Scan barcode
A review by mehsi
Penelope by Judith Vanistendael
4.0
Een GN over een chirurg die erachter komt dat het combineren van haar baan en haar gezin niet makkelijk is en dat ze ook langzamerhand dingen meeneemt uit Syrië. Traumatische dingen.
Ik wist niet precies waar het boek over zou gaan, maar ik wilde het toch proberen. De art zag er erg mooi uit dus ik wilde het maar al te graag lezen.
Het gaat dus over een chirurg die zowel in Brussel als in Syrië opereert probeert haar werkleven en haar thuisleven te combineren. Ik moet zeggen dat ik weinig sympathie had voor Penelope. Ik snap dat ze haar missie belangrijk vindt, ik snap dat het haar leven is om te helpen in een land als Syrië. Maar als je dat al 10 jaar doet, 10 jaar amper je gezin ziet omdat je steeds maanden en maanden weg bent dan moet je ook niet boos worden als mensen je er op wijzen of dat je man je vraagt of je thuiskomt en blijft (want hij mist je, hij is bezorgd, en hallo hij moet dus helemaal alleen voor het kind zorgen). En tja, sorry je kind zal vast van je houden, maar toch op een hele andere manier dan jij misschien wilt. Meer afstandelijk. Meer wetende dat je toch wel weer weg zal gaan. Ik vond het dan ook best creepy (net zoals haar kind dat vond) dat ze 's avonds een tijd op het bed van haar kind naar haar kind zat te staren. Um...
Je moet dan ook zeker niet proberen te doen alsof je nooit weg bent geweest, wat zij wel helaas doet. Terwijl haar man en haar dochter een ritme hebben gevonden in het leven zonder moeder, zonder vrouw. Ik vond het zo sneu voor de dochter trouwens. Ongesteld en dan oma moeten bellen die haar alles moest vertellen omdat moeders weg was en nooit er om heeft gegeven (want kom op je hebt toch wel eens een gesprekje hierover). :| Ik weet hoe ik me voelde die eerste keer ongesteld en ik wist al iets ervan. Het was eng, het was nieuw, het was verwarrend. Ik ben blij dat ik mijn moeder had toen.
Dus ja, sorry hoor. Again, ik vind het stoer en geweldig dat ze al dat werk doet, werk dat velen niet zullen doen vanwege het gevaar. MAAR. Je hebt ook een gezin. Je hebt ook een geliefde. Ik vond het trouwens wel sneu dat ze gewoon zonder dat iemand het wist telkens verdween en terugkwam. Lekker dan.
Mijn hart brak ook toen Kerstmis er bijna was en de dochter een recital had. Meteen werd er gevraagd of moeders er wel bij zou zijn. Nou dat zegt al genoeg over hoeveel Kerstmissen en verjaardagen en andere gebeurtenissen moeders heeft gemist.
Dus ja, Penelope Bleh. Maar, ondanks dat ik Penelope gewoon niet veel vond was het boek prachtig geschreven en vond ik de band tussen vader en dochter mooi. Je ziet gewoon dat ze een tweeheid zijn geworden toen moeders maar wegbleef. Je ziet dat vaders ondertussen goed weet hoe zijn dochter werkt en ook hoe ze samen moeten werken om het huishouden goed te laten werken.
Ook de familie was mooi en ik vond het geweldig dat ze zo vaak samenkwamen en elkaar zo hielpen. Er voor elkaar waren.
De illustraties waren prachtig en creatief gedaan. Vooral het spook/de trauma die Penelope mee heeft genomen was erg hartverscheurend gedaan. Groeiend en slinkend. Soms groot, soms klein, afhangend van hoe Penelope zich voelde.
En het einde was ik zowel boos als verdrietig. Ik hoop trouwens wel dat Penelope hulp heeft gevonden want als je spoken mee thuis neemt gaat het niet goed. :(
Ik rate dit boek dan ook zo hoog vanwege de art, vanwege de bond tussen vader/dochter, de geweldige familie, en ook omdat het trauma dat Penelope heeft heel goed was geschreven. Als die allemaal er niet waren en het gewoon echt alleen Penelope was dan had ik het boek echt maar 0.5 sterren gerate. Misschien dat niet eens.
Review first posted at https://twirlingbookprincess.com/
Ik wist niet precies waar het boek over zou gaan, maar ik wilde het toch proberen. De art zag er erg mooi uit dus ik wilde het maar al te graag lezen.
Het gaat dus over een chirurg die zowel in Brussel als in Syrië opereert probeert haar werkleven en haar thuisleven te combineren. Ik moet zeggen dat ik weinig sympathie had voor Penelope. Ik snap dat ze haar missie belangrijk vindt, ik snap dat het haar leven is om te helpen in een land als Syrië. Maar als je dat al 10 jaar doet, 10 jaar amper je gezin ziet omdat je steeds maanden en maanden weg bent dan moet je ook niet boos worden als mensen je er op wijzen of dat je man je vraagt of je thuiskomt en blijft (want hij mist je, hij is bezorgd, en hallo hij moet dus helemaal alleen voor het kind zorgen). En tja, sorry je kind zal vast van je houden, maar toch op een hele andere manier dan jij misschien wilt. Meer afstandelijk. Meer wetende dat je toch wel weer weg zal gaan. Ik vond het dan ook best creepy (net zoals haar kind dat vond) dat ze 's avonds een tijd op het bed van haar kind naar haar kind zat te staren. Um...
Je moet dan ook zeker niet proberen te doen alsof je nooit weg bent geweest, wat zij wel helaas doet. Terwijl haar man en haar dochter een ritme hebben gevonden in het leven zonder moeder, zonder vrouw. Ik vond het zo sneu voor de dochter trouwens. Ongesteld en dan oma moeten bellen die haar alles moest vertellen omdat moeders weg was en nooit er om heeft gegeven (want kom op je hebt toch wel eens een gesprekje hierover). :| Ik weet hoe ik me voelde die eerste keer ongesteld en ik wist al iets ervan. Het was eng, het was nieuw, het was verwarrend. Ik ben blij dat ik mijn moeder had toen.
Dus ja, sorry hoor. Again, ik vind het stoer en geweldig dat ze al dat werk doet, werk dat velen niet zullen doen vanwege het gevaar. MAAR. Je hebt ook een gezin. Je hebt ook een geliefde. Ik vond het trouwens wel sneu dat ze gewoon zonder dat iemand het wist telkens verdween en terugkwam. Lekker dan.
Mijn hart brak ook toen Kerstmis er bijna was en de dochter een recital had. Meteen werd er gevraagd of moeders er wel bij zou zijn. Nou dat zegt al genoeg over hoeveel Kerstmissen en verjaardagen en andere gebeurtenissen moeders heeft gemist.
Dus ja, Penelope Bleh. Maar, ondanks dat ik Penelope gewoon niet veel vond was het boek prachtig geschreven en vond ik de band tussen vader en dochter mooi. Je ziet gewoon dat ze een tweeheid zijn geworden toen moeders maar wegbleef. Je ziet dat vaders ondertussen goed weet hoe zijn dochter werkt en ook hoe ze samen moeten werken om het huishouden goed te laten werken.
Ook de familie was mooi en ik vond het geweldig dat ze zo vaak samenkwamen en elkaar zo hielpen. Er voor elkaar waren.
De illustraties waren prachtig en creatief gedaan. Vooral het spook/de trauma die Penelope mee heeft genomen was erg hartverscheurend gedaan. Groeiend en slinkend. Soms groot, soms klein, afhangend van hoe Penelope zich voelde.
En het einde was ik zowel boos als verdrietig. Ik hoop trouwens wel dat Penelope hulp heeft gevonden want als je spoken mee thuis neemt gaat het niet goed. :(
Ik rate dit boek dan ook zo hoog vanwege de art, vanwege de bond tussen vader/dochter, de geweldige familie, en ook omdat het trauma dat Penelope heeft heel goed was geschreven. Als die allemaal er niet waren en het gewoon echt alleen Penelope was dan had ik het boek echt maar 0.5 sterren gerate. Misschien dat niet eens.
Review first posted at https://twirlingbookprincess.com/