Take a photo of a barcode or cover
divxalex 's review for:
Ο δύσκολος δρόμος
by Lee Child
Τζακ Ρίτσερ και τ’ άντερα γραβάτες.
Καθόλου προβλέψιμα, το βιβλίο ξεκινάει με τον Τζακ να πίνει καφέ και η περιπέτεια να έρχεται κατά πάνω του, ακριβώς εκεί που κάθεται.
Τώρα δεν χρειάζεται καν να κινείται με τα υπεραστικά λεωφορεία. Οι μπελάδες πλέον τον βρίσκουν και σε καφετέριες με την ευκολία που βρίσκει ο τύφλα μεθυσμένος το πάτωμα.
Πάμε στα ενδότερα: ο Ρίτσαρος, αυτόπτης μάρτυς (και ενδεχομένως παλουκοκάφτης) της απομάκρυνσης ενός αυτοκινήτου με λύτρα, μπαίνει στη υπηρεσία του εκβιασθέντος, ο οποίος φυσικά τυχαίνει να είναι πρώην στρατιωτικός και νυν ιδιοκτήτης εταιρίας μισθοφόρων, μάλλον καθαρματάκι, ενώ έχει μαζέψει γύρω του αρκετά λουλούδια από μπλακ οπς, μισθοφόρους του κερατά, καθάρματα, της Φωκίωνος Νέγρη ρεμάλια, τα οποία είναι μεν άχρηστα σε ερευνητική δουλειά, αλλά ξέρουν να πυροβολούν και με τους λοβούς των αυτιών όπως ο κάθε κλασικός ανεγκέφαλος πιστολάς του Τσάιλντ.
Στη συνέχεια ο Ρίτσαρος κάνει κλασική ντεντεκτιβική καταβύθιση στη Νέα Υόρκη, προσπαθώντας να βρει ποιος είναι ο απαγωγέας και αν τα θύματα είναι ακόμα ζωντανά.
Στο τέλος, αφού για πρώτη φορά έχει βάλει το Τζακρίτσειο πέος του σε γυναίκα μεγαλύτερη από αυτόν (φυσικά καλογυμνασμένη, πρώην ζμπραχτόρισσα του ΕΦΠΙΑΗ, αλλά και χωρίς να ντραπεί να της πει στα μούτρα ότι «η γριά η κότα έχει τον κύβο κνορ») φτάνει στο φινάλε με ένα ακόμα λουτρό αίματος, πετσόκομμα με χασαπομάχαιρα, διαλυμένα κεφάλια και γενικώς οι ειδυλλιακές εικόνες που μας δίνουν ραντεβού στις τελευταίες σελίδες των βιβλίων του Child.
Αν μπορώ να του αναγνωρίσω κάτι, είναι ότι η ποιότητα παραμένει σταθερή. Δε θα πέσει ποτέ εντελώς στα τάρταρα (και, φυσικά δε θα ανέβει ποτέ κοντά στην επιφάνεια που μπορείς να αναπνεύσεις επιστρατεύοντας έστω ένα καλαμάκι). ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ, ΕΝΤΑΞΕΙ;
Καθόλου προβλέψιμα, το βιβλίο ξεκινάει με τον Τζακ να πίνει καφέ και η περιπέτεια να έρχεται κατά πάνω του, ακριβώς εκεί που κάθεται.
Τώρα δεν χρειάζεται καν να κινείται με τα υπεραστικά λεωφορεία. Οι μπελάδες πλέον τον βρίσκουν και σε καφετέριες με την ευκολία που βρίσκει ο τύφλα μεθυσμένος το πάτωμα.
Πάμε στα ενδότερα: ο Ρίτσαρος, αυτόπτης μάρτυς (και ενδεχομένως παλουκοκάφτης) της απομάκρυνσης ενός αυτοκινήτου με λύτρα, μπαίνει στη υπηρεσία του εκβιασθέντος, ο οποίος φυσικά τυχαίνει να είναι πρώην στρατιωτικός και νυν ιδιοκτήτης εταιρίας μισθοφόρων, μάλλον καθαρματάκι, ενώ έχει μαζέψει γύρω του αρκετά λουλούδια από μπλακ οπς, μισθοφόρους του κερατά, καθάρματα, της Φωκίωνος Νέγρη ρεμάλια, τα οποία είναι μεν άχρηστα σε ερευνητική δουλειά, αλλά ξέρουν να πυροβολούν και με τους λοβούς των αυτιών όπως ο κάθε κλασικός ανεγκέφαλος πιστολάς του Τσάιλντ.
Στη συνέχεια ο Ρίτσαρος κάνει κλασική ντεντεκτιβική καταβύθιση στη Νέα Υόρκη, προσπαθώντας να βρει ποιος είναι ο απαγωγέας και αν τα θύματα είναι ακόμα ζωντανά.
Στο τέλος, αφού για πρώτη φορά έχει βάλει το Τζακρίτσειο πέος του σε γυναίκα μεγαλύτερη από αυτόν (φυσικά καλογυμνασμένη, πρώην ζμπραχτόρισσα του ΕΦΠΙΑΗ, αλλά και χωρίς να ντραπεί να της πει στα μούτρα ότι «η γριά η κότα έχει τον κύβο κνορ») φτάνει στο φινάλε με ένα ακόμα λουτρό αίματος, πετσόκομμα με χασαπομάχαιρα, διαλυμένα κεφάλια και γενικώς οι ειδυλλιακές εικόνες που μας δίνουν ραντεβού στις τελευταίες σελίδες των βιβλίων του Child.
Αν μπορώ να του αναγνωρίσω κάτι, είναι ότι η ποιότητα παραμένει σταθερή. Δε θα πέσει ποτέ εντελώς στα τάρταρα (και, φυσικά δε θα ανέβει ποτέ κοντά στην επιφάνεια που μπορείς να αναπνεύσεις επιστρατεύοντας έστω ένα καλαμάκι). ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ, ΕΝΤΑΞΕΙ;