A review by siendesmet
Sérotonine by Michel Houellebecq

1.0

Sérotonine was het eerste boek dat ik las van Michel Houellebecq. Het was in de aanloop van een lezing van de bekende psychiater Dirk De Wachter over zijn favoriete auteur. Ik ontdekte dat er twee kampen zijn wat betreft Houellebecq. Ofwel ben je fan, ofwel allesbehalve. Ik weet zeker, ik behoor tot die tweede groep. Ik heb het boek op een bepaald moment zelfs moeten dichtklappen omdat ik er fysiek onwel van werd (en ik zat nog niet eens in de helft). Als een boek mij ook emotioneel kan raken en bijgevolg een fysieke reactie opwekt (tranen, hartkloppingen,...) ben ik meestal onder de indruk in de positieve zin. Niet hier, ik walgde ervan en dat was allesbehalve bewonderenswaardig.

Ik heb Sérotonine toch uitgelezen, "misschien komt het nog!", "misschien was dit allemaal nodig voor de grote ontknoping!" maar nee hoor. Ik bleef niet-begrijpend achter en ik had spijt van de verspilde tijd.

Het hoofdpersonage, zijn naam ben ik al vergeten, is een zielige man van middelbare leeftijd die vrouwen van alles de schuld geeft. Blijkbaar, hoorde ik De Wacher achteraf poneren, ligt de "genialiteit" van Houellebecq in zijn (zwarte) humor. Ik heb nooit moeten lachen.

Er zal heel veel moeten gebeuren voor ik nog eens een Houellebecq zal lezen. Niks voor mij, dus.