Scan barcode
A review by ravottemetlotte
Norwegian Wood by Haruki Murakami
5.0
Murakami schrijft zo mooi, dit boek herlezen was een genot!
Na het lezen van een aantal negatieve reviews op Goodreads, ging ik bij mezelf te raden of ik een blinde vlek heb als het op Murakami aankomt. (Vandaar dat deze review met enige vertraging geschreven is). En ik heb het boek 5 sterren gegeven, omdat ik het ondanks lang denkwerk geweldig blijf vinden. En dat het waarschijnlijk heel erg afhankelijk is van hoe je het boek interpreteert. Hoe ik het boek lees en beleef zijn; eenzaamheid, verdriet, liefde en dood de belangrijke thema's in het boek.
Je beleeft alles vanuit de leefwereld van Toru, die rond de 20 is en studeert in Tokio. Een veelgehoorde kritiek is dat de vrouwelijke karakters erg oppervlakkig zijn en als zwak of afhankelijk worden weergegeven. Deze mening deel ik niet; enerzijds moet je in acht nemen dat je kijkt in het hoofd van een jongvolwassene die zeer zeker niet perfect is. En ten tweede; waarom worden mensen met mentale problemen als zwak en afhankelijk geïnterpreteerd?
Dialogen tussen mensen zijn spaarzaam in het boek, maar gesprekken die beschreven worden zitten vol prachtige zinsneden. Zoals bijv:
“If you’re in pitch blackness, all you can do is sit tight until your eyes get used to the dark”
Na het lezen van een aantal negatieve reviews op Goodreads, ging ik bij mezelf te raden of ik een blinde vlek heb als het op Murakami aankomt. (Vandaar dat deze review met enige vertraging geschreven is). En ik heb het boek 5 sterren gegeven, omdat ik het ondanks lang denkwerk geweldig blijf vinden. En dat het waarschijnlijk heel erg afhankelijk is van hoe je het boek interpreteert. Hoe ik het boek lees en beleef zijn; eenzaamheid, verdriet, liefde en dood de belangrijke thema's in het boek.
Je beleeft alles vanuit de leefwereld van Toru, die rond de 20 is en studeert in Tokio. Een veelgehoorde kritiek is dat de vrouwelijke karakters erg oppervlakkig zijn en als zwak of afhankelijk worden weergegeven. Deze mening deel ik niet; enerzijds moet je in acht nemen dat je kijkt in het hoofd van een jongvolwassene die zeer zeker niet perfect is. En ten tweede; waarom worden mensen met mentale problemen als zwak en afhankelijk geïnterpreteerd?
Dialogen tussen mensen zijn spaarzaam in het boek, maar gesprekken die beschreven worden zitten vol prachtige zinsneden. Zoals bijv:
“If you’re in pitch blackness, all you can do is sit tight until your eyes get used to the dark”