Scan barcode
A review by panastasia
How to Talk Dirty and Influence People: An Autobiography by Lenny Bruce, Howard Reich, Lewis Black
The autobiography of Lenny Bruce, stand up comedian in the '50s and the' 60s. Sex, religion, racism, free speech. You name it, he spoke about it with unmatched brilliance, sparking controversy and paying a heavy price.
"it is biting, sardonic, certainly stimulating and quite often funny—but never in a jovial way."
While half the book talks about his life from his formative years, taking us through the choices that led him to the stage in front of the audience the rest of it is consumed by his legal troubles concerning his "obscene" material, that eventually took a toll. It was the hardest part of the book to follow and more often than not, I got lost in it.
"Now there are no more dirty Japs; there are dirty Commies! And when we run out of them there’ll just be dirty dirt. And dirty mud. Then we’ll eat the mud and Pearl Buck will write a book about it. By that time, the few hippies who discovered that it’s the earth which is dirty will have made it to the moon for the Miss Missile contest."
Η αυτοβιογραφία του Λένι Μπρους, stand up κωμικός στις δεκαετίες του '50 και του '60. Σεξ, θρησκεία, ρατσισμός, ελευθερία του λόγου. Ότι και αν πείτε, έχει μιλήσει για αυτό με απαράμιλλη οξυδέρκεια, πυροδοτώντας διαμάχες και πληρώνοντας το βαρύ τίμημα.
«Είναι δηκτικός, σαρδόνιος, σίγουρα διεγερτικός και αρκετά συχνά αστείος αλλά ποτέ με εύθυμο τρόπο».
Ενώ το μισό βιβλίο μιλά για τη ζωή του από τη νεαρή ηλικία του μέχρι την ενηλικίωση, περνώντας από τις επιλογές που τον οδήγησαν στη σκηνή μπροστά στο κοινό, το υπόλοιπο κυριεύεται από τα νομικά του προβλήματα σχετικά με το «άσεμνο» υλικό του, που τελικά τον κατέβαλλαν. Ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι του βιβλίου και τις περισσότερες φορές χανόμουν στις αναφορές του.
"Τώρα δεν υπάρχουν πια βρώμικοι Ιάπωνες, υπάρχουν βρώμικοι Κομμουνιστές! Και όταν μας τελειώσουν και αυτοί, θα υπάρχει απλώς βρώμικη βρωμιά. Και βρώμικη λάσπη. Μετά θα φάμε τη λάσπη και η Περλ Μπακ θα γράψει ένα βιβλίο γι' αυτό. Μέχρι τότε, οι λίγοι χίπις που ανακάλυψαν ότι η γη είναι βρώμικη θα έχουν φτάσει στο φεγγάρι για το διαγωνισμό Μις πολεμικό βλήμα."
"it is biting, sardonic, certainly stimulating and quite often funny—but never in a jovial way."
While half the book talks about his life from his formative years, taking us through the choices that led him to the stage in front of the audience the rest of it is consumed by his legal troubles concerning his "obscene" material, that eventually took a toll. It was the hardest part of the book to follow and more often than not, I got lost in it.
"Now there are no more dirty Japs; there are dirty Commies! And when we run out of them there’ll just be dirty dirt. And dirty mud. Then we’ll eat the mud and Pearl Buck will write a book about it. By that time, the few hippies who discovered that it’s the earth which is dirty will have made it to the moon for the Miss Missile contest."
Η αυτοβιογραφία του Λένι Μπρους, stand up κωμικός στις δεκαετίες του '50 και του '60. Σεξ, θρησκεία, ρατσισμός, ελευθερία του λόγου. Ότι και αν πείτε, έχει μιλήσει για αυτό με απαράμιλλη οξυδέρκεια, πυροδοτώντας διαμάχες και πληρώνοντας το βαρύ τίμημα.
«Είναι δηκτικός, σαρδόνιος, σίγουρα διεγερτικός και αρκετά συχνά αστείος αλλά ποτέ με εύθυμο τρόπο».
Ενώ το μισό βιβλίο μιλά για τη ζωή του από τη νεαρή ηλικία του μέχρι την ενηλικίωση, περνώντας από τις επιλογές που τον οδήγησαν στη σκηνή μπροστά στο κοινό, το υπόλοιπο κυριεύεται από τα νομικά του προβλήματα σχετικά με το «άσεμνο» υλικό του, που τελικά τον κατέβαλλαν. Ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι του βιβλίου και τις περισσότερες φορές χανόμουν στις αναφορές του.
"Τώρα δεν υπάρχουν πια βρώμικοι Ιάπωνες, υπάρχουν βρώμικοι Κομμουνιστές! Και όταν μας τελειώσουν και αυτοί, θα υπάρχει απλώς βρώμικη βρωμιά. Και βρώμικη λάσπη. Μετά θα φάμε τη λάσπη και η Περλ Μπακ θα γράψει ένα βιβλίο γι' αυτό. Μέχρι τότε, οι λίγοι χίπις που ανακάλυψαν ότι η γη είναι βρώμικη θα έχουν φτάσει στο φεγγάρι για το διαγωνισμό Μις πολεμικό βλήμα."