο Οζ είναι πλέον σκατά!
“Oz has changed,” Gert said. “The trees don’t talk. The Pond of Truth tells lies, the Wandering Water stays put. The Land of Naught is on fire. People are starting to get old. People are forgetting how it used to be.”
Πως όμως έγινε όλο αυτό; Που πήγε ο πανέμορφος Οζ, με τα ποτάμια του και τα πουλάκια του και αυτούς τους περίεργους κοντούς ανθρώπους. Εξαφανίστηκε από τότε που η Dorothy επέστρεψε και έβαλε τους δικούς της κανόνες. Φυλακισμοί, δημόσιοι εξευτελισμοί και δημόσιες εκτελέσεις. Τι στο διάολο γίνεται.
Αυτό αναρωτιέται και η νεαρή Amy, που η μοίρα την πήρε από την άθλια ζωή της με έναν ανεμοστρόβιλο και την πέταξε (κυριολεκτικά) στην μέση ενός πολέμου. Η Amy γνώριζε ήδη πόσο σκατά μπορεί να είναι η ζωή. Με μητέρα αλκοολική, πατέρα εξαφανισμένο και μια ζωή γεμάτη από τις κοροϊδίες της Madison (του μεγαλύτερου μπουλι του σχολείου), ευχόταν να φύγει όσο πιο μακρυά μπορούσε από το Κάνσας. Η ευχή της πραγματοποιήθηκε, με τον χειρότερο τρόπο, όταν ένας ανεμοστρόβιλος σήκωσε το τροχόσπιτο, στο οποίο ζούσε, την Star, το κατοικίδιο ποντίκι της μητέρας της και τους μετέφερε στον Οζ. «Star, We’re not on Kansas anymore».
My stomach dropped and kept dropping. I felt my body getting heavier, my back plastered to the cushions now, and suddenly—with a mix of horror and wonder—I knew that I was airborne.
The trailer was flying. I could feel it.
“Welcome to Oz,” the boy said, nodding, like he expected I’d figured that out already. It came out sounding almost apologetic, like, Hate to break the bad news.
Η Amy είναι η αγαπημένη μου ηρωίδα μέχρι στιγμής. Είναι λογική, ρεαλιστική και έχει επίγνωση της βλακείας της. Άμα κάνει βλακεία, διαβάζουμε ότι το μετανιώνει και το σχολιάζει. Δεν είναι τέλεια και μια τέλεια πρωταγωνίστρια δεν θα ταίριαζε σε αυτό το παραμύθι. Για να πολεμήσει στον επικείμενο πόλεμο εκπαιδεύεται. Δεν της έρχονται όλα φυσικά. Προσπαθεί. Παλεύει. Παλεύει να γίνει καλή μαχήτρια. Παλεύει να μπορεί να χρησιμοποιεί την μαγεία. Προσπαθεί συνεχώς και υπερβολικά πολύ. Είναι ανθρώπινη και όχι υπερηρωίδα, που ξαφνικά είναι τέλεια σε όλα και γαμάει και δέρνει. Βλέπεις την ανάπτυξη του χαρακτήρα της. Βλέπεις την πρόοδο που έχει κάνει.
“What had I done to make them think I was a potential teen girl assassin?”
Εγώ πάντως το λάτρεψα. Ήταν ένα μείγμα περιπέτειας, μαγείας και λιγου ρομάντζου έτσι για να γίνουν πιο Spicy τα πράγματα!
“Oz has changed,” Gert said. “The trees don’t talk. The Pond of Truth tells lies, the Wandering Water stays put. The Land of Naught is on fire. People are starting to get old. People are forgetting how it used to be.”
Πως όμως έγινε όλο αυτό; Που πήγε ο πανέμορφος Οζ, με τα ποτάμια του και τα πουλάκια του και αυτούς τους περίεργους κοντούς ανθρώπους. Εξαφανίστηκε από τότε που η Dorothy επέστρεψε και έβαλε τους δικούς της κανόνες. Φυλακισμοί, δημόσιοι εξευτελισμοί και δημόσιες εκτελέσεις. Τι στο διάολο γίνεται.
Αυτό αναρωτιέται και η νεαρή Amy, που η μοίρα την πήρε από την άθλια ζωή της με έναν ανεμοστρόβιλο και την πέταξε (κυριολεκτικά) στην μέση ενός πολέμου. Η Amy γνώριζε ήδη πόσο σκατά μπορεί να είναι η ζωή. Με μητέρα αλκοολική, πατέρα εξαφανισμένο και μια ζωή γεμάτη από τις κοροϊδίες της Madison (του μεγαλύτερου μπουλι του σχολείου), ευχόταν να φύγει όσο πιο μακρυά μπορούσε από το Κάνσας. Η ευχή της πραγματοποιήθηκε, με τον χειρότερο τρόπο, όταν ένας ανεμοστρόβιλος σήκωσε το τροχόσπιτο, στο οποίο ζούσε, την Star, το κατοικίδιο ποντίκι της μητέρας της και τους μετέφερε στον Οζ. «Star, We’re not on Kansas anymore».
My stomach dropped and kept dropping. I felt my body getting heavier, my back plastered to the cushions now, and suddenly—with a mix of horror and wonder—I knew that I was airborne.
The trailer was flying. I could feel it.
“Welcome to Oz,” the boy said, nodding, like he expected I’d figured that out already. It came out sounding almost apologetic, like, Hate to break the bad news.
Η Amy είναι η αγαπημένη μου ηρωίδα μέχρι στιγμής. Είναι λογική, ρεαλιστική και έχει επίγνωση της βλακείας της. Άμα κάνει βλακεία, διαβάζουμε ότι το μετανιώνει και το σχολιάζει. Δεν είναι τέλεια και μια τέλεια πρωταγωνίστρια δεν θα ταίριαζε σε αυτό το παραμύθι. Για να πολεμήσει στον επικείμενο πόλεμο εκπαιδεύεται. Δεν της έρχονται όλα φυσικά. Προσπαθεί. Παλεύει. Παλεύει να γίνει καλή μαχήτρια. Παλεύει να μπορεί να χρησιμοποιεί την μαγεία. Προσπαθεί συνεχώς και υπερβολικά πολύ. Είναι ανθρώπινη και όχι υπερηρωίδα, που ξαφνικά είναι τέλεια σε όλα και γαμάει και δέρνει. Βλέπεις την ανάπτυξη του χαρακτήρα της. Βλέπεις την πρόοδο που έχει κάνει.
“What had I done to make them think I was a potential teen girl assassin?”
Εγώ πάντως το λάτρεψα. Ήταν ένα μείγμα περιπέτειας, μαγείας και λιγου ρομάντζου έτσι για να γίνουν πιο Spicy τα πράγματα!