You need to sign in or sign up before continuing.
Take a photo of a barcode or cover
A review by stef369
Vers la beauté by David Foenkinos
4.0
Gelezen in originele versie - "Elle comprenait la puissance cicatrisante de la beauté. Face à un tableau, nous ne sommes pas jugés, l'échange est pur, l'oeuvre semble comprendre notre douleur et nous console par le silence, elle demeure dans une éternité fixe et rassurante, son seul but est de vous combler par les ondes du beau." (p. 172).
Wat komt Antoine Duris, erudiete prof aan de Beaux-Arts in Lyon, doen in het Musée d'Orsay in Parijs? Van de ene dag op de andere verlaat hij zijn school, wist zijn omgeving uit en gaat solliciteren voor een job als zaalwachter in het beroemde museum. Conservator Mattel heeft hem graag en wil zijn mysterie ontrafelen. En dat willen wij natuurlijk ook, als lezer. Waarom zit die man daar in dat museum te fluisteren tegen een schilderij aan Modigliani? Beetje bij beetje komen we te weten wie Antoine is, en vooral wat hij meemaakte... Het helende van de kunst, zo zou je "thema" van deze roman kunnen samenvatten. Foenkinos lezen is altijd een plezier: hij schrijft super vlot (misschien té vlot?) en hij kan intrigeren. Toch vond ik deze roman minder geslaagd dan zijn vorige. Het verhaal mist een beetje "power" en veel passages blijven een beetje "hangen" rond vrij banale situaties (bijvoorbeeld een heel lang hoofdstuk over de verhouding van Antoine en zijn ex-vrouw Louise). Het leest allemaal net wat té vlot, misschien. Een stationsromannetje zou ik dat niet durven noemen, hoor, maar de dramatische lading van het verhaal komt toch niet volledig tot zijn recht en soms vervalt het wat in iets te goedkope sentimentaliteit. Het is natuurlijk heel sympathiek allemaal, met een positief einde. Andere romans van hem (zoals "Charltotte" of "Le mystère Henri Pick" waren wel krachtiger.
Wat komt Antoine Duris, erudiete prof aan de Beaux-Arts in Lyon, doen in het Musée d'Orsay in Parijs? Van de ene dag op de andere verlaat hij zijn school, wist zijn omgeving uit en gaat solliciteren voor een job als zaalwachter in het beroemde museum. Conservator Mattel heeft hem graag en wil zijn mysterie ontrafelen. En dat willen wij natuurlijk ook, als lezer. Waarom zit die man daar in dat museum te fluisteren tegen een schilderij aan Modigliani? Beetje bij beetje komen we te weten wie Antoine is, en vooral wat hij meemaakte... Het helende van de kunst, zo zou je "thema" van deze roman kunnen samenvatten. Foenkinos lezen is altijd een plezier: hij schrijft super vlot (misschien té vlot?) en hij kan intrigeren. Toch vond ik deze roman minder geslaagd dan zijn vorige. Het verhaal mist een beetje "power" en veel passages blijven een beetje "hangen" rond vrij banale situaties (bijvoorbeeld een heel lang hoofdstuk over de verhouding van Antoine en zijn ex-vrouw Louise). Het leest allemaal net wat té vlot, misschien. Een stationsromannetje zou ik dat niet durven noemen, hoor, maar de dramatische lading van het verhaal komt toch niet volledig tot zijn recht en soms vervalt het wat in iets te goedkope sentimentaliteit. Het is natuurlijk heel sympathiek allemaal, met een positief einde. Andere romans van hem (zoals "Charltotte" of "Le mystère Henri Pick" waren wel krachtiger.