Scan barcode
A review by annettebooksofhopeanddreams
Anna K: A Love Story by Jenny Lee
3.0
Natuurlijk had ik dit boek de afgelopen weken voorbij zien komen op social media. Ik had zelfs ergens meegekregen dat het gebaseerd was op het beroemde boek Anna Karenina. En ik weet dat dat boek een van de lievelingsboeken van een vriendin van me is. Dus toen mijn boekhandel gisteren vroeg of ik dit boek wilde lezen en van een recensie wilde voorzien zei ik volmondig ja. En toen ik vandaag ineens toch vrij was, was dat het perfecte moment om te beginnen.
Helaas was dit boek uiteindelijk niet helemaal wat ik gehoopt had. Ik vind het heel lastig om mijn vinger erop te leggen wat het probleem was en waarom het niet werkte. Er is niet echt een ding wat eruit sprong. Het allerbelangrijkste: Ik voelde het niet. Niks. Ik voelde voor geen enkel karakter iets, ik had niet het gevoel dat ik echt met hen meeleefde, dat ik hen echt heel goed kende, dat ik meegesleurd werd in hun tragische geschiedenis. Ik las alles wel, maar het kwam eigenlijk niet echt bij me binnen.
Ik vermoed dat de schrijfstijl er misschien iets mee te maken heeft. Hoewel het boek echt als een trein leest, voelt de schrijfstijl wat mechanisch. De gebeurtenissen worden wel beschreven en de gevoelens worden wel benoemd, maar het show gedeelte en het echte pure gedeelte lijkt te ontbreken. Emotionele conversaties worden benoemd maar niet helemaal uitgeschreven, andere momenten worden dan weer actie-technisch uitgeschreven, maar elke emotie ontbreekt.
Daardoor komen de karakters, voor mijn gevoel, net niet helemaal lekker uit de verf. Het is duidelijk dat er veel interessante karakters in het verhaal zitten, met elk hun eigen geschiedenis, twijfels en emoties. We komen veel over ze te weten en toch heb ik niet het gevoel alsof ze ons echt dichtbij laten komen. Het voelt aan alsof ik de krant lees of naar het journaal kijk. Ik hoor het allemaal wel, maar het wordt heel feitelijk gebracht.
Als ik lees dat de schrijfster van oorsprong in de televisie-scene werkt verklaart dat voor mij wel heel veel. Dit voelt inderdaad als een uitgeschreven filmscript, met informatie voor de acteurs waar zij dan vervolgens iets mee moeten doen. Helaas kent een boek geen acteurs om een verhaal echt tot leven te brengen, dat zullen de woorden moeten doen. En helaas is wat mij betreft juist dat niet gelukt.
Helaas was dit boek uiteindelijk niet helemaal wat ik gehoopt had. Ik vind het heel lastig om mijn vinger erop te leggen wat het probleem was en waarom het niet werkte. Er is niet echt een ding wat eruit sprong. Het allerbelangrijkste: Ik voelde het niet. Niks. Ik voelde voor geen enkel karakter iets, ik had niet het gevoel dat ik echt met hen meeleefde, dat ik hen echt heel goed kende, dat ik meegesleurd werd in hun tragische geschiedenis. Ik las alles wel, maar het kwam eigenlijk niet echt bij me binnen.
Ik vermoed dat de schrijfstijl er misschien iets mee te maken heeft. Hoewel het boek echt als een trein leest, voelt de schrijfstijl wat mechanisch. De gebeurtenissen worden wel beschreven en de gevoelens worden wel benoemd, maar het show gedeelte en het echte pure gedeelte lijkt te ontbreken. Emotionele conversaties worden benoemd maar niet helemaal uitgeschreven, andere momenten worden dan weer actie-technisch uitgeschreven, maar elke emotie ontbreekt.
Daardoor komen de karakters, voor mijn gevoel, net niet helemaal lekker uit de verf. Het is duidelijk dat er veel interessante karakters in het verhaal zitten, met elk hun eigen geschiedenis, twijfels en emoties. We komen veel over ze te weten en toch heb ik niet het gevoel alsof ze ons echt dichtbij laten komen. Het voelt aan alsof ik de krant lees of naar het journaal kijk. Ik hoor het allemaal wel, maar het wordt heel feitelijk gebracht.
Als ik lees dat de schrijfster van oorsprong in de televisie-scene werkt verklaart dat voor mij wel heel veel. Dit voelt inderdaad als een uitgeschreven filmscript, met informatie voor de acteurs waar zij dan vervolgens iets mee moeten doen. Helaas kent een boek geen acteurs om een verhaal echt tot leven te brengen, dat zullen de woorden moeten doen. En helaas is wat mij betreft juist dat niet gelukt.