A review by iefstuyvaert
Wildevrouw by Jeroen Olyslaegers

5.0

300 bladzijden ver zijn we als de Wildevrouw plots 'spreekt' en Olyslaegers het over zijn eigen taal lijkt te hebben: "Alle klanken samen smeedden haar woorden tot een ademloos lied waar geen einde aan kwam."

Helaas kwam er wel een einde aan. Terwijl je met plezier nog 400 extra pagina's in de 16e eeuw was gebleven. Niet fysiek - gelukkig niet, wat een vreselijke periode moet dat geweest zijn voor vrijdenkers. Voor àlle denkers. Wél in je hoofd, waar Beer zich heeft genesteld als de herbergier van je stamkroeg, honderduit vertellend, royaal schenkend.

Maar die taal dus. Die klanken die woorden vormen.

Bespeur ik daar een vleug Erik Vlaminck, een andere conservator van de schoonheid van het Zuid-Nederlands? Het is van ‘Suikerspin’ geleden dat ik nog zoveel ontaarde creaturen met insgelijke tongen de revue heb zien passeren.

Bovenal kan ‘Wildevrouw’ naast ‘1793’ staan: ruim 200 jaar verschil in de geschiedenis, maar dezelfde plastische wreedheid in een al even stinkende tijd.

Al doen vergelijkingen Olyslaegers onrecht aan. Hij is bovenal zijn virtuoze zelf.

Zijn vorige romans heetten ‘Wil’ en ‘Wij’.

Deze heet ‘Wildevrouw’.

Olyslaegers heeft iets met de letter W.

De W van Wervelend en Weergaloos.

En van Waw.