Scan barcode
A review by shirishmus
Karlsson van het dak by Astrid Lindgren
De Karlsson-serie van Astrid Lindgren riep en roept voornamelijk wat nostalgie op naar mijn leeservaring ervan als kind. Een herlezing is dan ook bijna bij voorbaat gedoemd niet te voldoen aan de verwachtingen (al blijft de herinnering van de ervaring van toen wel enigszins staan).
Karlsson van het dak gaat over een wat ongebruikelijke vriendschap tussen een kleine jongen, Erik, en Karlsson, een vliegend mannetje die op het dak woont. Meer nog gaat het over een onschuldige kijk op de wereld (door de ogen van Erik), waarin hij zich, ondanks zijn lieve gezin en een paar vrienden, toch ook alleen voelt. Hij wil zo graag een hond en zijn familie en vrienden begrijpen hem niet altijd. En dan is daar ineens het mannetje Karlsson die plots door Erik's raam binnen komt vliegen - en dan, beleven ze avonturen. En krijgt hij toch een hond. En moest ik een beetje huilen, zo zonder hond.
Karlsson zelf werkte me wat op de zenuwen, het is, op z'n zachts gezegd, geen onbescheiden man. Hij is de beste-alles, en zijn maag vult hij over de magen van kinderen - zonder blikken of blozen. En toch maakt hij Erik's leven hier en daar plezieriger, grotendeels, want ook Erik eet graag toffee's.
De 'les' die Lindgren in haar boek legt kan ik niet helemaal achterhalen. Of is wellicht: Je mag ook best voor jezelf opkomen en, een beetje spelen mag best. Zoiets? Misschien is er wel geen les, dat hoeft ook niet. Met een personage dat graag een hond wil kon ik me in ieder geval identificeren.
(Als kind las ik dit boek in het Duits, en ik moet zeggen dat ik de illustraties van Ilon Wikland wel een stuk passender vind dan in deze Nederlandse versie, gemaakt door Georgien Overwater. Ook zijn de namen in de Duitse versie leuker (ik geloof dat die meer zijn of gelijk aan de Zweedse versie).
'Die hond heeft telefoon,' zei Karlsson. 'Zeg maar tegen hem dat hij zijn huishoudster moet bellen en moet zeggen dat hij weggelopen is. Dat doen mijn honden altijd als ze zijn weggelopen.' Hij aaide het hondje met zijn mollige hand. 'Een van mijn honden die Aalberg heet, is een paar dagen geleden weggelopen,' zei Karlsson. 'En toen belde hij naar huis om het te vertellen. Maar hij kon niet zo goed overweg met de telefoon en kreeg een oude mevrouw uit de Koningstraat aan de lijn. En toen die hoorde dat er een hond aan de telefoon was, zei ze: "Verkeerd verbonden". "Waarom antwoordt u dan?" vroeg Aalberg, want hij is een slimme hond.'
Karlsson van het dak gaat over een wat ongebruikelijke vriendschap tussen een kleine jongen, Erik, en Karlsson, een vliegend mannetje die op het dak woont. Meer nog gaat het over een onschuldige kijk op de wereld (door de ogen van Erik), waarin hij zich, ondanks zijn lieve gezin en een paar vrienden, toch ook alleen voelt. Hij wil zo graag een hond en zijn familie en vrienden begrijpen hem niet altijd. En dan is daar ineens het mannetje Karlsson die plots door Erik's raam binnen komt vliegen - en dan, beleven ze avonturen. En krijgt hij toch een hond. En moest ik een beetje huilen, zo zonder hond.
Karlsson zelf werkte me wat op de zenuwen, het is, op z'n zachts gezegd, geen onbescheiden man. Hij is de beste-alles, en zijn maag vult hij over de magen van kinderen - zonder blikken of blozen. En toch maakt hij Erik's leven hier en daar plezieriger, grotendeels, want ook Erik eet graag toffee's.
De 'les' die Lindgren in haar boek legt kan ik niet helemaal achterhalen. Of is wellicht: Je mag ook best voor jezelf opkomen en, een beetje spelen mag best. Zoiets? Misschien is er wel geen les, dat hoeft ook niet. Met een personage dat graag een hond wil kon ik me in ieder geval identificeren.
(Als kind las ik dit boek in het Duits, en ik moet zeggen dat ik de illustraties van Ilon Wikland wel een stuk passender vind dan in deze Nederlandse versie, gemaakt door Georgien Overwater. Ook zijn de namen in de Duitse versie leuker (ik geloof dat die meer zijn of gelijk aan de Zweedse versie).
'Die hond heeft telefoon,' zei Karlsson. 'Zeg maar tegen hem dat hij zijn huishoudster moet bellen en moet zeggen dat hij weggelopen is. Dat doen mijn honden altijd als ze zijn weggelopen.' Hij aaide het hondje met zijn mollige hand. 'Een van mijn honden die Aalberg heet, is een paar dagen geleden weggelopen,' zei Karlsson. 'En toen belde hij naar huis om het te vertellen. Maar hij kon niet zo goed overweg met de telefoon en kreeg een oude mevrouw uit de Koningstraat aan de lijn. En toen die hoorde dat er een hond aan de telefoon was, zei ze: "Verkeerd verbonden". "Waarom antwoordt u dan?" vroeg Aalberg, want hij is een slimme hond.'