A review by leonidasm
Η φόνισσα by Alexandros Papadiamantis

Δεν είναι το πρώτο βιβλίο του Παπαδιαμάντη που διαβάζω στην καθαρεύουσα αλλά ήταν σίγουρα το πιο δύσκολο. Ο Παπαδιαμάντης είναι γνωστό ότι δεν υπάκουε σε κανόνες στο τρόπο γραφής του, υποστήριζε ότι η γλώσσα είναι ελεύθερη να αλλάζει και να εξελίσσεται ανάλογα με τις ανάγκες των ανθρώπων. Δεν είμαι σίγουρος αν όντως ήταν δυσκολότερο ή η νοσηρότητα της υπόθεσης μου έκανε δυσκολότερη την ανάγνωση. Αν δηλαδή ήταν καθαρά προσωπική η δυσκολία. Θα ήθελα να μου καταθέσουν τη γνώμη τους εδώ οι φίλοι του Goodreads.
Εδώ λοιπόν έχουμε να κάνουμε με πιθανότατα, μια από τους πρώτους serial killers που εμφανίστηκαν στη λογοτεχνία. Καθοδηγούμενη από μια λανθάνουσα αντίληψη του καλού και της Θείας θέλησης η Φραγκογιαννού βάζει με ευκολία τα χέρια της στο λαιμό βρεφών και νηπίων. Θηλυκών αποκλειστικά. Δείγμα της κοινωνικής υπόστασης που είχαν εκείνη την εποχή οι άντρες και οι γυναίκες. ( Θυμάμαι τον παππού μου να λέει " γέννησε παιδι" ή "γέννησε κοπέλα" ).
Η σκηνή του τέλους μεταξύ " της θειας και της ανθρώπινης δικαιοσύνης " είναι ίσως από τις κορυφαίες στιγμές του βιβλίου και της Παπαδιαμαντικης παρακαταθήκης.