Scan barcode
A review by aventinus
The Gap Into Conflict: The Real Story by Stephen R. Donaldson
1.0
★ = Abysmal
(Disclaimer: Δεν τελείωσα το βιβλίο, το σταμάτησα στο 35%)
Ξεκίνησα να διαβάζω το The Gap Into Conflict: The Real Story στο αεροπλάνο για την Ελλάδα για τρεις λόγους:
1. Σύμφωνα με τις κριτικές είναι ένα πολύ βίαιο βιβλίο (yay for violence)
2. O S. R. Donaldson - σύμφωνα με αυτά που είχα διαβάσει - μοιάζει στον S. Erikson τον οποίο λατρεύω
3. Ήθελα να διαβάσω ένα gritty, dark SF βιβλίο
Συμφωνα με αυτά που διάβασα, το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ανελέτηα gritty και σκοτεινό. Κάποιοι ανέφεραν πως περιέχει επανελημένα βιασμούς και άλλα "ωραία" πραγματάκια, εμπεριέχει σκοτεινούς χαρακτήρες που δεν ανήκουν στην κλασική νόρμα "Είμαι ήρωας, θα σώσω τον γαλαξία" και αρκετές ανατροπές. Ωραία λέω, καλή φάση.
Το πρώτο πράγμα που μου έκανε αρνητική εντύπωση είναι γεγονός ότι το βιβλίο είναι πολύ κακογραμμένο. Από την πρώτη παράγραφο ένιωθα σα να διαβάζω μία κακή μετάφραση. Η πρόζα είναι απαράδεκτη σε σημείο που νόμιζα ότι διάβαζα το κείμενο ενός 14χρονου wannabe συγγραφέα.
Το δεύτερο πράγμα που με ενόχλησε ήταν το γεγονός ο κόσμος που περιγράφει ο συγγραφέας είναι άψυχος. Διαβάζουμε ένα lore (τι είναι το Gap, τι επιπτώσεις έχει, πως είναι το DeltaSec κτλ) το οποίο δε με ενθουσίασε καθόλου - και πιστέψτε με, είμαι sucker για το οποιοδήποτε lore. Tίποτα από αυτά που διάβασα δεν μου κίνησε το ενδιαφέρον και για τίποτα από αυτά δεν θέλησα να μάθω περισσότερα.
Το τρίτο σημείο που με ενόχλησε και εκεί ήταν που αποφάσισα ότι δεν έχει νόημα να συνεχίσω ήταν - και δεν πιστεύω ότι το λέω αυτό - οι σκηνές βίας. Γενικά, είμαι fan της ανελέητης βίας σε βιβλία και ταινίες, από gore μέχρι σεξουαλική βία. Η διαφορά είναι πως σε ένα καλό βιβλίο ή μία καλή ταινία, μία καλή σκηνή βίας σε σοκάρει ή σε ενθουσιάζει ή την βρίσκεις hot ή γελάς ή σε ψυχοπλακώνει γιατί ο συγγραφέας σου δείχνει την ωμή πραγματικότητα, αλλά σε κάθε περίπτωση διαβάζεις κάτι που είτε σου αρέσει είτε ξέρεις ότι εξυπηρετεί κάπως την πλοκή. Οι σκηνές βίας στο The Gap ήταν... Cringy. Πολύ cringy. Δεν ήταν σοκαριστικές. Δεν ήταν hot. Δεν ήταν αστείες. Δεν ήταν ψυχοπλακωτικές. Ήταν fucking cringy.
Επιπλεον, οι πρωταγωνιστές ήταν οι πιο unlikable χαρακτήρες που έχω διαβάσει σε βιβλίο και όχι με την καλή έννοια. Τις περισσότερες φορές θέλεις να υπάρχει τουλάχιστον ένας χαρακτήρας που αγαπάς να μισείς. Τα περισσότερα πετυχήμενα βιβλία έχουν τέτοιους χαρακτήρες. Τα πολύ πετυχημένα βιβλία έχουν πρωταγωνιστές για τους οποίους οι αναγνώστες είναι διχασμένοι (κάποιοι τους λατρεύουν, άλλοι τους μισούν). Δυστυχώς οι χαρακτήρες του The Gap δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Είναι όλοι 100% unlikable. Απλά δεν θέλεις να διαβάζεις για αυτούς. Δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον, κανένα σημείο για να ταυτιστείς, δεν έχουν τίποτα για να πιαστείς. Δεν θέλεις καν να τους μισήσεις. Απλά αδιαφορείς. Ο Donaldson κατάφερε να φτιάξει μία πρωταγωνίστρια η οποία είναι θύμα βιασμού και γενικότερου abuse και παρόλα αυτά σε ενοχλεί ο χαρακτήρας της με τον ίδιο τρόπο που σε ενοχλεί ο χαρακτήρας του βιαστή της. Υποθέτω ότι πρέπει να έχεις ιδιαίτερο συγγραφικό "ταλέντο" για να καταφέρεις κάτι τέτοιο.
Δε νομίζω ότι θα προσπαθήσω να διαβάσω ξανά βιβλίο του Donaldson για να είμαι ειλικρινής. Υπάρχουν τόσα βιβλία εκεί έξω.
(Disclaimer: Δεν τελείωσα το βιβλίο, το σταμάτησα στο 35%)
Ξεκίνησα να διαβάζω το The Gap Into Conflict: The Real Story στο αεροπλάνο για την Ελλάδα για τρεις λόγους:
1. Σύμφωνα με τις κριτικές είναι ένα πολύ βίαιο βιβλίο (yay for violence)
2. O S. R. Donaldson - σύμφωνα με αυτά που είχα διαβάσει - μοιάζει στον S. Erikson τον οποίο λατρεύω
3. Ήθελα να διαβάσω ένα gritty, dark SF βιβλίο
Συμφωνα με αυτά που διάβασα, το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ανελέτηα gritty και σκοτεινό. Κάποιοι ανέφεραν πως περιέχει επανελημένα βιασμούς και άλλα "ωραία" πραγματάκια, εμπεριέχει σκοτεινούς χαρακτήρες που δεν ανήκουν στην κλασική νόρμα "Είμαι ήρωας, θα σώσω τον γαλαξία" και αρκετές ανατροπές. Ωραία λέω, καλή φάση.
Το πρώτο πράγμα που μου έκανε αρνητική εντύπωση είναι γεγονός ότι το βιβλίο είναι πολύ κακογραμμένο. Από την πρώτη παράγραφο ένιωθα σα να διαβάζω μία κακή μετάφραση. Η πρόζα είναι απαράδεκτη σε σημείο που νόμιζα ότι διάβαζα το κείμενο ενός 14χρονου wannabe συγγραφέα.
Το δεύτερο πράγμα που με ενόχλησε ήταν το γεγονός ο κόσμος που περιγράφει ο συγγραφέας είναι άψυχος. Διαβάζουμε ένα lore (τι είναι το Gap, τι επιπτώσεις έχει, πως είναι το DeltaSec κτλ) το οποίο δε με ενθουσίασε καθόλου - και πιστέψτε με, είμαι sucker για το οποιοδήποτε lore. Tίποτα από αυτά που διάβασα δεν μου κίνησε το ενδιαφέρον και για τίποτα από αυτά δεν θέλησα να μάθω περισσότερα.
Το τρίτο σημείο που με ενόχλησε και εκεί ήταν που αποφάσισα ότι δεν έχει νόημα να συνεχίσω ήταν - και δεν πιστεύω ότι το λέω αυτό - οι σκηνές βίας. Γενικά, είμαι fan της ανελέητης βίας σε βιβλία και ταινίες, από gore μέχρι σεξουαλική βία. Η διαφορά είναι πως σε ένα καλό βιβλίο ή μία καλή ταινία, μία καλή σκηνή βίας σε σοκάρει ή σε ενθουσιάζει ή την βρίσκεις hot ή γελάς ή σε ψυχοπλακώνει γιατί ο συγγραφέας σου δείχνει την ωμή πραγματικότητα, αλλά σε κάθε περίπτωση διαβάζεις κάτι που είτε σου αρέσει είτε ξέρεις ότι εξυπηρετεί κάπως την πλοκή. Οι σκηνές βίας στο The Gap ήταν... Cringy. Πολύ cringy. Δεν ήταν σοκαριστικές. Δεν ήταν hot. Δεν ήταν αστείες. Δεν ήταν ψυχοπλακωτικές. Ήταν fucking cringy.
Επιπλεον, οι πρωταγωνιστές ήταν οι πιο unlikable χαρακτήρες που έχω διαβάσει σε βιβλίο και όχι με την καλή έννοια. Τις περισσότερες φορές θέλεις να υπάρχει τουλάχιστον ένας χαρακτήρας που αγαπάς να μισείς. Τα περισσότερα πετυχήμενα βιβλία έχουν τέτοιους χαρακτήρες. Τα πολύ πετυχημένα βιβλία έχουν πρωταγωνιστές για τους οποίους οι αναγνώστες είναι διχασμένοι (κάποιοι τους λατρεύουν, άλλοι τους μισούν). Δυστυχώς οι χαρακτήρες του The Gap δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Είναι όλοι 100% unlikable. Απλά δεν θέλεις να διαβάζεις για αυτούς. Δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον, κανένα σημείο για να ταυτιστείς, δεν έχουν τίποτα για να πιαστείς. Δεν θέλεις καν να τους μισήσεις. Απλά αδιαφορείς. Ο Donaldson κατάφερε να φτιάξει μία πρωταγωνίστρια η οποία είναι θύμα βιασμού και γενικότερου abuse και παρόλα αυτά σε ενοχλεί ο χαρακτήρας της με τον ίδιο τρόπο που σε ενοχλεί ο χαρακτήρας του βιαστή της. Υποθέτω ότι πρέπει να έχεις ιδιαίτερο συγγραφικό "ταλέντο" για να καταφέρεις κάτι τέτοιο.
Δε νομίζω ότι θα προσπαθήσω να διαβάσω ξανά βιβλίο του Donaldson για να είμαι ειλικρινής. Υπάρχουν τόσα βιβλία εκεί έξω.