Scan barcode
A review by annettebooksofhopeanddreams
Teloorgang by Django Mathijsen
5.0
Ook al koop ik enorm veel boeken (lang leve verder geen echte hobbies hebben), soms laat ook ik series liggen. Meestal omdat ik dan net te veel twijfel of het wel echt iets voor me is. Ook Decadentia had ik in eerste instantie laten liggen, maar al snel ging die beslissing knagen. Alsof iets in mij schreeuwde dat ik de boeken moest oppakken. Een event later was de keuze dus snel gemaakt. Deze boeken gingen mee naar huis en ik ben er ook gelijk in begonnen.
Dit is daadwerkelijk een heel bijzonder boek. In de eerste hoofdstukken zien we een wereld die enorm interessant en gelaagd klinkt en vervolgens brengen we nagenoeg het hele boek door in een gevangenis. In het begin was ik een beetje bang dat ik me daardoor zou gaan vervelen of al snel klaar zou zijn met dit verhaal, maar niets was minder waar. Ik kon elke avond bijna niet stoppen met lezen en vandaag moest en zou ik dit boek uitlezen.
Dit boek is zo emotioneel! Het is nagenoeg onmogelijk om niet met de hoofdpersoon mee te leven, om niet plaatsvervangend kwaad te worden, om niet regelmatig te kokhalzen of te schreeuwen. De pijn van de hoofdpersoon werd al heel snel ook mijn pijn. Elke scene was ook zo levendig beschreven dat het bijna voelde alsof ik er daadwerkelijk bij was. Soms kon ik me iets te goed voorstellen wat de hoofdpersoon moest voelen.
Gelukkig is het boek niet alleen maar kommer en kwel. Hoewel Lelie het niet makkelijk heeft en haar heel veel narigheid overkomt, zijn er ook heel veel lichtpuntjes in dit boek. Vriendschappen, zelfs een vleugje liefde, trouw en momenten waarop ook in deze grauwe, nare gevangenis gelachen wordt, gedroomd wordt en gehoopt wordt. Daardoor voelt het boek, gek genoeg, nooit te zwaar. Want hoe naar het allemaal ook wordt, er is altijd een klein beetje hoop voelbaar.
Dit is daadwerkelijk een heel bijzonder boek. In de eerste hoofdstukken zien we een wereld die enorm interessant en gelaagd klinkt en vervolgens brengen we nagenoeg het hele boek door in een gevangenis. In het begin was ik een beetje bang dat ik me daardoor zou gaan vervelen of al snel klaar zou zijn met dit verhaal, maar niets was minder waar. Ik kon elke avond bijna niet stoppen met lezen en vandaag moest en zou ik dit boek uitlezen.
Dit boek is zo emotioneel! Het is nagenoeg onmogelijk om niet met de hoofdpersoon mee te leven, om niet plaatsvervangend kwaad te worden, om niet regelmatig te kokhalzen of te schreeuwen. De pijn van de hoofdpersoon werd al heel snel ook mijn pijn. Elke scene was ook zo levendig beschreven dat het bijna voelde alsof ik er daadwerkelijk bij was. Soms kon ik me iets te goed voorstellen wat de hoofdpersoon moest voelen.
Gelukkig is het boek niet alleen maar kommer en kwel. Hoewel Lelie het niet makkelijk heeft en haar heel veel narigheid overkomt, zijn er ook heel veel lichtpuntjes in dit boek. Vriendschappen, zelfs een vleugje liefde, trouw en momenten waarop ook in deze grauwe, nare gevangenis gelachen wordt, gedroomd wordt en gehoopt wordt. Daardoor voelt het boek, gek genoeg, nooit te zwaar. Want hoe naar het allemaal ook wordt, er is altijd een klein beetje hoop voelbaar.