Scan barcode
A review by estherdb
Duet met valse noten by Bart Moeyaert
3.0
De redenen waarom ik hou van dit boek zijn hoofdzakelijk van nostalgische aard.
Dit boek moet gelezen worden door jongeren (en misschien ook liefst jongeren in de jaren '80, '90 of begin jaren '00).
Ik zou dit boek graag eens laten lezen door jongeren van nu om te weten te komen wat zij nu van dit boek vinden, want ergens vermoed ik dat dit boek nu een beetje aftands is. Ik weet niet in welke mate jongeren van nu - opgroeiend met Lil' kleine, bottle flips en andere challenges, viral videos, smartphones - de vele 80's verwijzingen kunnen smaken. Mij storen ze niet (toen niet en nu nog steeds niet), maar ik ben een 90's kid.
Wat ik me herinnerde van dit boek was vooral dat ik het graag gelezen heb. Nu ik het herlezen heb, kan ik eigenlijk niet met zekerheid zeggen waarom ik het zo goed vond. Het verhaal/de plot is relatief banaal en de kalverliefde is wel heel erg "kalverig". Diepgang vond ik weinig, clichés daarentegen waren er naar mijn gevoel genoeg.
maar dan omwille van een akkefietje als "je stak je hand niet snel genoeg op om als vrijwilliger mee te mogen helpen met het versieren van de gymzaal, dus nu kunnen we elkaar een paar middagen niet zien - the drama!!! - en daarom ben jij een egoïst" uit elkaar gaan met slaande ruzie. Ik ben veel geweest, maar zelfs als tiener was ik niet zo oppervlakkig. (3) De auteurs stiefmoederlijke behandeling van de... stiefmoeder. Zo'n clichématige versie van een stiefmoeder was ik al niet meer tegengekomen sinds Assepoester. En er waren zo nog wel wat elementen.
De personages deden me - hoewel ik in het dagdagelijkse leven dagelijks met tieners omga - weinig.
Een 3/5. Vooral uit jeugdsentiment. Als ik het nu voor de eerste keer had gelezen, had het waarschijnlijk een 1,5 of 2 op 5 gekregen.
Dit boek moet gelezen worden door jongeren (en misschien ook liefst jongeren in de jaren '80, '90 of begin jaren '00).
Ik zou dit boek graag eens laten lezen door jongeren van nu om te weten te komen wat zij nu van dit boek vinden, want ergens vermoed ik dat dit boek nu een beetje aftands is. Ik weet niet in welke mate jongeren van nu - opgroeiend met Lil' kleine, bottle flips en andere challenges, viral videos, smartphones - de vele 80's verwijzingen kunnen smaken. Mij storen ze niet (toen niet en nu nog steeds niet), maar ik ben een 90's kid.
Wat ik me herinnerde van dit boek was vooral dat ik het graag gelezen heb. Nu ik het herlezen heb, kan ik eigenlijk niet met zekerheid zeggen waarom ik het zo goed vond. Het verhaal/de plot is relatief banaal en de kalverliefde is wel heel erg "kalverig". Diepgang vond ik weinig, clichés daarentegen waren er naar mijn gevoel genoeg.
Spoiler
Voorbeelden van "zwakke", oppervlakkige plotmomenten: (1) het feit dat Alex het ene moment een grote pestkop is, maar het andere degene die Lander opbelt om te vragen of hij hem kan komen ophalen om samen naar het schoolbal te fietsen (en om hem dan, eenmaal aangekomen, onmiddellijk weer te dumpen. WHAT IS THE FRICKIN' POINT?????). (2) Het feit dat Lander en Liselot elkaar eerst hun liefde opbiechten,maar dan omwille van een akkefietje als "je stak je hand niet snel genoeg op om als vrijwilliger mee te mogen helpen met het versieren van de gymzaal, dus nu kunnen we elkaar een paar middagen niet zien - the drama!!! - en daarom ben jij een egoïst" uit elkaar gaan met slaande ruzie. Ik ben veel geweest, maar zelfs als tiener was ik niet zo oppervlakkig. (3) De auteurs stiefmoederlijke behandeling van de... stiefmoeder. Zo'n clichématige versie van een stiefmoeder was ik al niet meer tegengekomen sinds Assepoester. En er waren zo nog wel wat elementen.
Spoiler
Wat me wel raakte, was het feit dat Liselot nooit meer zou kunnen lopen. Dit stuk bleef wel erg oprecht overkomen en Moeyaert wist zelfs als jonge auteur goed de onmacht en gevolgen van Liselots situatie weer te geven. Om de een of andere reden raken lichamelijke gebreken me altijd enorm. Ik hecht persoonlijk zelf enorm veel aan de vrijheid waar ik dankzij mijn lichaam van kan genieten. Ik kan door mijn lichaam en zintuigen gaan en staan waar ik wil, wanneer iemand zijn capaciteiten daartoe verliest, voel ik die pijn ook zelf.Spoiler
De scène met de hamburgers in de hotelkamer vond ik wel enorm schattig. Het was trouwens een van de weinige scènes die me van bij mijn eerste lezing was bijgebleven. Al deed het Liselot wel relatief oppervlakkig overkomen. Ze had toch echt moeten beseffen dat het zomaar verdwijnen uit de theaterzaal mensen ongerust had moeten maken. Ook al moest ze plots weg voor een maandverband.Een 3/5. Vooral uit jeugdsentiment. Als ik het nu voor de eerste keer had gelezen, had het waarschijnlijk een 1,5 of 2 op 5 gekregen.