Take a photo of a barcode or cover
A review by dilatua
Witte onschuld: Paradoxen van kolonialisme en ras by Gloria Wekker
challenging
fast-paced
4.0
⁴Goed boek dat aanmoedigt het ongemak in het gesprek aan te gaan, met de ander en met jezelf. Ik ben het met haar eens dat witheid niet de default setting moet zijn maar dat ik me moet afvragen wat dat white privilege is en hoe ik er soms afstand van kan doen om andere geluiden meer ruimte te laten horen.
Ik zie een parallel met Madness studies, waar ook steeds meer ervaringskennis wordt gebruikt als bron van kennis of methode.
Ik vind Wekker's persoonlijke, ervaringsdeskundige en intersectionele methode wel interessant. Wel denk ik zelf dat ik ipv die overdaad aan westerse psychoanalyse met begrippen als projectie en schemerherinneringen we ook meer gebaat zouden zijn bij een andere kijk op het westerse psychologische individualisme, zoals Ubuntu, maar dat zegt meer over mijn persoonlijke ongemak en ervaringen met de vermeende superioriteit van psychiaters en psychologen. Projectie is een westerse verklaring voor westers gedrag.
Psychoanalyse is niet emanciperend maar repressief.
Anderzijds vond ik toch ook die culturele en politieke betekenis van de psychologische analyse van historische obsessies of seksuele voorkeuren zeker veelzeggend.
Zo vind ik de literaire autobiografie van Janet Frame (Nieuw Zeeland) een interessante case, die schizofrenie fingeerde om zo aandacht te krijgen voor haar psychische problemen. Wat voor projectie zat daar achter? Mijn hypothese is dat het een amorele manier was om tijd en ruimte te kopen om haar persoonlijkheid te ontwikkelen. Ik denk dat projectie amoreel is, omdat het onbewust is. Je kunt mensen wel bewust maken van hun projectie zodat ze moreel volwassen kunnen worden.
Verder denk ik dat, gezien het grote aantal seksuele relaties van psychoanalytici vroeger met hun patiënten suggereert dat de madness van de patiënt het onderdrukte geweten of onderbewustzijn van de psychoanalytici symboliseert en dat dat erotiserend kan werken.
Ik zie een parallel met Madness studies, waar ook steeds meer ervaringskennis wordt gebruikt als bron van kennis of methode.
Ik vind Wekker's persoonlijke, ervaringsdeskundige en intersectionele methode wel interessant. Wel denk ik zelf dat ik ipv die overdaad aan westerse psychoanalyse met begrippen als projectie en schemerherinneringen we ook meer gebaat zouden zijn bij een andere kijk op het westerse psychologische individualisme, zoals Ubuntu, maar dat zegt meer over mijn persoonlijke ongemak en ervaringen met de vermeende superioriteit van psychiaters en psychologen. Projectie is een westerse verklaring voor westers gedrag.
Psychoanalyse is niet emanciperend maar repressief.
Anderzijds vond ik toch ook die culturele en politieke betekenis van de psychologische analyse van historische obsessies of seksuele voorkeuren zeker veelzeggend.
Zo vind ik de literaire autobiografie van Janet Frame (Nieuw Zeeland) een interessante case, die schizofrenie fingeerde om zo aandacht te krijgen voor haar psychische problemen. Wat voor projectie zat daar achter? Mijn hypothese is dat het een amorele manier was om tijd en ruimte te kopen om haar persoonlijkheid te ontwikkelen. Ik denk dat projectie amoreel is, omdat het onbewust is. Je kunt mensen wel bewust maken van hun projectie zodat ze moreel volwassen kunnen worden.
Verder denk ik dat, gezien het grote aantal seksuele relaties van psychoanalytici vroeger met hun patiënten suggereert dat de madness van de patiënt het onderdrukte geweten of onderbewustzijn van de psychoanalytici symboliseert en dat dat erotiserend kan werken.