You need to sign in or sign up before continuing.
Take a photo of a barcode or cover
alleseter 's review for:
Der Untergeher
by Thomas Bernhard
Een ex-pianist van in de vijftig bezoekt de laatste woonplaats van zijn vriend en tevens ex-pianist Wertheimer, die kort daarvoor zelfmoord heeft gepleegd. Hij vraagt zich af hoe Wertheimer tot deze daad is gekomen
'Der Untergeher' is vlak na de dood van Glenn Gould (1982) geschreven en doet niets af aan diens legendarische status, integendeel: Gould wordt neergezet als een genie, in wiens licht andere muzikanten verbleken. De roman stelt dan ook vragen over hoe je als kunstenaar verder gaat als je je realiseert dat de perfectie voor jou niet is weggelegd. Maar 'Der Untergeher' gaat hier niet diep filosofisch op in, daarvoor blijft het teveel een roman. Bovendien veroorlooft Bernhard zich via de gedachten van de hoofdpersoon uitstapjes naar gedachten over Oostenrijk zelf en het rechtsysteem aldaar, wat niets met het hoofdonderwerp van doen heeft.
Der Untergeher is geschreven als één lange interne monoloog, zonder hoofdstukindeling, witregels of alinea's. Alleen in de tweede helft wordt de monoloog afgewisseld met waarnemingen en dialogen. Niettemin is het opvallend leesbaar.
De monoloog zelf meandert en herhaalt zich zoals werkelijke gedachten en komt op zo'n tweederde van het boek tot een conclusie, waarna de rest van het boek een beetje overbodig wordt. Zelfs de indringende passage over Wertheimers laatste dagen verandert daar niets aan.
Spoiler
en concludeert dat de kiem hiervan al tijdens hun studietijd gelegd moet zijn, toen ze beiden geconfronteerd werden met het genie van Glenn Gould en kort daarna hun eigen carrières opgaven.'Der Untergeher' is vlak na de dood van Glenn Gould (1982) geschreven en doet niets af aan diens legendarische status, integendeel: Gould wordt neergezet als een genie, in wiens licht andere muzikanten verbleken. De roman stelt dan ook vragen over hoe je als kunstenaar verder gaat als je je realiseert dat de perfectie voor jou niet is weggelegd. Maar 'Der Untergeher' gaat hier niet diep filosofisch op in, daarvoor blijft het teveel een roman. Bovendien veroorlooft Bernhard zich via de gedachten van de hoofdpersoon uitstapjes naar gedachten over Oostenrijk zelf en het rechtsysteem aldaar, wat niets met het hoofdonderwerp van doen heeft.
Der Untergeher is geschreven als één lange interne monoloog, zonder hoofdstukindeling, witregels of alinea's. Alleen in de tweede helft wordt de monoloog afgewisseld met waarnemingen en dialogen. Niettemin is het opvallend leesbaar.
De monoloog zelf meandert en herhaalt zich zoals werkelijke gedachten en komt op zo'n tweederde van het boek tot een conclusie, waarna de rest van het boek een beetje overbodig wordt. Zelfs de indringende passage over Wertheimers laatste dagen verandert daar niets aan.