Take a photo of a barcode or cover
2016 favorisi.
Distopya okumayı gerçekten çok seviyorum ancak bu türden okuyup da çok beğendiğim bir kitap henüz olmamıştı. Sonra Engame Çağrı'yı okudum ve gönül rahatlığıyla söyleyebilirim ki şu ana kadar okuduğum en iyi distopyaydı.
Kitapta 13 farklı karakteri okuyoruz ve bu başlarda biraz zorlanamam neden olsa da, kimin tam olarak kim olduğunu hatırlamaya çalışmak yorucuydu, sonradan karakterlere tamamen alışınca böyle bir sıkıntım kalmadı. Garip bir şekilde bütün karakterleri de sevdim. Daha doğrusu Sarah hariç bütün karakterleri sevdim. O kıza karşı sonsuz bir nefret duyuyorum. Ancak favori karakterlerim An Liu ve Chiyoko oldu. İkisine de uzun süre fangirling yaptım.
Kitap geniş bir karakter kadrosuna sahip olduğundan olaylar hızlı ilerlemiyor ancak yavaş da değil. Her bölümün sonunda kendimi ne olacak şimdi diye merak ederken buldum. Kitap fazlasıyla akıcı ve kesinlikle sürükleyiciydi.
Kitap ilerledikçe çözülen şifreler, ortaya çıkan yeni olaylar kitaba olan sevgimi daha da artırdı.
Konu olarak karakterlerin birbirlerini öldürmeleri gereken bir oyunda olmasından kaynaklanan bir Açlık Oyunları benzerliği olsa da oyunun oynanış şeklinden dolayı bu benzerlik kayboluyor. Kurgu olarak da kendine özgü ve bambaşka bir havası vardı kitabın. Okurken kendimi önceden okuduğum distopyalardan birini tekrar okuyormuş gibi hissetmedim. Kitapta hiç kendini tekrara gitmedi. İçinde bol bol da aksiyon vardı.
Kitabın sonu sinirlerimi alt üst etse de, nedeni spoiler olur söyleyemeyeceğim, bir yandan da daha da meraklanmama neden oldu. En kısa sürede ikinci kitabı okumaya çalışacağım.
Distopya okumayı gerçekten çok seviyorum ancak bu türden okuyup da çok beğendiğim bir kitap henüz olmamıştı. Sonra Engame Çağrı'yı okudum ve gönül rahatlığıyla söyleyebilirim ki şu ana kadar okuduğum en iyi distopyaydı.
Kitapta 13 farklı karakteri okuyoruz ve bu başlarda biraz zorlanamam neden olsa da, kimin tam olarak kim olduğunu hatırlamaya çalışmak yorucuydu, sonradan karakterlere tamamen alışınca böyle bir sıkıntım kalmadı. Garip bir şekilde bütün karakterleri de sevdim. Daha doğrusu Sarah hariç bütün karakterleri sevdim. O kıza karşı sonsuz bir nefret duyuyorum. Ancak favori karakterlerim An Liu ve Chiyoko oldu. İkisine de uzun süre fangirling yaptım.
Kitap geniş bir karakter kadrosuna sahip olduğundan olaylar hızlı ilerlemiyor ancak yavaş da değil. Her bölümün sonunda kendimi ne olacak şimdi diye merak ederken buldum. Kitap fazlasıyla akıcı ve kesinlikle sürükleyiciydi.
Kitap ilerledikçe çözülen şifreler, ortaya çıkan yeni olaylar kitaba olan sevgimi daha da artırdı.
Konu olarak karakterlerin birbirlerini öldürmeleri gereken bir oyunda olmasından kaynaklanan bir Açlık Oyunları benzerliği olsa da oyunun oynanış şeklinden dolayı bu benzerlik kayboluyor. Kurgu olarak da kendine özgü ve bambaşka bir havası vardı kitabın. Okurken kendimi önceden okuduğum distopyalardan birini tekrar okuyormuş gibi hissetmedim. Kitapta hiç kendini tekrara gitmedi. İçinde bol bol da aksiyon vardı.
Kitabın sonu sinirlerimi alt üst etse de, nedeni spoiler olur söyleyemeyeceğim, bir yandan da daha da meraklanmama neden oldu. En kısa sürede ikinci kitabı okumaya çalışacağım.